“Wanneer verwag julle die uitslag?”
“Eintlik enige oomblik nou; Rivkah is al van sewe-uur af by die hospitaal.”
“Sterkte, Marc, ons sal vir julle bid.”
Moshe het nog nie eens die honderd treë terug na sy winkel afgelê nie, toe Marc se selfoon in sy binnesak lui.
Toe Rivkah hom hoor, slaan haar stem só weg dat dit ’n rukkie duur voordat sy kan praat.
Marc temper sy skrik en vra so kalm moontlik. “Rivvie?”
“Hulle gaan weer opereer, Marc.” Hy hoor haar hyg om weer beheer oor haar stem te kry.
“Wat is dit?”
“Hy weet nie. Hy moet opereer om sekerheid te kry.”
“Wanneer?”
“Môreoggend.”
Marc kreun. “Wat dink hy?”
“Hy sê die kanse is 50/50 dat dit … kwaadaardig kan wees.”
“Wat dink jý?” vra hy sinloos.
“Ek weet nie.” Sy begin rukkerig huil. “Ek weet niks meer nie.”
“Wag, ek kom na jou toe.”
“Ek gaan twee-uur werk toe.”
“Jy … wat?”
Haar stem word sterker. “Gilles het gesê daar is niks wat ek op die oomblik kan doen nie. Daar’s ’n krisis by die werk ook en te min mense. Maar as jy nou kan kom voor hy wakker word en Yhoshi by Abba-hulle kan aflaai, sal dit goed wees.”
Marc trek homself bymekaar. “Miskien ís dit die beste as ons alles so normaal moontlik hou. Ter wille van Natani.”
Én van ons! Maar dít sê hy nie.
“Dis wat Gilles ook reken.”
“Dan doen ons dit. Rivkah …”
“Hmm?” Sy huil weer.
“Ek het jou lief.”
Hy hoor haar snik en toe sê sy gedemp: “Kom gou, Marc.”
By MADA is daar inderdaad chaos. Behalwe vir die terreuraanval by Giv’at Ze’ev, het daar minute voor haar aankoms tyding gekom van ’n ernstige motorongeluk op die Beit Shemesh-pad waarin drie voertuie betrokke was.
Eers toe sy in aller yl met haar instrumentetas voor in die ambulans klim, sien Rivkah Aviel is die bestuurder. Sy sit ’n paar oomblikke woordeloos langs hom in die voertuig wat loeiend en met flitsende ligte deur die druk verkeer slinger.
Aviel praat eers toe hulle op die oop Jerusalem/Tel Aviv-snelweg kom en die verkeer effens bedaar het. “Hulle het my vanoggend vroeg ingeroep …” sê hy, sy oë stip op die pad voor hom.
“Jy het dan verlede nag ook gewerk.” Sy kyk deur die syvenster na buite.
“Daar is eenvoudig nie genoeg personeel nie.”
Dis sy stem wat haar onverhoeds betrap … die bekendheid daarvan. Rivkah se hande kramp styf inmekaar op haar skoot en haar mond is kurkdroog. Dit is of die verbyflitsende verkeer vervaag en sy weer te midde van die verwoesting van 2010 se aardbewing in Haïti staan. Hulle was lede van die paramediese span wat ’n veldhospitaal daar beman het. Sy en Aviel … Haar vingers klem stywer inmekaar.
In ’n nag wat alles vir haar meer geword het as wat sy kon hanteer, het hy na haar toe gekom …
Sy kyk nie na hom nie, maar sy weet hy onthou soos sy onthou. Kortstondig soos die seksuele verhouding was, so heftig was dit ook. En so moeilik is dit om aan die herinnering te ontkom …
Die ambulans swenk verby ’n enorme vragwa en mis ’n aankomende motor net-net. Sy trek haar asem skerp in. Vir net ’n oomblik ontmoet hul oë.
Rivkah se gedagtes gryp na Marc, na die verskriklike oomblik toe hy besef wat tussen haar en Aviel gebeur het. Sy dink aan die ontsettende verskeurdheid in haar oor die man wat sy liefhet en die man met wie sy seksueel verbind geraak het. Sy ril by die gedagte aan die enorme krisis waarin sy hul huwelik gedompel het en aan die geweldige uitwerking wat dit op Yhoshi en Natan gehad het. Sy herroep die ontsaglike pyn wat dit gekos het om alles uiteindelik weer by te lê. Onbewustelik laat sy haar ingehoue asem skiet sodat Aviel weer vlugtig na haar kyk.
Deur die geloei van die sirene heen, doem die herinneringe aan die verlede weer voor haar op. Sy dink aan die seminaar in Skotland wat sy en twee mede-paramedici in Desember van daardie selfde jaar bygewoon het en waar sy ’n referaat moes lewer. Die aand voor hul vertrek het een van haar kollegas siek geword en Aviel moes in sy plek gaan.
Rivkah kyk deur die venster na die landskap wat verbyvlieg en probeer aan die beelde ontvlug. Aviel se nabyheid maak dit onmoontlik.
Daardie Desember het die moed haar totaal ontbreek om Marc so kort nadat hulle die skerwe van hul huwelik weer opgetel het te vertel dat Aviel skielik sou saamgaan. Sy het dit eenvoudig verswyg. Sy het naïef gebid dat Marc dit nie te wete sou kom nie.
Sy pers haar lippe opmekaar in ’n desperate poging om van die beelde los te kom, maar sy onthou hoe Aviel in daardie eerste nag in Glasgow weer na haar kamer toe gekom het. Daardie nag het daar niks tussen hulle gebeur nie, maar sy was oorrompel van skrik toe sy besef hoe sterk die seksuele aantrekking tussen hulle steeds was.
Haar mond word opnuut droog toe sy dink aan Marc se ellende toe daar ’n foto van haar en Aviel, saam by die seminaar, in die Jerusalem Post verskyn het. Groter as sy pyn oor wat gebeur het, was sy skok dat sy hom verraai het. Dié nuwe aanslag het byna alles wat hulle oor agt jaar saam opgebou en ná die vorige aanslag herwin het, tot in die grond vernietig.
En tog – tóg besef sy noudat alles weer so helder na haar terugkom – het die verskriklike pyn uiteindelik hul verhouding verstewig. Hulle moes leer om te vergewe, al het hulle voorheen gedink hulle het geweet hoe. Hy vir haar en sy haarself. Van alles was dit die moeilikste om weer te vertrou.
Sy sug en Aviel kyk weer in haar rigting.
Ná Skotland het sy besluit om nooit weer dieselfde skof as Aviel te werk nie, veral nie weer in dieselfde ambulans nie. Aviel het haar besluit gerespekteer en die reëling geld nou al twee jaar lank. Maar hier sit hulle nou, gedompel in ’n krisis wat deel is van hul normale, daaglikse verantwoordelikheid, langs mekaar in dieselfde ambulans.
Rivkah kyk nie na sy hande op die stuur nie en sy weier om toe te laat dat die geur van sy naskeermiddel haar meevoer na dáárdie nag toe hy so naby aan haar was. Waarom moes die noodlot hulle vandag weer saamgooi? Dit woed in haar binneste. Sy sien haar kind se bleek, slapende gesiggie voor haar, en Marc – sy donker hare natgesweet teen sy voorkop – wat haar in die hospitaalgang vashou terwyl sy van ontsteltenis ruk.
Adonai, wees my genadig, pleit sy angstig en klem haar vingers stywer inmekaar.
Die omstandighede
