“Luister nou eers, Marc.” Sy vang sy dwalende hand stewig in hare. “Daar is mos nou met die vakansie ’n personeeltekort, so toe daardie skietery by Giv’at Ze’ev én die verskriklike ongeluk op die Beit-Shemesh-pad gebeur het, moes Golan vir Aviel inroep.”
Rivkah voel Marc se hand in hare verstyf, maar sy moet verder praat. “Dit was die eerste keer ná … ná al die tyd dat ons weer saam gewerk het.”
Hy sê niks, maar sy kan voel hoe swaar sy hart teen haar klop. “Marc, toe ek nou so lank daar in die kinders se kamer voor die venster oor die plein staan en kyk, het ek … geweet dit is verby – vir altyd verby …”
Hy sê steeds niks nie.
“Marc?”
“En wat van hóm?”
Sy dink aan die oomblik by die hospitaal nadat die vrou in die teater ingeneem is, toe sy so verskriklik ontsteld was. Dit was toe Aviel na haar toe gekom en haar net vir daardie oomblik vasgehou het. Sy dink aan die gedagtes wat deur haar gegaan het toe hulle vir die eerste keer weer saam gewerk het. Sy weet dat sy Marc nie daarvan kan vertel nie, maar dat sy ook nie anders kan as om eerlik te wees nie. Eenmaal het sy Marc se vertroue verraai en sy wil dít nie weer doen nie.
Daarom sê sy: “Ek kan nie namens hom praat nie, maar ek weet van myself.”
Dit neem ’n ruk voordat hy sê: “Dankie dat jy my vertel het.”
“Glo jy my?” Sy kyk op na hom.
Hy steek sy gesig in haar welige hare weg. “Ja,” sê hy net gesmoord.
“Ek het jou lief, Marc. Weet jy dit?”
Eindelik antwoord hy baie sag. “Ek weet.”
“Maar daar het nog iets daardie aand gebeur …”
Sy dag dat sy hom effens hoor kreun en sy sê haastig: “Dit het niks met Aviel te make nie.”
“Wat dan?”
Sy vertel hom van die vrou, van die meisietjie, van hoe dit haar eie vrese oor Natan daardie aand vererger het. Sy voel hom langsaam teen haar ontspan.
“Ek het vannag van haar gedroom. Dit was so verskriklik duidelik. Ek wil gaan uitvind wat van haar geword het – hoe sy oorleef sonder haar man en haar enigste kind. Ek glo dis wat HaShem wil hê ek moet doen.”
Hy vryf met sy ken oor haar hare. “Sal jy weet hoe om haar te vind?”
“Ek dink ek sal.”
“Dan moet jy dit doen.”
Sy knik. “Ek wil dit ook doen om dankie te sê dat dit so goed gegaan het met Natani.”
Hy soen haar teen die kant van haar gesig en hulle sit vir ’n ruk so stil bymekaar.
“Dis byna vieruur en jy werk môreoggend,” sê hy later. “Wil jy nie gaan slaap nie?”
Sy skud haar kop. “Daar was netnou ’n uil in die olm hier voor. Hy het met my gepraat.”
“Die vrou en die uil,” sê hy dromerig en sy hand gaan sag oor haar buik. “Sal ek dit skilder?”
Haar asem raak kort. “Ja-a-a.”
Hy trek haar pajamahempie op, buig oor en soen haar klein borste. “Daar’s ’n kind in my bed.” Sy stem klink gesmoord.
Sy lag sag in die holte tussen sy nek en skouer. “Dié is bed genoeg.”
“Ek’s te lank daarvoor,” mompel hy, steek sy arm onder haar deur en tel haar op. Op die sagte mat voor die dooie kaggel laat hy haar sak en klim uit sy slaapklere.
Toe neem hy haar so sag dat trane in haar oë skiet. En nie een van hulle hoor die uil wat weer in die olmboom begin steun het nie.
Twee middae later, toe dit bewolk is en koeler word, neem Marc klein Natan saam met hom na sy werkplek in die Cardo. Die verlange in hom om te skilder het so pynlik geword dat hy dit nie meer kan teëhou nie. Die klein ateljee omvou hom met die lieflike geur van verf en terpentyn, boetseerklei en nuwe houtskool. Met verwondering merk hy ook watter uitwerking dit op sy kleinste het. Natan haal ’n handvol pastelle uit die boksie wat op die werktafel staan en druk dit teen sy gesig aan.
“Ruik jy dit, Abba?” Sy donker oë skitter.
Marc lig die brose mensie op en soen hom in sy welige hare. “Ek is bly jy ruik dit ook.”
“Kan ek nou teken?”
Marc lag en sit hom neer. “Natuurlik kan jy.” Hy haal ’n skoon tekenvel uit en lê dit langs die pastelle op die tafel neer. Toe trek hy Natan se hoë bankie nader en help hom op. “Wat wil jy teken?”
“Die Hurvah,” sê die kind sonder aarseling.
“O?” Marc is verbaas. “Kan jy hom dan sommerso uit jou kop teken?”
“Jy sal sien, Abba.”
“Goed dan,” sê Marc en stel sy esel op.
“Wat gaan jý doen, Abba?”
“Skilder.”
“Wat?”
“Jy sal sien, Natani.”
Die kind lag ingenome. “Beseder.”
Marc staan ’n rukkie ingedagte voor die esel. Dan vlieg die houtskool oor die doek, liggies maar ferm. Heel gou vergeet hy van sy omgewing; ook van Natan wat stil en ernstig oor sy eie tekening gebuig sit.
Daar verskyn ’n vrou op die doek. Sý vrou. Hy sien die kontoere van haar liggaam wat hy só intiem ken, die buiging van haar nek, die lig teen die sagte lyn van haar ken, haar donker oë, die soetheid van haar mond. Hy sien haar klein, spits borste en die ronding van haar heup. Hy teken die uil in die boom voor die vensterraam – die vrou en die uil.
Rasend snel meng hy die kleure van sy verf op die palet. Die wit van die maan wat in die olm se takke hang en die Hurvah-sinagoge vaag daar agter. Hy kleur die vrou se hare oordadig raafswart, haar mond is die kleur van ’n granaat. Die uil se oë skilder hy noukeurig met ’n fyn kwassie. Lank en met detail bly hy daaraan werk.
“Abba!” Natan se stemmetjie dring tot hom deur.
Hy vee die sweet met die agterkant van sy hand uit sy oë. “Wat, lief?” vra hy met ’n sug.
“Jy het Imma geskilder.”
“Ken.” Hy praat mompelend, met die agterkant van sy hand teen sy mond.
“Jy het nie haar klere geskilder nie …”
Toe eers kyk hy af in Natan se oë. “Ek …” Hy skrik.
“Sy het nie klere
