kon nie anders as om dit te hoor nie.”
“Ek moes mooi met Welma praat. Sy was die duiwel in, sy wou glo by die dokters bly. Kan jy dit nou glo?”
Sy kyk verby Naomi en glimlag. “Hier kom ons mooi baas. Hy kan enige ding ontlont. Daar is niks verkeerd met sy bedside manner nie. ’n Paar mense op dié trein kan by hom leer. Hallo, Tony.”
Hy skuif langs Naomi in. Sy ril letterlik en ruik sy naskeermiddel. Hy lyk ook altyd vars.
“Hallo, Lily, hallo, Naomi. Mag ek jou al so noem?” Hy is so naby dat sy kan sien hoe dig sy swart wimpers is.
“Natuurlik. Wat noem ek jou?”
“Tony. Ons kan mos maar informeel wees so onder mekaar. Stem jy saam?”
“E … ja. Tony, dan.” Sy kyk tersluiks na hom en hy grinnik.
Monique en Roelf kom saam aangestap. Hy skuif langs Tony in en Monique moet aan die oorkant van die tafel langs Lily inskuif. Naomi sien met ’n skok dat Monique giftig na haar kyk. Seker oor sy langs Tony sit. Dis tog kinderagtig om so te reageer. Sy maak asof sy dit nie agterkom nie.
Die eetwa is gou vol geselsende mense. Kelners draf heen en weer om die kos te bedien. Naomi geniet dit vreeslik om langs Tony te sit. Sy verbeel haar hy gee vleiend baie aandag aan haar.
“Weet jy iets van die geskiedenis van oftalmologie?” vra hy terwyl hy ’n broodjie uit ’n mandjie neem en dit breek.
“Ja, nogal, hier en daar.”
“Dis vreeslik interessant. Die eerste katarakchirurg was die Indiër Sushruta wat in 800 v.C. gelewe het. Aristoteles het weer diere se oë gedissekteer en agtergekom dat die oog uit drie lae bestaan.”
“Ek weet dalk iets wat jy nie weet nie. Die man wat die taal Esperanto uitgewerk het, was ook ’n oogarts. Ek vergeet sy naam.”
Tony lag. “Nee, jy lyk verniet so ingenome met jouself, ek weet wel van hom. Ek onthou ook nie sy naam nie, maar hy was ’n Pool.”
“Kyk hoe loop hulle te koop met hulle kennis,” spot Roelf.
Naomi ignoreer vir Roelf en konsentreer op Tony. “Wat weet jy nog wat ek nie weet nie?”
“Weet jy dat die president van Sirië, Bashar al-Assad, sy kliniese opleiding in oftalmologie in ’n Londense hospitaal gedoen het?”
“Nee, sowaar?”
Roelf spot weer luidkeels: “Dis waarom hy nie ’n land kan regeer nie. Hy moes liewer by oogsiektes gehou het. Nou brand sy land en haat die hele wêreld hom.”
Naomi kyk nie eens na hom nie. “Jy kom pas van Engeland af, Tony. Wat het jy alles daar gedoen?”
“Ek was by die Royal College of Ophthalmologists waar ek die MRCOphth-eksamen afgelê het. ”
Naomi kan haar verwondering en bewondering nie wegsteek nie. “Dis indrukwekkend. Die keuring is seker baie streng?”
Hy haal sy skouers glimlaggend op asof dit niks is nie. Maar sy weet net die uitblinkers kry dié geleentheid.
“Waarmee werk jy die graagste?”
“Retinale oftalmologie, laserbehandeling en chirurgie van die retina. Ek verwyder graag katarakte en werk met die kornea, die okulêre oppervlak en oogsiektes, gloukoom …”
Monique gaap openlik. Naomi is verbaas dat sy haar verveeldheid sommerso wys. Tony het dit opgemerk en frons vlugtig. Naomi trek weer sy aandag.
“Wie is volgens jou die heel beste oftalmoloog?”
