hoe gespanne ons is,” antwoord Marc.
“Wat is jul plan vir môre?” vra Chaim, wat intussen ook aangekom het.
“Ek het met iemand omgeruil sodat ek eers twee-uur begin werk. Ek kan ongelukkig nie die dag af neem nie. Dis skoolvakansie. Baie van die personeel is met verlof. Maar Marc het vakansie.”
Marc kyk eers na sy vrou en toe na sy skoonpa. “Ons het gedink om môre vroeg saam hospitaal toe te gaan en daar te bly om te hoor wat die uitslag van die skandering en die ander toetse is. Maar nou, met Yhoshi wat so oorstuur is, wonder ek of een van ons nie maar hier by hom moet bly, pleks van om hom vroegoggend na julle toe te neem nie.”
Rivkah knik instemmend. “Ek sal môreoggend gaan en Natani huis toe bring wanneer hy klaar is. Of as hy nog moet bly …” Sy byt op haar lip en kyk vinnig weg.
Chaim wil sy dogter gerusstel. “Bel my net, Rivvie. As hy nog moet bly, sal ek Marc hier kom haal, hom hospitaal toe neem, jou MADA toe vat en Yhoshi na ons toe neem.” Chaim neem sy dogter se hand in syne.
“Todah, Abba,” sê Rivkah met oë wat rooi van die trane is, “maar Marc kan maar met die motor kom en as dit nodig is, kan hy vir Yhoshi na julle toe neem. Ek haal sommer môreoggend die bus.”
“Wat presies het Gilles gesê?” vra Hadassah saggies.
“Basies net dat daar ’n letsel op die skandering wys waaroor hy nie heeltemal gelukkig is nie. Hy wou vandag nóg ’n skandering doen en môre verdere bloedtoetse. Die rede waarom hy hom vannag daar gehou het, is omdat hy hom op ’n binneaarse drup gesit het. Dis alles goed wat hom angstig maak en aan verlede jaar herinner.”
“Nie een van daardie dinge klink goed nie,” prewel Hadassah.
Chaim vind dit moeilik om die woorde te vind omdat hy die toneel vroeër die dag met Yhoshi skerp in sy geheue het, maar hy sê dit tog: “Ons sal HaShem vertrou.”
Rivkah glimlag flou. “Ja, Abba,” sê sy, “ons kan niks anders doen nie.”
Toe hulle uiteindelik in die bed is, kruip Rivkah styf teen Marc aan. Hy vryf sy gesig in haar hare. Sy voel koud teen hom, ten spyte van die warm naglug buite.
“Jy moet slaap, chamudah. Môre word nog ’n moeilike dag.”
“Ek is bang, Marc. Ek is net só bang.”
Ek ook. Ek is verskriklik bang, wil hy sê, maar hy doen dit nie. “Dit kan ook iets heel eenvoudigs wees.”
“Dit kan die kanker wees wat teruggekom het. Marc, ek sien nie kans daarvoor nie.”
Hy hou haar stywer vas. “Ons sal daardeur kom. Ons het die Ewige van Israel om aan vas te hou.”
Sy sug net. Later sê sy: “As hy vannag wakker word en ons is nie daar nie, gaan hy histeries word.”
“Saggies, lief. Hulle sal mooi na hom kyk,” is al wat hy kan sê.
“Dit voel of ek wil doodgaan binnekant, Marc,” fluister sy teen sy skouer.
Hy draai om na haar toe, en neem haar in sy arms en soen haar gesig herhaaldelik. Hy proe die sout van haar trane en weet ook hý wil doodgaan van binne wanneer hy die trauma van die vorige jaar onthou.
