wuif van sy hand weg.
Amelie kyk die drie bokse wat in die middel van die vertrek staan agterdogtig aan. Dit lyk soos ’n kindertuinklaskamer. Die res van die mense drom om die bokse saam. Sy staan so ’n entjie weg.
Hulle het klaar geëet in die gesellige eetkamer en het verskuif na ’n aangrensende groot saal.
“Wel, ek sien julle het julle speelgoed gekry,” sê Chris agter hulle en saam met die ander draai sy om na hom toe.
Sy sluk.
Die man is onmoontlik aantreklik. Dis duidelik hy het intussen gestort: sy hare, wat agteroor gekam is, is nog klam. En in plaas van die leerbaadjie van vroeër, het hy ’n swart T-hemp aan by jeans wat niks, hoegenaamd niks van sy lenige, gespierde lyf wegsteek nie.
Amelie kyk weg. Dis ’n vreemde gevoel dié. En sy kry dit elke keer wanneer sy hom sien. Sy sukkel om genoeg suurstof in te asem en dis asof haar hele lyf gloei. Maar, soos sy duidelik op die ander meisies se gesigte kan sien, hy het ’n soortgelyke uitwerking op hulle almal.
“Ek het gedink ons doen so ’n oefening vanaand binnehuis net om dinge aan die gang te kry. Sal julle asseblief in drie groepe verdeel? Kry vir julle ’n hoek en besluit wie die groep se verteenwoordiger is. Ek wag hier by die bokse op die drie verteenwoordigers.”
Wrewelrig vou Amelie haar arms. Verdomp. Sy haat hierdie besigheid van groepies-groepies. Kan die mense nie iets nuuts uitdink nie?
Sy kom agter die ander het klaar in drie groepe verdeel. Sy is nog al een wat eenkant staan.
“Kom hier na ons toe, Amelie,” nooi Schalk.
Sy stap vinnig na die groep toe. Gaan hierdie dag nooit as te nimmer end kry nie?
Sonder meer word een van die afdelingshoofde gekies as hulle verteenwoordiger en hy stap terug na waar Chris by die bokse wag. Die twee ander groepe se verteenwoordigers sluit by hom aan en hulle luister aandagtig na wat Chris sê.
Na ’n paar minute stap elke verteenwoordiger met ’n boks onder die arm terug na sy groep toe.
Hulle groep se verteenwoordiger sit die boks voor hulle neer en maak dit oop. “Ons moet die hoogste vrystaande toring bou wat ons kan met die materiaal wat in hierdie boks is. Die doel is om kommunikasie en samewerking aan te moedig. Dis al wat ek weet. Ons het twintig minute.”
Van die ander in die groep help hom om die inhoud van die boks uit te pak. Daar is rolle en rolle maskeerband, ’n paar kartonbekertjies, ’n klompie lekkergoedstokkies en een vel tekenpapier.
Chris probeer om sy aandag tussen al drie groepe te verdeel, maar dis moeilik, want as hy hom kom kry, is sy oë op Amelie.
Hy dwing hom om rond te kyk. Al die groepe het die inhoud van die bokse uitgepak. Een groep drom bymekaar en dit lyk asof hulle aan ’n plan werk. Die ander groep het begin bou. Dis ’n deurmekaar besigheid, maar die begin van ’n toring is daar.
Sy oë beweeg vanself na die groep waar Amelie is. Sy het plat op die grond gaan sit by die goed wat haar groep uit die boks gehaal het. Hy stap nader en hoor hoe die ander ’n soort strategie bespreek, maar dit lyk asof Amelie haar nie daaraan steur nie. Sy het met die toring begin.
Terwyl hy na haar kyk, lig sy haar en leun vorentoe om iets nader te trek. In die proses trek haar toppie effens op en ’n paar netjiese boudjies word na sy kant toe opgelig. Aan die bokant van die broek se band steek ’n swart kantnommertjie so amper-amper uit.
