klein gewas …”
“Adoni …” kreun sy met haar hand naby haar mond.
“Maar luister nou wat ek sê – dis aan die buitekant van die skedel en dit is moontlik dat dit nie kwaadaardig is nie.”
“Moontlik?”
“Ek sou sê die kanse is 50/50.”
Sy knyp haar oë styf toe. “So groot?”
Hy knik. “Ongelukkig.”
Sy sluk. “Moet dit verwyder word?”
“Ja, en dadelik, want ek wil absolute sekerheid hê.”
“Nóg ’n operasie,” sê sy en kyk weg deur die venster.
“Nie naastenby so groot en gevaarlik soos die eerste nie, Rivkah.”
“Maar ’n operasie en alles wat daarmee saamgaan …” Sy druk haar vuiste teen haar oë.
Gilles wag totdat sy haar hande laat sak.
Sy sug. “Miskien het ek dit diep in my hart verwag, want hy was die laaste weke al so bleek en half lusteloos.”
Die dokter knik. “Weet jy, hy moes dikwels hoofpyn gehad het. Vir ’n wyle al, maar ek dink hy was te bang om dit vir julle te sê. Miskien was hy bang vir nóg ’n operasie.” Die trane loop nou vryelik oor Rivkah se wange. Hy haal ’n sakdoek uit en gee dit vir haar aan.
“Dis natuurlik ook waarom hy hierdie keer so verskriklik bang was om hospitaal toe te kom.”
“Hy is nou ses jaar oud, Rivkah. Hy weet wat om te verwag.”
“Wanneer wil jy opereer?”
“Môreoggend.”
Sy trek haar asem skerp in. “Ek sal met MADA moet reël. Ek moet vanmiddag twee-uur gaan werk oor ek vanoggend … ek …” Sy bly verward stil.
Hy neem haar weer aan die arm. “Paramedikus, ek praat nou met jou. Kom by.”
Sy haal diep asem en glimlag flou. “Slicha.”
“Ek wil voorstel dat jy gaan werk en dat Marc hier na hom toe kom. Hoe natuurliker julle optree, hoe rustiger en makliker gaan dit vir hom wees. Ek weet ook hoe dit by MADA lyk. Aviel was netnou hier met ’n setlaar wat in die kop geskiet is toe hy in sy motor op pad was van Jerusalem af. Net voor Giv’at Ze’ev. Hulle het nou elke paar hande nodig wat beskikbaar is.”
Sy knik. “Miskien is jy reg. Kan ek nou na Natani toe gaan?”
“Natuurlik kan jy, maar hy slaap nou. Ek het hom met ’n kalmeermiddel ingespuit ná ál die narigheid van die skandering en die bloedtoetse.”
“Hy was so ontsteld toe ek voor die tyd by hom was. Het hy baie gehuil?”
“Nee, nie soveel soos ek gedink het hy sou nie. Dit is alles maar baie traumaties vir ’n kind.”
Daar is weer trane in haar oë. “Ek kan my nie indink dat hy nóg ’n operasie moet hê nie.”
“Vasbyt en glo,” sê hy.
“Moet hy vanaand hier bly?” vra sy.
“Ja. Ek wil hom aan die binneaarse drup hou en nog bloed gee. Ek wil ook môre vroeg opereer.”
Sy staan ’n oomblik weerloos en hy slaan sy arm om haar. “Gaan werk nou. Dit sal jou goed doen. Sorg net dat Marc hier is wanneer hy so oor ’n uur wakker word.”
Toe Rivkah vroegoggend weg is hospitaal toe, was Yhoshi al wakker. Ná sy optrede van die vorige aand was Marc onseker wat om van sy oudste te verwag, maar die kind was kalm; daarom het Marc, nadat hy vir hom ontbyt gegee het, voorgestel dat hulle afgaan plein toe. Enersyds wou hy sit en teken omdat dit sy gedagtes tot so ’n mate sou aflei oor wat by die hospitaal aan die gebeur is. Andersyds wou hy Yhoshi van sy rekenaar wegkry sodat hy buite kan speel.
“Kom,” sê hy, “ek is seker Avraham sal onder op die plein wees. Dit sal nie weer so warm soos gister word nie.”
“Kan ek hom bel om te vra of hy kom?”
Marc knik. As dit van hom afhang, sou Yhoshi nie op agt al sy eie selfoon gehad het nie, maar omstandighede in die land is van so ’n aard dat ’n mens altyd onmiddellik met jou mense in aanraking moet kan kom as die een of ander krisis opduik.
Yhoshi kan sommer gou al aankondig: “Avraham is al op die plein, Abba.”
Toe hy sy selfoon in die sak van sy jeans terugdruk, hou Marc sy hand uit. “Nee, los dit hier, julle kan ’n slag iets anders doen as net met jul selfone speel.”
“Abbaaa! Avraham het sy foon daar! Daar is niks anders om te doen nie!”
“Wat het julle twee dan gedoen voordat julle selfone gehad het?”
“Niks!”
“Nou doen dan vanoggend weer ’n bietjie niks.”
“Bevakasha, Abba! Ek het Avraham die hele week nie gesien nie en daar is so baie wat ons met ons fone wil doen.”
Marc se vermoë om voet by stuk te hou, is wankelrig vanmôre. Hy sug. “Nou goed, Yhosh. Vir ’n halfuur, maar tienuur bring jy die foon vir my. Is dit duidelik?”
“Todah rabah, Abba!” Hy is by die deur uit nog voordat Marc die skildersak uit sy studeerkamertjie gehaal het.
“Hy het ook nodig om te ontvlug,” sê Marc hardop vir homself. Hy sug. Voordat hy uitgaan, laat hy sy kop teen die Muur sak en bid om genade vir sy kleinste vir alles wat die dag mag inhou. Daar is ’n donker vrees in sy hart wat hom nie wil verlaat nie.
Buite is dit beslis koeler as die vorige paar dae. Marc soek ’n onbesette bank onder een van die bome op. Shmu’eli, wat hom getrou oral volg, spring langs hom op die bank en kyk, kop op sy voorpootjies, na die druk menseverkeer wat oor die plein beweeg.
Oorkant Marc voor die Hurvah-sinagoge sien hy die twee seuntjies druk besig met hul selfone. Nou die dag nog het hulle hul speelgoedtrekkers daar rondgestoot, dink hy half weemoedig. Voor sy geestesoog kom die herinnering op van Natan toe hy ’n skrale twee dae gelede saam met hom hier was. Hy laat sy kop sak en meteens ontbreek die energie hom om sy sketsboek uit sy sak te haal. Hy word eers bewus van iemand wat langs hom kom staan het toe ’n bekende stem hom groet.
“Shalom, achi! Hoe sien jy dan vanmôre so beroerd daar uit?” Moshe staan daar teen die môreson, sy sagte oë vraend op Marc gerig.
Marc glimlag flou en maak ’n hulpelose gebaar met sy hande. “Klein probleempie.”
Moshe krap die hondjie tussen sy ore. “Soos?”
“Natani was gister weer vir ’n skandering en die dokter het hom vannag daar gehou om vanoggend nog toetse te doen. Rivkah is daar by hom.”
Moshe
