Silva grinnik. “Ja, die Kassie-manier.”
Wim van den Heever se lang gesig laat Kassie aan ’n perd dink. ’n Bleekgeskrikte perd. Martie Brink is mollig en snotterig. Sy huil nou weer onbedaarlik. Die sneesdoekiehouer op die lessenaar is leeg. Kassie bied sy sakdoek vir haar aan, wat sy dankbaar aanvaar.
Van den Heever sit sy hand op haar skouer. “Martie, jy moet nou helder dink oor wat die kaptein jou vra. Dis baie belangrik vir hul ondersoek,” sê hy vaderlik.
Sy kyk met betraande oë na Kassie. “Jammer oor my … my toestand, maar dit was ’n groot skok.”
“Ek verstaan, ek verstaan,” sê Kassie. “As jy daarvoor kans sien, kan jy my vertel hoe jy afgekom het op meneer Meyer?”
“Mostert,” korrigeer Van den Heever hom.
“Mostert … Mostert,” sê Kassie.
Martie snuit haar neus in Kassie se sakdoek uit. Dan vertel sy hoe sy net voor vyf by die gebou uit is. Sy was haastig, want sy en ’n vriendin sou vanaand ’n toneelstuk by die Kunstekaap gaan kyk het; sy het nog oor middagete die kaartjies by Computicket gaan koop. Net toe sy by haar woonstel kom, besef sy sy het die kaartjies op haar lessenaar vergeet.
Sy het teruggery kantoor toe, opgemerk Mostert se motor staan nog daar. Dit was normaal, want hy werk altyd op Dinsdagmiddae ’n uur of wat later. Sy het die voordeur met haar sleutel oopgesluit en na haar kantoor gestap om die kaartjies te kry. Sy het verby Mostert se oop kantoordeur gestap, maar hom nie agter sy lessenaar sien sit nie. Op pad terug het sy by sy kantoor ingeloer en sy bebloede liggaam op die tapyt gesien. Sy het Van den Heever onmiddellik op sy selfoon gebel. Hy het die polisie gebel en saam met die eerste patrollievoertuig hier aangekom.
Sy vee haar oë droog en snuit weer haar neus. Van den Heever tik haar onbeholpe op die skouer. “Sterk wees,” fluister hy.
“Hoe laat het jy hier aangekom?” vra Kassie.
“Seker so twintig oor vyf,” sê sy, en weer loop die trane.
“Jy’t nie dalk iemand verdag hier in die omgewing gesien nie?”
Sy dink ’n oomblik. “Ja, toe ek om die hoek kom, het ek ’n man uit die rigting van die parkeerterrein sien stap – ’n wit man. Hy het ’n knipbord onder sy arm gehad. Ek dink hy was op pad na ’n bakkie wat verder af in die straat geparkeer was.”
“Was hy haastig?”
Sy knik. “Redelik.”
“Hoe het hy gelyk? Kan jy hom beskryf?”
Sy slaan haar oë vir ’n oomblik op na die plafon asof sy die ondervraging ondraaglik vind, kyk dan weer af. “Ja, ek dink hy’t ’n blou oorpak aangehad en ’n pet. Ek verbeel my hy het ’n donkerbril opgehad.”
“Jy doen goed, hoor … baie goed,” bemoedig Kassie. “Enigiets anders? Vet, maer, lank, kort?”
Sy skud haar kop. “Ek het net vlugtig na hom gekyk. Ek weet nie eintlik nie. Normale lengte sou ek sê. Niks buitengewoon nie.” Haar gesig verhelder. “Hy’t wit tekkies gedra.”
“Mooi,” sê Kassie, “alle inligting help. En die bakkie? Kleur?”
Sy aarsel ’n oomblik. “Ek dink amper dit was donkergroen.”
“Was daar ’n naam van ’n onderneming op die bakkie?”
“Nee … ek dink nie so nie.”
“Niks anders wat jy opgemerk het nie?”
“Nee, ek was haastig. Ek het nie só goed gekyk nie.”
