handdoekie self weer oor sy lieste. Sy klim soos ’n Olimpiese gimnas van die masseerbank af sonder om haar arms te gebruik. Haar deurskynende deurtrekker vertoon ’n donker bossie hare. Sy spuit olie uit ’n botteltjie in haar hand.
Haar advertensie in die koerant sê sy is ’n brunet, agt en twintig, mooi gebou en reg vir enigiets (in vetdruk) wat haar kliënt verlang. Sy is nie agt en twintig nie, eerder vyf en dertig, skat hy. Nie sleg gebou nie, maar haar borste het al ’n kind of twee gevoed. Dit hang skommelend bo sy gesig terwyl sy sy skouerknoppe invryf, haar donkerbruin tepels enkele sentimeters van sy neus af. Hy sit sy hand op haar een bors en vryf die tepel tussen sy voorvinger en duim tot dit erek is.
Sy kom orent en begin sy borskas saggies streel met haar vingerpunte terwyl hy met sy ander hand haar broekie aftrek. Sy hande gly oor haar boude. Sy was lank gelede seker mooi, dink hy. Maar haar gesig het nou harde lyne en haar dun, onverbiddelike lippe is rooi gelipstiffie teen ’n poeierwit vel. Haar grysblou oë is koud en gevoelloos.
Toe sy die handdoekie van hom aftrek en sy ereksie omklem, gee hy hom oor aan die oomblik. Met geslote oë drink hy die genot van haar ritmiese handbewegings in. Hy kreun saggies toe die warm vloeistof soos die lawa van ’n vulkaan oor sy maag stort.
Hy vertoef net enkele minute onder die stort, trek dan aan en betaal haar. Hy sal nie weer van haar dienste gebruik maak nie. Sy goue reël is om nooit terug te kom na dieselfde een nie. Sy foto is te veel in die koerant, hulle kan hom herken. Nie dat dié soort meisie ooit die sakeblaaie van koerante of tydskrifte deurblaai nie, maar hy verkies om veilig te speel.
Toe hy in sy motor klim, is sy gedagtes vinnig by sy werk. Die komende maand of twee gaan uitmergelend wees. Nou lê dit tussen hom en Frank Anderson vir die pos van besturende direkteur, wat sy kanse aansienlik beter maak as toe daar vyf kandidate was.
Mike was aanvanklik teleurgesteld. Hy was oortuig sy lang lys prestasies by die maatskappy en sy voorlegging aan die direksie sou die knoop deurhak. Maar hy was verkeerd. Hulle moes iets in Anderson gesien het; dalk was sy voorlegging baie goed. Hy het ’n vermoede die swart direksielede het Anderson gesteun. Nie een van hulle is lank genoeg by die maatskappy betrokke om met gesag te kan oordeel nie, en Anderson se onlangse prestasies moes hulle beïndruk het.
Hy en Anderson is twee dae gelede ingeroep deur Nols Wyngaardt, stigter, direksievoorsitter en huidige besturende direkteur van Finco. Die ou man was eerlik met hulle, soos hy altyd is.
“Die direksie kon nie ’n finale besluit neem oor wie van julle twee die leisels by my gaan oorneem nie. Ons het besluit om die aanstelling met ’n maand uit te stel. Gaan bloot voort met julle werk soos voorheen. Ek sal mettertyd my finale aanbeveling aan die direksie voorlê.”
Dit was duidelik die sewentigjarige Nols gaan uiteindelik die laaste sê hê. Soos hy altyd in die meeste belangrike maatskappybesluite gehad het.
Vir die soveelste keer weeg Mike homself op teen Anderson. Op ses en vyftig is hulle ewe oud. Mike is hoof van Finco se individuele langtermynbesigheid, Anderson staan aan die stuur van korttermynbesigheid. Mike is al vier jaar in dié pos. Hy het dit gekry op ’n tydstip toe die wêreldwye resessie in sy beginstadium was. Agter hom lê ’n paar harde jare, maar hy het goed gedoen. Die bedryfswins van Individuele Besigheid het jaarliks gestyg met tussen veertien en sewentien persent.
Hy het ook die grondslag gelê vir heelparty inisiatiewe wat in die toekoms groot dividende sal afwerp. Hy het produkaanpassings geïmplementeer wat voorsien in die veranderende behoeftes van die mark. Hy het drastiese aanpassings gemaak om dienslewering aan kliënte en voornemende kliënte te verbeter. Hy het met sorg omgesien na sy topadviseurs. Hy het bykomende kursusse aangebied vir die ander eenduisend-vyfhonderd adviseurs om hulle te help om hul werk kostedoeltreffender en beter as voorheen te doen.
