jy was, sulke dinge te kon leer.”
“Wat het jy dan geleer, Abba?”
Marc lag effens: “Net van liewe Jesus, sag en teer. Nie veel meer nie.”
“Nogtans, Marc,” sê sy skoonpa, “dit het jou by HaGo’el uitgebring en jy moet dit nie geringskat nie.”
“Nee, Abba, ek moenie. Ek weet. Maar dit maak my nogtans jaloers as ek so ’n Tora-uitleg hoor.”
“Dink daaraan dat jy grootgeword het met Yeshua en die B’rit Chadashah, wat ek eers ná my sestigste jaar leer ken het.”
“Dit is waar.”
Rivkah verskyn in die deur. “Kom julle wysgere nog eet?”
“Avinu Malkeinu Echad,” sug die rabbi toe hy opstaan, “baruch Atah!”
Hoofstuk 4
Jerusalem
22 Julie 2013
Rivkah word die Maandag in die vroeë oggendure weens ’n eienaardige droom wakker. Op die horlosieradio voor die bed sien sy dis net ná drie-uur. Natan het die vorige middag teruggekom huis toe en sy slaap voorlopig ’n paar nagte in Yhoshi se bed, langs syne. Yhoshi het vir eers by Marc in die hoofslaapkamer ingetrek.
Sy staan op om te kyk of Natan rustig is. Deur die kamer se oop vensterraam kom die naglug nog warm na binne – ’n herinnering aan Jerusalem se ongenadig hete somerdae in Julie. Oor die Hurvah-sinagoge op die plein hang die maan laag. Sy lig val die kamer skemerig binne.
Natan slaap soos altyd op sy rug. Rivkah staan lank na hom en kyk. Hy het nie meer die groot verband om sy kop nie. Oor die operasiewond is net ’n breë, wit strook pleister. Gelukkig was dit nie dié keer nodig om te veel van sy hare af te skeer nie – net ’n strokie aan die linkerkant. Die res van sy welige bos donker krulle raam die gesiggie wat reeds weer effens kleur kry.
Sy buk oor en soen hom liggies in sy hare sodat hy sug en in sy slaap effens glimlag. Soos dikwels in die verlede tref dit haar hoe sprekend hy op Marc lyk. Sy kyk deur die venster na die Hurvah-koepel wat in die sagte lig van die maan glim. Sy sien die bome waarvan die ruie blare net effens in die soel nagluggie roer. Een van die plein se vele katte glip skigtig oor die keistene en verdwyn in die donker.
Opeens klink die hol gehoe-hoe van ’n naguil deur die stil nag op. Dit laat Rivkah skrik. Sy het die uil nie vlakby haar in die olmboom opgemerk nie, maar nou sien sy hom daar sit en dié knipper met sy groot, geel oë.
“Shalom,” fluister sy om Natan nie wakker te maak nie. Die uil hoe-hoe weer. Nou besef sy eers dat hy in werklikheid met sy rug na haar toe sit en sy nek heeltemal omgedraai het.
“Laila tov,” sê sy gedemp, en die yslike oë knip weer asof hy haar groet.
Toe eers onthou sy die droom waarvan sy wakker geword het. Daar was die gesiglose vrou wat sy om die een of ander rede herken het, en tog nie kon eien nie. Dis die vrou wat so verdrietig gehuil het. Die onthou laat haar ril. Wie was dit dan?
Die uil roep nog ’n keer en toe weet sy meteens wie die vrou is. Dis die Arabiese vrou wat die nag voor Natan se operasie in daardie grusame ongeluk haar man en dogtertjie – en byna haar eie lewe – verloor het. Dit was die ongeluk waarheen sy en Aviel uitgeroep is. Die vrou het haar gevra om te bid net voordat sy die teater ingestoot is. Nóg ’n rilling trek deur haar, want nou kom die vrou se gesig so duidelik voor haar op dat sy selfs die donker vlekke onder haar pragtige oë kan sien.
“Wat sê U vir my, Adonai?” fluister sy.
Ál antwoord wat sy kry, is die uil wat sy vlerke met ’n wir-geluid sprei en dan deur die nag wegswiep.