“Ek verstaan … ek verstaan,” paai Kassie. “Was hier nog iemand anders buiten meneer Mey- … Mostert toe jy vanmiddag gery het?”
“Ja, ek het net ’n paar minute ná haar gery,” sê Van den Heever voor sy kan antwoord. Hy hou sy selfoon op. “Ek het presies om drie minute voor vyf ’n oproep van my vrou gekry. Ek was toe op pad uit.”
“En die ander vennoot, is hy al ingelig?”
Van den Heever knik. “Neels Wolmarans. Ja, ek het hom gebel. Hy bly in Simonstad. Hy is eers na mevrou Mostert toe. Sy weet nog nie hoe ernstig die situasie hier is nie. Die kolonel het gesê hy sal later saam met my na haar huis gaan.”
“Reg so,” sê Kassie. “Ek sal môre weer met almal hier kom gesels.”
Hy aarsel. In Mostert se kantoor het dit nie gelyk of die moordenaar belanggestel het om iets te steel nie. Daar is nie in die laaie gekrap nie. Die Rolex aan Mostert se arm is net so gelos.
“Dalk kan jy my met nog een vragie help,” sê hy vir Van den Heever. “Meneer Mostert … het hy enige vyande gehad? ’n Prokureur kom mos maar … hoe sal ek dit stel, met allerhande vreemde elemente in aanraking. Dalk was ’n kliënt kwaad oor die manier wat hy hom in die hof verdedig het … of ’n egskeidingsaak waar een van die partye dalk ’n wrok teen hom kon koester?”
Van den Heever skud sy kop. “Dit was beslis nie ’n kliënt nie. Riaan is … was ons akteprokureur. Hy het gespesialiseer in eiendomsoordragte. Hy het nooit met kriminele elemente in aanraking gekom nie. Ook nie met verontregtes in skeisake nie.”
Kassie kom orent uit sy stoel. “Dankie, julle het beslis gehelp.” Hy leun oor na Martie. “En drink maar ’n ou slaappilletjie vanaand.” Hy beduie na die deur. “Laat ek weer na die moordtoneel gaan,” sê hy verskonend.
In Mostert se kantoor is Da Silva besig om met ’n poeierkwassie vir vingerafdrukke te soek. Daniels sit agter Mostert se lessenaar op sy selfoon en praat. Die fotograaf neem nabyfoto’s van die vermoorde se gesig. Die videospan wat intussen opgedaag het, staan geduldig en wag.
Els en die konstabels kom dadelik nader toe hulle Kassie sien.
“Hy moes toegang deur die voordeur gekry het,” sê Els. “Daar’s nêrens binne ’n teken van iemand wat ingebreek het nie. Dit lyk ook nie of iets gesteel is nie, geen oop laaie nie. In die konferensiekamer lê tot ’n iPhone.” Hy wys na die lyk. “En die man se Rolex is nog aan sy arm.”
“Ek het twee patroondoppies gekry,” sê Da Silva. “.45.”
Kassie knik. “Goed so … goed so. Lyk nie of ons met ’n rower te doen het nie.”
Hy stap nader aan die lyk en beskou die kopwonde vlugtig. “Hy’t geskiet om dood te skiet.”
Hy is opgewonde oor die beskrywing wat Martie Brink gegee het. Hy is amper seker dit klop met die beskrywing van ’n moord waarvan hy verlede week gelees het in ’n misdaadverslag van die noordelike voorstede. As hy reg onthou, het daardie moord plaasgevind in Kraaifontein en is daar verwys na ’n verdagte met ’n pet, donkerbril en blou oorpak. Hulle het ook twee patroondoppies op die toneel gekry. Hy kan sweer dit was .45, maar hy is nie doodseker nie.
Daniels is nog ernstig aan die praat op sy selfoon. Kassie draai na Els. “Ek kom later weer. Ek gaan gou stasie toe. Ek wil net gaan seker maak van iets.”
Hy wag nie op ’n reaksie nie, stap net haastig
