mondhoek. “Deur wat te doen?”
Is hy stadig van begrip, of moedswillig?
“Deur ’n groter handdoek te gebruik,” antwoord sy kortaf.
Die skewe glimlag verbreed. “Of dalk juis ’n kleiner enetjie?”
Kylie laat haar nie uitlok nie. “Die flentertjie wat jy gebruik het, is g’n ’n handdoek nie, eerder ’n miniwaslap.”
Justin geniet haar blosende wange. Besef die meisiekind hoe onweerstaanbaar sy is? ’n Man sal sukkel om sy hande tuis te hou. Tant Lien se meenthuis was ’n winskoop selfs sonder die buurvrou. Die swartkop met die avokadogroen oë is ’n onverwagte bonus wat hy graag wil ontgin.
“Maar die lappie het darem die job gedoen. Of nie?”
Die onderwerp raak holrug gery. Hy is voorbarig, besluit sy nou, en Kylie vervies haar. Maar dan merk sy die glinstering in sy geelbruin oë. Hy terg haar. In hierdie stadium het sy egter nie ’n sin vir humor nie. Sy raak in ’n hoek gekeer en dit laat haar voel of sy besig is om dié rondte te verloor. “Ek het stapels nasienwerk, ek kan nie die hele middag hier sit en ginnegaap en nonsens praat nie.”
“As jy nie van verbrande pampoen hou nie, sal ek jou uitneem vir ete,” bied hy aan.
“Nee dankie, daar’s genoeg ander kos om te eet.”
“En ek?” vra hy afgehaal. “Moet ek maar vir die vierde agtereenvolgende aand ’n pizza eet? Hulle kom al by my ore uit.”
“Probeer slaptjips as afwisseling,” gee Kylie onsimpatiek aan die hand. “Of kyk na MasterChef op die TV sodat jy kan leer om kos te maak.”
Hy trek ’n gesig. “Dis nie regte kos wat hulle maak nie, net prentjies. Hulle praat van ingewikkelde soufflés en uitheemse disse, en ek kan skaars ’n eier kook.”
“Leer, buurman, leer … dis die beste geweer.”
“Of beter: kry ’n nooi wat kan kook?”
’n Openlike skimp wat Kylie tot haar eie verbasing nie onmiddellik afskiet nie. Gister nog sou sy haar opgeruk het … Is sy besig om te vermurwe? Sy hou nie van die idee en ook nie van die woord “nooi” nie. Ten beste wil sy op platoniese voet wees met haar buurman, dis al. Niks meer as kennisse nie, wat af en toe oor die straat vir mekaar wuif of groet.
Haar stem daal ’n paar grade. “Gelukkig kwalifiseer ek nie. Ek laat die kos gedurig aanbrand en vergeet gereeld om sout by te gooi.”
“Daar’s soutpotte.”
“Rou sout is ongesond.”
Hy gooi sy hande in die lug. “Is jy altyd so ’n turksvybos, Kylie Wiegers?”
Sy knik. “Altyd, ja, en soms selfs erger.”
“Hoekom?”
“Dis ’n lang storie …” skerm sy.
Hy sit terug in sy stoel. “Ek het baie tyd om te luister.”
“Ek nie,” antwoord sy ferm. “Soos ek gesê het, het ek vragte werk om te doen en nie tyd vir lang stories nie.”
So maklik gee Justin nie moed op nie, nie as ’n vroumens lyk soos dié enetjie nie. Sy is hardekwas en die uitdaging om haar mak te maak is aanloklik. Evatjies wat voorgee om ysprinsesse te wees, is gewoonlik kookwater wanneer jy hulle die dag behoorlik in jou arms vasvat.
Kylie leun vorentoe en voel met haar hand aan sy beker. “Dis koud.”
Justin hou hom slim. “Dis ’n wetenskaplike feit dat ’n leë houer afkoel indien die warm inhoud daaruit verwyder is.”