“O, ek bewonder meer as een, maar ek sonder graag vir dokter Albrecht Hennig van Duitsland uit. Hy het die vishoektegniek uitgevind. Hy en sy span het in 2004 meer as agt-en-veertigduisend suksesvolle katarakoperasies in Nepal gedoen.”
“Sjoe, dis baie!”
“Ja, in vergelyking daarmee werk ons maar op ’n klein skaal. Hy is genomineer as Eye Health Hero by die jaarvergadering van die International Agency for the Prevention of Blindness in September 2012. Ek was so gelukkig om daar te wees.”
“Dit moet lekker wees om sulke erkenning vir jou werk te kry.”
“Ek weet nie of ek nagereg moet eet nie,” onderbreek Monique hulle gesprek. Sy glimlag guitig vir Tony. “Dit maak vet en jy het gesê jy kan vet mense nie verdra nie.”
Naomi sien hoe sy gesig verstrak. “Wanneer het ek dit gesê?”
“Ag, eendag toe ek jou vertel het ek is op dieet.”
“Ek het seker net ’n grap gemaak. Ek sou dit nie ernstig bedoel het nie.”
Lily Mpephu, wat rond van lyf is, frons.
*
Na ete drink hulle koffie. Toe gaan almal na hulle kompartemente. ’n Vroeë aand sal haar goed doen, dink Naomi. Môre gaan weer ’n opwindende dag wees. Eers sal sy gaan stort daar op die verste punt van die wa. Sy neem haar sweetpak, handdoek, toiletsakkie en sjampoe saam.
Net toe sy verby Tony se kompartement stap, kom hy ook uit met ’n handdoek, toiletsak en skoon klere oor sy arm. Haar simpele hart begin sommer rumoer.
Hy glimlag vir haar. “Hallo, ons het dieselfde idee. Daar is vier storte. Ons spring die ander voor. Netnou gaan dit besig raak.”
Sy beland in die stort langs syne. Die wete dat dié man net agter ’n dun afskorting nakend gaan stort, laat haar bloeddruk sommer styg. Sy kan voorstel hoe hy lyk: lenige lyf met six-pack en borshare, breë skouers bokant lang, gespierde arms met biseps wat jy onder die vel kan sien beweeg, netjiese geronde agterstewe en lang bene met kuite wat van draf en oefening getuig. Aan sy intieme attribute mag sy nie dink nie, anders gloei sy netnou soos ’n kooltjie van kop tot tone.
Sy kan water oor daardie lyf hoor loop terwyl sy self onder die water staan. Sy is so onhandig dat die sjampoe uit haar hande glip. Twee keer laat sy die bottel val. Sy seep haar hele lyf en terwyl sy dit afspoel, dink sy dat hy langsaan dieselfde doen. Oor en onder, tussen die bene. Hou tog op, Naomi. Sy gaan behoorlik aan die kook. Hoor sy hom neurie? Ja, sowaar. Hy is een van daardie mense wat graag in die stort sing.
Sy lag saggies.
Terwyl sy haar droogvryf, hoor sy hom steeds. Vinnig trek sy klere oor ’n klam lyf aan, want sy hoor sy deur oopgaan. Sy gryp haar goed en maak die deur oop, net betyds om hom te sien verbyloop, sy donker hare nat. Sy ruik die soet geur van skoon lyf en hare, en steek vas met ’n hart wat dawer en ’n kop wat duisel.
Hy kyk oor sy skouer en lag. “Die storte is so klein, ’n mens kan nie ’n kat daarin rondswaai nie. Dis amper te klein vir my.”
“Nee …” Waar het haar asem heen gegaan?
Sy loop byna in Roelf vas.
“Ek sal maar stort waar julle nie reeds die vloer natgemors het nie,” sê hy stuurs. “Hoe kom dit dan dat jy en Tony saam stort? Het julle afgespreek?”
Sy