Eindelik raak sy tog van vermoeienis aan die slaap, maar hy lê so met haar nog in sy arm die donker nag en instaar. Buite op die plein hoor hy hoe die eerste voorherfswind die olmbome se blare oor die stene jaag. Sonder dat hy wil, voel hy weer Natan se klamgeswete handjie in syne. Gistermiddag het hy met hom in die koelte van die boom voor Moshe se winkel gesit. Die kleintjie het lusteloos teen hom aangeleun en geen belangstelling getoon in sy maatjies wat luidrugtig op die plein aan die speel was nie.
Marc het sy sketsboek en pastelle uit die skildersak getrek. “Kom,” het hy gesê, “teken jy vir my daardie hopie granate op die tafel daar.”
Die seuntjie het sy kop teen Marc se mou geskuur sodat die lang donker hare oor sy gesiggie geval het. “Teken jy dit, Abba.”
“Ag nee, kom nou, Natani. Jy kan dan sulke pragtige granate teken. Kyk net hoe helder kleur die son hulle daar op die vensterbank.”
Maar die kleinding het sy gesiggie in Marc se los hemp geberg. “Ek wil nie.”
“Oy vey!” het Marc met valse vrolikheid geroep, want sy hart het benoud in sy binneste geklop. “Jy wíl nie? Waar het ’n mens nou só ’n ding gehoor?”
“Ek is moeg, Abba.”
Dit was skaars ’n fluistering, maar Marc het dit gehoor. Hy het die sketsboek en pastelle op die grond laat gly en Natan op sy skoot getrek. Styf teen sy bors, kon Marc sy hartjie angstig hoor klop.
“Babbelossie, môre wanneer dr. Gilles jou weer gesien het, sal hy jou iets gee om jou weer baie beter te laat voel.”
“Ek wil nie gaan nie.”
“Môre hierdie tyd is alles oor, lieweling,” het Marc magteloos gefluister en saggies met sy ken oor die donker hare gevryf.
“Ek wil nie gaan nie, Abba. Ek wil hier by jou bly.”
“Ons kan nie anders nie, Natani. Jy wil mos nie altyd so moeg wees soos wat jy nou is nie.”
“Sal jy by my bly?”
Marc het dit blindweg beloof. En nou het hy hom alleen gelaat. Die bed word vir hom te nou en hy staan versigtig op om Rivkah nie wakker te maak nie. Shmu’eli maak fyn tjankgeluidjies en kom staan op teen sy bene. Die hondjie vra dat Marc hom optel. Marc loer by Yhoshi in. Hy het vanaand met die verweerde beertjie van sy babajare styf in die een arm aan die slaap geraak. Shishi, Natan se gemmerkatjie, lê steeds opgekrul op sy bed, maar sy is wakker. Marc sien haar wye oë groen glim in die flou lig van die plein se lampe wat deur die venster val.
“Adonai …” kreun hy.
Deur die stil woonstel stap hy met die hondjie in sy arms. Opeens hoor hy homself fluister: “Ek sal nie sterf van pyn en van angs nie, want die Allerhoogste is my lewe.” Toe weet hy sonder die geringste twyfel dat Adonai van die hemel en die aarde van hom bewus is. Hy het met hom in sy angs en verlatenheid gepraat. Hy gaan staan stil en voel stadig maar seker hoe sy asemhaling egaliger word. Daar neem ’n stilte van hom besit sodat hy kan teruggaan kamer toe, terug na sy bed toe. Hy trek sy vrou so styf teen hom aan dat sy half wakker word en verskrik roep: “Wat?”
“Niks,” sê hy. Hy soen haar sag tussen die geurige hare in haar nek. “Slaap maar, ek is hier.”
Donderdag 18 Julie
Die dokter kom na Rivkah toe waar sy met nikssiende oë deur die wagkamer se groot venster sit en kyk. Sy word eers van sy teenwoordigheid bewus toe hy haar naam sê.
Toe spring sy op. “Gilles …!”
Hy neem haar aan die arm en hulle gaan sit.
“Wat?” vra sy bleek om die mond.
“Nie heeltemal goeie nuus nie, maar ook nie
