het altyd gewonder of daardie tenger lyfie genoeg stamina vir die mediese beroep het,” gryns hy. “Ons sal moet sien of jy die druk kan hanteer.”
Sy vererg haar, maar reageer kil. “ ’n Dokter hoef nie groot en fris te wees om stamina te hê nie. Jy ken my al lank. Jy weet ek bly altyd fiks.”
Anthony se wenkbroue skiet die hoogte in. “Het julle mekaar dan voorheen geken?”
Naomi kreun innerlik. Roelf moet nou net nie te kenne gee dat hulle ’n ernstige verhouding gehad het nie.
“Ons het albei medies geswot by Stellenbosch,” sê sy vinnig en opsetlik kortaf. “Roelf was ’n senior toe ek ’n junior was.”
Verbeel sy haar of is daar agterdog in die blou oë al bly Anthony Baxter se gesig uitdrukkingloos?
Roelf grinnik insinuerend. “Ons wás darem goeie vriende. Báie goeie vriende.”
Naomi kan hom klap. Sy weet wat in sy kop aangaan. Hy sien dat Anthony Baxter ’n besonder aantreklike man is en dat sy van hom hou. Hy sal ’n wig tussen hulle probeer indryf soos hy gemaak het met haar en ’n medestudent van wie sy ook gehou het. Deur haar te gaan beskinder, het hy die ander man afgeskrik. Eers veel later het sy agtergekom waarom Steven die aftog geblaas het, nadat hy om verskoning gevra het dat hy Roelf se leuens geglo het. Hy wou die vriendskap hervat, maar dit was te laat. In ’n man wat so maklik dinge van ’n meisie glo, stel sy nie belang nie.
Dit het haar dubbeld versigtig gemaak vir Roelf. Sy het probeer om hom uit haar lewe te weer. Maar hier is hy wragtig weer. Die opperste moeilikheidmaker.
Sy kyk skouerophalend na Roelf en hoop Anthony interpreteer dit as iets in haar verlede wat nie vir haar so belangrik was soos Roelf te kenne probeer gee nie.
Anthony draai weg. “Kom kyk asseblief hier.”
Hy wys hulle die spleetlampe en mikroskope. “Naomi, jy moet hieraan gewoond raak. Jy toggle met die voet, fokus en zoem. Maar ek glo jy weet hoe. Jy gebruik die tweede mikroskoop. Nadat jy op Alice en op Elim gewerk het, weet jy seker dat swart mense se oë sterker as ons s’n is. Hulle kry nie die degenerasie wat ons kry nie. Wit mense kry maklik retinale loslating. Swart mense kry dit net weens ernstige besering.”
“Hoeveel katarakoperasies het jy al gedoen?” wil sy weet.
Hy frons met sy vinger teen sy ken. Sy kan die aantreklike kuiltjie nie miskyk nie.
“Seker al so tweeduisend. Geen operasie is maklik nie en elke katarak is anders. Daar is klein verskilletjies waarna mens moet oplet. Ek moet net sê, ons gaan nie ernstige oogtrauma behandel nie. Dit word na hospitale verwys. Ons het met die laaste treinreis heelwat pterigiums verwyder. Jy weet, die vliese wat oor die kornea groei. Hier sal ek en dokter Malan tot twintig operasies op ’n dag moet doen wanneer dit eers regtig druk gaan.”
Naomi kyk na Roelf wat haar soos ’n valk dophou. Sy moet seker met hom ook praat. “Wat is die ergste wat jy al teëgekom het?”
“Beserings, meesal. Ek het al gewerk met oë wat gebrand is deur die kalk op rugbyvelde. Die ouens duik daarin. Ook met arc eyes, of fotokeratitis, wanneer iemand sonder ’n bril gesweis het. Die epiteel in die oog breek af. Maar hier doen ons seker net die eenvoudige dinge.”
“Ja, die eenvoudige dinge,” merk Anthony droogweg op, en tot Naomi se verbasing knipoog hy vir haar. “Jy sal gou leer. Sodra jy sekere stappe bemeester het, kan jy naderhand die maklikste en eenvoudigste prosesse onder toesig doen. Jy sal meesal onder my werk.”