Sy gaan teen die oop vensterraam staan om te kyk of sy hom nog iewers kan sien sit, maar hy het verdwyn. Toe dink sy aan Aviel – anders as wat sy aan hom gedink het in die twee jaar wat verby is. Toe moes sy haar dikwels met verbetenheid keer om nie die nagte te onthou wat hulle saam in Haïti was nie.
Die kere dat sy hom soms skrams by MADA gesien het, het dit dikwels nog haar hart onstuimig laat klop en haar asem in haar keel laat vassteek. Soms was dit as gevolg van verlange na hom, maar meestal weens skuldgevoelens en verwyt. Langsamerhand het dit rustiger in haar geword. Sy het begin saamleef met die wete dat, al sou sy nooit werklik kon vergeet wat tussen hulle gebeur het nie, dit nie meer ’n skadu sou gooi oor die manier waarop sy Marc altyd liefgehad het nie. Maar nou die dag met die ongeluk het sy geskrik vir die helderheid waarmee die beelde na haar toe teruggekom het.
Sy leun haar gesig teen die nog louwarm ruit aan. “Adoni, Adoni,” sê sy byna onhoorbaar, “dankie dat U my in Yeshua vergewe het. Help my dat hierdie herinneringe nie weer deel van my bestaan sal word nie. Ek het u heilige Naam oneer aangedoen en U het my weer heelgemaak. Help my om sonder hierdie … sonder hierdie onthou te leef. U alleen weet hoe lief ek Marc het. Help my asseblief dat niks weer tussen ons kom nie.” Haar oë word nat van trane. “U het Natani vir ons teruggegee.”
Sy bly lank so staan en sonder dat sy dit besluit het, begin sy fluisterend die Aleinu-gebed bid wat elke Tora-getroue Jood elke dag bid en waarmee sy in die rabbi se huis grootgeword het. “Baruch Hu, Shehu noteh shamayim v’yosed aretz … Geseënd is Hy wat die hemele uitgestrek en die fondasies van die aarde gelê het en Wie se troon van heerlikheid in die hoogste hemele is, die teenwoordigheid van sy majesteit in die verhewe hoogtes. Hy is ons God, daar is geen ander nie. Hy is ons Koning, daar is niemand soos Hy nie …”
’n Diepe vrede neem van haar besit en sy bly met haar kop teen die venster staan en uitkyk oor die plein. Toe begryp sy ook dat die Ewige van Israel haar in die droom gevra het om die vrou te gaan opsoek.
“U sal my die pad moet wys, want ek weet nie hoe ek dit sal doen nie.”
“Ek is die weg!” Yeshua se woorde kom helder by haar op.
Sy voel wonderlik naby die Here en bly nog lank daar staan, half betower deur die sagte lig wat oor die plein en die sinagoge daaragter val. Eers toe Marc aan haar raak, kom sy agter hy is daar. Sy draai om en hy neem haar in sy arms.
Eers praat hulle nie, maar toe vra hy sag: “Wat doen jy dan hier?”
Sy beduie dat hulle Natan sal wakker maak as hulle daar praat en hy gaan saam met haar na die woonkamer.
“Wag,” sê hy, “ek gooi vir ons ’n bietjie sjokolademelk in.”
Toe hy uit die kombuis terugkom, gaan hy by haar op die rusbank sit. “Waarom was jy op? Was Natani nie lekker nie?”
In die flou lig van die maan kan hulle mekaar net-net sien. Sy kyk na hom oor die rand van die beker sjokolademelk wat sy aan die drink is. Hy ruik die soetheid van haar nabyheid. “Nee, ek het ’n vreemde droom gehad.”
Begeerte begin in hom roer en hy trek haar teen hom aan. “Waarvan was dit dan?”
Sy dink ’n rukkie na voordat sy van onder sy ken na hom opkyk. “Ek moet eers vir jou die agtergrond verduidelik.”
Sy hand sluit oor haar bors onder die skamele pajamas wat sy aanhet. “Nou verduidelik dan maar.”
Sy lag verleë. “Wag eers, dis ernstig.”
“Ek wag.”
