gekry, ongeduldig geraak en gery. In ’n optimistiese oomblik loer sy deur die syvenster, maar die Porsche staan nog op dieselfde plek in die straat geparkeer. Hy het nie gery nie. Sy wens Justin was nog hier. Hy’s korter as Rynard, nie so lenig en atleties gebou nie, maar frisser met bultende spiere, en hy lyk fiks asof hy in die gim boer. Hy kon haar gehelp het, al was dit net as ’n buffer of weerligafleier. Maar noudat sy hom nodig het, is hy en sy bakkie skoonveld.
Kylie staan en beplan wat om te doen, toe ’n grimmige stem agter haar praat: “Ek het mos geweet jy’s hier …”
Sy ruk verskrik om. Dis Rynard, geraam in die kombuisdeur: hande in sy broeksakke en enkels gekruis, leunend teen die kosyn. Hy is in uniform. Kylie het hom weke laas gesien en hy lyk skielik groter, sy skouers breër as wat sy hom onthou.
“Hoe’t jy ingekom?” wil sy weet.
“Deur ’n venster geklim. Jy het diefwering nodig … veral in ag genome hoe ondoeltreffend jul sekuriteitstelsel hier is. ”
Aanval is beter as verdediging. “Dis inbraak, betreding van privaat eiendom,” beskuldig Kylie hom. “Ek kan polisie toe gaan en ’n klag lê.”
“Hulle sal sê jy moenie hul tyd met sulke bog mors nie.”
“Bog? As daar by jou huis ingebreek is? Dis waarvoor mens belasting betaal – sodat die polisie jou teen misdadigers en aanvalle kan beskerm. Wat help dit –”
“Kyla, hou op om jou soos ’n drama queen te gedra. Jy’s nie sestien jaar oud nie.”
“Dit het niks met ouderdom te maak nie. Ons is nie meer getroud nie, jy kan nie links en regs hier instap en –”
“Ek kan en ek het.”
“Hoe? Het jy die venster gebreek?”
“Nee, dit was oop.”
“En toe klim jy in asof dit jou huis is dié?”
“Ek het geweet jy gaan nie oopmaak nie, en ek wil met jou praat.”
“Ons het niks meer vir mekaar te sê nie.”
“Verkeerd. Ek het nog báie te sê, meer as wat jy dink. Maar ek het nie nou tyd nie. Kom sit.”
Onwillekeurig maak Kylie soos hy sê. Hy hiet en gebied, en sy gehoorsaam … asof sy ’n robot is. Uit moedswilligheid stap sy darem verby twee stoele en gaan sit op die bank in ’n hoekie so ver moontlik van hom af. Sy leun terug, vou haar arms en kruis haar bene. ’n Posisie wat die boodskap oordra dat sy ontoegeeflik en ontoeganklik is.
“Nie tyd nie? Hoekom? Omdat jy haastig op pad terug is na Suzi of Gigi of wie ook al jou huidige bedmaat is?” Kylie pers haar lippe saam en wag, maar hy reageer nie. Eers dink sy hy het nie gehoor nie of hom vir haar insinuasie vervies.
Maar dan merk sy dat hy na haar gekruiste bene kyk. Sy verwens die miniromp wat sy vanoggend aangetrek het. Dit was sommer net skool toe en sy was laat, en dus het sy die eerste kledingstuk gegryp wat sy kon bykom. Maar die denimrompie is bietjie kort en sit te styf. Dit dra wel ’n boodskap oor, maar die verkeerde een.
Miskien daarom dat Justin so voorbarig was? tref ’n skielike gedagte haar. Omdat sy vir hom na ’n “maklike” meisie gelyk het? En dit is waarom Rynard nou so staar. Sy onthou hy’t eendag vertel party ouens is ingestel op vroue se borste, ander op ’n uurglasmiddeltjie, ’n mooi sitvlak, oë of gesig. Maar hy is ’n bene-ou. Fyn enkels en lang, welgevormde bene van hier af tot by die hemel …
Hy kyk onverwags op en ’n oomblik lank hou sy donker, broeiende oë hare gevange. Kylie se hart klop onbedaarlik. Sy pluk haar romp se soom af. Sy laat haar been sak en sit oordrewe korrek met haar kniekoppe styf teen mekaar.
Rynard is onverstoord afgesien van ’n effense roering om sy mondhoeke. “Antwoord jy darem af en toe jou selfoon of teksboodskappe?” wil hy weet.
“Natuurlik. Ek antwoord altyd, selfs in klastyd,” antwoord sy. “Behalwe natuurlik wanneer ek op die skerm sien dis jy wat bel of SMS.”
“Ek sal my nommer moet verander. En my e-posadres.”
Gelukkig is ’n delete-knoppie geduldig … “Waaroor wil jy so dringend met my praat?”
Hy haal ’n lang koevert uit sy sak en plaas dit voor hom op die koffietafel. Die geamuseerde uitdrukking verdwyn en sy mond raak strak. “Wie’s daardie Gladdebek Gawie wat netnou hier uitgewals het?” wil hy weet.
“My buurman. En hy is nie ’n Gladdebek Gawie nie.”
“Wat het hy hier kom maak?”
“Kom koffie drink.”
Rynard lyk soos hy gelyk het toe hy die hand geïgnoreer het wat Justin uitgesteek het. “Kóffie gedrink? Is dit al? Die vent lyk heel danig met jou. Is daar iets tussen julle?”
“Nee.”
“Wat dan?” dring hy aan.
“Niks.”
“Hoe lank ken julle twee mekaar al?”
Is Rynard sowaar jaloers? Kylie kan dit skaars glo. Hý wat as getroude man die groot casanova was wat met al die waardinne geflankeer het, wil háár voor stok kry nadat hulle lankal geskei is? Tipies macho en arrogant.
Sy stoot haar kakebeen vorentoe en maak haar skouers waterpas. “Ek skuld jou geen verduidelikings nie. Wat traak dit jou? Ek vra nie uit na jou privaat sake nie – watter flooze by jóú kuier en hoe lank julle mekaar al ken nie.”
Rynard se bloeddruk stoot op en sy kan sien hy beteuel hom met moeite. “Niemand kuier by my nie, en jy weet dit.”
Haar mond vertrek in ’n siniese uitdrukking. “Hoe sal ek weet? Jy het my jare lank belieg en bedrieg, hoekom sal ek jou nou skielik glo?”
“Ek het jou oor en oor gesê: Ek het jou nog nooit bedrieg nie, Kyla.”
“Behalwe met Jo-Anne.”
“Veral nie met haar nie. Ek het dit destyds uitdruklik uitgespel.”
“Maar tog erken jy dat julle wel ’n verhouding gehad het?”
“Jare gelede, lank voor ek jou ontmoet het. Ek het haar twee of drie keer uitgeneem vir ete of vir koffie genooi, sommer op die lughawe. Dis nie my idee van ’n verhouding nie en dit het nooit verder ontwikkel nie.”
“Dis wat jý sê … Jo-Anne vertel ’n ander storie. Jul verhouding was ernstig – julle het vlugte geruil om saam te kan vlieg en sy het ’n voordeursleutel vir jou huis gehad.”
“Waar kom jy daaraan?”
“Jo-Anne het dit vir my gesê.”
“Snert! Ons roosters word lank vooruit opgestel en vliegpersoneel kan nie uitruil nie, behalwe in geval van siekte of ’n krisis. En ek het nog nooit vir enige meisie in enige stadium ’n sleutel gegee nie.”
“Edel, outyds of onwaar?” vra sy sinies.
Rynard