Weer slaan ’n vuishou van begeerte hom in sy maag en dié keer snak hy amper hardop na sy asem. Bliksem. Al die bloed in sy brein sak sowaar af.
“Chris!” roep iemand uit die groep langsaan en verlig draai hy soontoe.
Die persoon hou ’n bos stokkies in sy hand. “Ons het vyf en dertig stokkies, maar net tien kartonbekertjies. Daardie groep,” sê hy en beduie na die groep langs hom, “het net ’n paar stokkies maar baie meer bekertjies as ons. Kan ons uitruil?”
“Nee man,” sê ’n ander persoon, “ons kompeteer heel waarskynlik teen hulle. Kom ons kyk wat ons kan doen.”
“Julle vaar goed,” sê hy en stap oor na die volgende groep. Die punt is juis dat die groepe moet besef hulle is beter daaraan toe indien hulle saamwerk en die inhoud van die bokse deel. Maar dis iets wat hulle self moet uitwerk.
Hy draai om en kyk weer na Amelie se groep. Ondanks die feit dat hulle groep net een vel tekenpapier gekry het, vorder Amelie met die toring. Die ander het begin nader staan en met haar gesels. Van hier af kan hy sien dat sy nie eintlik lus is om te praat nie. Haar skouers is stram en sy kyk skaars op na die mense wat met haar praat. Met ’n glimlag draai hy weg en stap na een van die ander groepe toe. Sy sal wel besef dat sy die ander nodig het.
5
“Wag net so ’n bietjie, die ander slaap al. Ek stap buitentoe,” sê Amelie sag oor haar selfoon vir Natalie.
Sy deel die kamer met een van die ander drie vroue en sukkel om aan die slaap te raak. Ná drie jaar op haar eentjie, is dit moeilik om aan te pas by iemand anders se geluide in die nag.
Haar sweetpaktop is die enigste ding wat sy in die donker raak vat en sy trek dit vinnig bo-oor haar pajamatop aan en glip haar voete in ’n paar plakkies.
Buite is dit heerlik afgekoel. Dis volmaan en die veld lê helder voor haar. Sy stap vinnig tot op die punt van die stoep.
“Jy nog daar?” vra sy oor die foon.
“Ja, hoe gaan dit? Ek is al so nuuskierig,” sê Natalie.
“Aaargh, moenie vra nie. Dis erger as wat ek verwag het.” Amelie probeer nie eers haar frustrasie wegsteek nie. Sy kan die mure uitklim.
“Nou wat is so erg?” lag Natalie.
“Groepies. Jy weet hoe haat ek dit om in ’n groepie ingedeel te word. Haat dit!” kners sy die woorde uit.
Natalie giggel. “Dis mos maar nodig wanneer daar ’n groot groep mense is. Wat moes julle doen?”
“’n Bleddie toring bou. Kan jy dit oorvertel? Grootmense, almal met ten minste een graad, moet soos ’n kindertuinklas op die grond sit en ’n toring bou.”
Natalie lag so hard dat Amelie die foon ’n ent van haar oor af moet hou. “Dis nie snaaks nie. En Chris wil aanmekaar by my weet waarmee ek besig is. Ek het my so vererg.”
“Chris? Wie’s Chris?” vra Natalie.
Amelie hap in die lug. Die man is so op haar brein, sy praat nou al hardop oor hom. “Die … die aanbieder, die spanbouleier, wat jy hom ook al wil noem.”
“En? Hoe lyk hy?”
“Wat het dit met enigiets uit te waai?” vra Amelie, spyt dat sy iets gesê het oor die vent.
“Dan kan jy mos maar vir my sê,” hou Natalie aan.
Amelie sug. Soos sy vir Natalie ken, sal sy kerm totdat sy elke stukkie detail uit haar gewurg het. “Bruin hare, bruin oë.”
“Ag nee, kom