Amper sê sy hardop “dankie tog”.
“Maar jy sal ook moet kyk hoe dokter Malan werk.”
“Ek sou so dink,” sê Roelf.
Anthony wys noukeurig vir haar alles waarmee hulle gaan werk. Soms skuur hy liggies teen haar in die beperkte ruimte, of sy hande raak vlugtig aan haar. Sy ervaar dit intens. Te intens. Hy versteur werklik haar emosionele ewewig, en hulle het nog nie eens saam begin werk nie.
*
Na die besigtiging van al die fasiliteite en gesprekke met dokter Lily Mpephu en die ander personeel, is Naomi goed op hoogte van hoe dinge op die trein gaan werk. Sy gaan terug na haar kompartement en kyk hoe snel die landskap buite die venster by haar verby. Daar is ’n rukkie om te rus voor die aandete wat elke aand van sewe- tot agtuur sal wees. Maar sy is nou so aangevuur, op so ’n high, dat sy nie na rus voel nie. Daarvoor het Anthony Baxter se nabyheid gesorg.
Sy het agtergekom dat Monique Retief se kompartement die laaste een in die gang langs die badkamers is. Langs Monique is Roelf en langs hom sal die optometris Braam Lotter intrek. Langs hom is Anthony, dan sy, dan Lily Mpephu. Die ander personeel is in die volgende waens.
Sy kyk na die verbysnellende landskap toe harde stemme in die gang haar aandag trek. Sy is so nuuskierig dat sy die deur op ’n skrefie oopmaak en uitloer.
“Waarom moet ek in die ander wa wees as die dokters in dié wa is? Waarom is die apteker hier? Ek is darem die brilmaker. Dis ’n belangrike pos op dié trein,” hoor Naomi hoe Welma Botma luidkeels kla. “Dis nie regverdig nie.”
Anthony se rustige, paaiende stem antwoord haar. “Welma, die feit dat jy in die wa by die verpleegsters en ander personeellede is, maak jou nie onbelangrik nie.”
“Julle diskrimineer. Ek hoor hier is nog een leë kompartement in dié wa.”
Anthony se stem is meteens nie meer besadig nie. Dit is meer soos ’n sweepslag. “Ons reserveer daardie kompartement vir dokter Lotter. Dokter Mpephu het vir Monique Retief hier in dié wa geplaas omdat daar nog een kompartement beskikbaar was. Almal se werk en bydraes is belangrik, van die bestuurder tot die portier tot die laaste veiligheidsbeampte. As jy ontevrede is met ons reëlings, moet jy by dokter Mpephu gaan kla en nie by my nie. Gaan spreek haar sommer nou.”
Naomi hoor met afgryse dat die meisie in trane uitbars. O, hier is werklik drama. Sy loer weer uit. Anthony het die meisie se hand gevat en hy fluister vir haar. Naomi kan nie hoor wat hy sê nie.
Meteens gaan ’n deur oop en Monique se stem klink in die gang af. “Watse lawaai is dit tog? Ek wou bietjie slaap, en nou maak julle my wakker.”
“Welma voel nie lekker nie.” begin Anthony taktvol.
“Ek het haar gekla gehoor. Jimmel, klim in Johannesburg af as jy dink ons diskrimineer teen jou, Welma.”
Anthony klink streng. “Nee, ons sal nie weer maklik ’n goeie brilmaker kry nie, en jy is goed, Welma, anders het ons jou nie gekeur nie.”
“Wat is die probleem?” kom Lily Mpephu se stem.
“Lily, praat asseblief met Welma en verduidelik …” hoor Naomi, maar Lily is amper voor haar deur en sy maak dit vinnig en saggies toe. Op hierdie trein gaan daar beslis onderstrominge en drama wees, daaraan twyfel sy nie.
*
Naomi gaan om vyf voor sewe na die eetwa, waar daar al verskeie mense gesels en kos bestel. Sy ruik die heerlike geure uit die kombuis en dit laat haar honger maag kla. Sy gaan sit by die tafel waar sy middagete geëet het. Lily Mpephu sluit by haar aan.
Naomi glimlag vir haar. “Is alles onder beheer?”
Lily