In teenstelling daarmee het Anderson, voorheen hoof van die sukkelende Werknemervoordele, met sy gat in die botter geval. Toe hy twee jaar terug hoof van Korttermyn-Besigheid geword het, was hulle teen die planke. Brande, oorstromings en diefstal het Finco se wins weggevreet. Toe swaai alles om. Natuurrampe was skielik afwesig in Suid-Afrika asof Anderson ’n towerstaffie geswaai het. Met diefstal het hy slim planne beraam, die kliënte gedwing om verskeie sekerheidsmaatreëls in te stel om te kwalifiseer vir volle uitbetaling. Die maatskappy het wel só kliënte verloor, maar dié wat oorgebly het en die nuwe kliënte verseker winsgewende besigheid. Anderson se bedryfswins van ses en twintig persent verlede jaar moes die direksie beïndruk het.
Ná twintig minute op die pad sien Mike die indrukwekkende hoofkantoor van Finco. Die spierwit gebou skep ’n aangename kontras teen die blougrys van Tafelberg. Finco is nou die derde grootste verskaffer van finansiële dienste in die land, hul groei van die afgelope tien jaar fenomenaal. Hulle het die twee grotes die stryd aangesê en is besig om hulle ernstig skrik te maak.
Hy parkeer diep onder die gebou, in die area gereserveer vir die Groot Sewe, soos die Finco-exco bekend staan by die maatskappy. Hy merk op die ou man se motor is nie daar nie; deesdae bepaal hy sy eie ure. Mike klim in die hyser wat gereserveer is vir die Groot Sewe en beweeg direk op na die negende verdieping.
Hy betree die uitgestrekte ruimte waar die topbestuurskantore geleë is. Hy hou van die nuwe gebou en veral van die negende verdieping se interieur. Die byderwetse argitektoniese en industriële glansstyl met staalsteunbalke, ontblote dakkappe, glasstene, chroom, aluminium, rousteen en groot dakvensters skep die indruk van innovasie en sukses.
Gloria, sy sekretaresse, kom vinnig orent toe hy sy ruim hoekkantoor nader. “Meneer Duvenhage, die hele plek soek jou!”
Hy glimlag net. “Wel, hier is ek. Sê vir hulle jy het my gekry.”
“Mike!” hoor hy iemand agter hom roep. Dis Desmond Vula, die hoof van Openbare Betrekkinge.
“Daar’s ’n lekker geleentheid vir jou om môremiddag op Summit TV oor langtermynversekering te gesels,” sê Desmond. “Daar gaan vier paneellede wees en hulle soek een van ons. Die ander drie paneellede is almal besturende direkteure van ons opposisie.”
Normaalweg sou hy só ’n versoek van die hand gewys het, dit gedelegeer het na iemand onder hom. Dit pas hom nie regtig nie, veral omdat hy môreoggend Johannesburg toe moet vlieg daarvoor. Maar aangesien hy nou soveel positiewe blootstelling as moontlik moet kry, knik hy instemmend.
“Reg met my,” sê hy.
“Thanks, Mike,” sê Desmond en drafstap met ’n breë glimlag terug na die hysers wat die algemene personeel gebruik.
Gloria lyk verslae. “Maar meneer Duvenhage, jy het twee belangrike afsprake môre, met die streekhoofbestuurders van die Vrystaat en Oos-Kaap. Hulle kom spesiaal …”
“Herskeduleer,” sê hy. “Pas hulle iewers in as ek terug is.”
Net voor hy by sy kantoor instap, vra hy: “Enige dringende boodskappe?”
“’n Klomp,” sug Gloria, “ek het dit op Meneer se lessenaar neergesit. Meneer se vrou het ook gebel. Sy vra of Meneer ná werk vir Bertus by sy krieketoefening kan gaan haal.”
Hy skud sy kop. “Laat weet haar ek gaan laat werk, sy sal ’n ander plan moet maak. En bespreek vir my op British Airways ’n tienuurvlug vir môreoggend.”
Hy is bly die ander maatskappye stuur hul besturende direkteure na die paneelbespreking. Dit verleen status aan die geleentheid. Dit gee hom ook die kans om te wys hy hoort in daardie geselskap. Hy kon nog altyd goed uit die vuis praat en hy ken sy vakgebied.
Hy blaai vlugtig deur die hopie boodskappe