“En ’n sosiale feit dat ’n koue koffiebeker beteken dis tyd vir die betrokkene om hom te verwyder indien hy nie met ’n besem by die agterdeur uitgevee wil word nie,” troef sy hom, darem met ietwat van ’n glimlag. Alles deel van die stryd wat in haar woel en woed, en die rede waarom sy ter wille van haar gemoedsrus die veilige breedte van ’n straat en twee sypaadjies tussen haar en haar buurman wil handhaaf.
Is dit hensop om te erken sy geniet mansgeselskap as afwisseling? Verraad teenoor haar goeie voornemens om te erken sy vind Justin Marais smeulend sensueel? Daarom dat sy hom letterlik wegjaag: sy vertrou haarself glad nie.
“Oukei, jou rondte. Net dié een keer.” Justin staan traag op en kies koers deur toe. “Sien ek jou Maandag wanneer ek die nuwe ligte begin koppel?”
Kylie skud haar kop. “Maandagmiddae het die graadagts kooroefening en dan kom ek eers laat tuis.” Sy maak die voordeur oop.
Justin loop oor die stukkie stoep. In die tuinpaadjie steek hy vas, kyk om en blaas vir haar ’n soentjie. “Sien jou dan Dinsdag … en dankie vir die koffie.”
Kylie hoor nie. In die straat voor haar huis het ’n plat swart Porsche Cayman stilgehou. Sy ken net een mens met so ’n gevaarte van ’n ryding wat soos ’n vlieënde piering lyk. En sy gesig lyk soos ’n Hoëveldse donderstorm terwyl hy uit die motor klim. Kylie reageer instinktief: maak ’n ommeswaai van honderd-en-tagtig grade, druk die voordeur toe en draai die sleutel in die slot.
2
Dis die tweede keer in een middag dat Kylie wil wegkruip waar niemand haar sal kry nie. Gesprekke tussen haar en haar eks eindig nooit met maanskyn en vioolmusiek nie. Sy wil nie met Rynard praat nie, nie eens oor ’n foon nie. Nie per e-pos of SMS nie, wat nog te sê in lewende lywe in haar sitkamer.
Sy bly gespanne met haar rug teen die deur staan, maar deur ’n syvenster sien sy dat Justin en Rynard mekaar op die sypaadjie ontmoet. Haar buurman lyk heeltemal joviaal, maar Rynard kom omgeploeg voor. Oënskynlik antwoord hy in monolettergrepe en ignoreer hy die hand wat Justin uitsteek om homself voor te stel.
In plaas van groet, draai Rynard om en stryk met lang hale die tuinpaadjie op.
Die harde geklop reg tussen haar skouerblaaie laat Kylie skrik, en sy voel die deurknop ratel. Sy’s dankbaar vir die stewige houtdeur tussen hulle. Rynard sal ’n marmerstandbeeld kan verlei. Al die waardinne was mal oor hom. Jo-Anne inkluis. Hy het magiese aantrekkingskrag wat met jou brein en hormone toor sodat jy dink hy’s die wonderlikste man op aarde. Jy sal enigiets vir hom doen: van die huis se dak af spring of vir Idols inskryf. Maar dis net wanneer hy in ’n goeie bui is. As hy lyk soos hy nóú lyk, wil mens padgee. Hy’s op die oorlogspad en sy visier is op háár ingestel …
Kylie bly soos Lot se vrou teen die voordeur staan, te bang om asem te haal.
“Michaela …? Ek weet jy’s hier. Sluit die deur oop.”
Wanneer hy haar op haar volle doopnaam noem, weet Kylie dis ernstige sake soos toe hy haar leer motor bestuur het en sy oor ’n stopstraat gery het en hulle byna verongeluk het. Toe het hy seker goeie rede gehad. Maar hoekom wil hy vandag kom skoor soek? Sy het niks gedoen nie. Hulle het weke laas kontak gehad.
“Nee.”
“Ek loop nie voor jy die deur oopmaak nie.”
Dis dubbelsinnig. ’n Slap riem waarmee hy haar wil vang. As sy oopsluit, gaan hy
