as kroeg toe te gaan of na ’n wilde partytjie toe. Noem dit outyds as jy wil, maar dis hoe ek grootgemaak is. My ma sou my velle afgetrek het as ek gewaag het om ’n meisie oopmond te soen. En as ek enigsins saam met ’n meisie naby ’n bed of kombers sou kom sonder dat ons gekerk was, sou sy in haar graf omgedraai het.”
En ’n egskeiding?
Kylie vra nie. Dis te seer. Selfs na ’n jaar van gewoond raak daaraan is die woord “geskei” steeds pynlik wanneer sy dit hardop moet sê of op ’n vorm invul by “huwelikstatus”. Rynard se opvoeding was streng Calvinisties vergeleke met vandag se standaarde. Sy ken haar gewese man se agtergrond, tog laat dit Kylie soms wonder, veral ná die debakel in Rome … Streng nougeset en behoudend? Bestand teen versoekings en verleidelike vroue in hotelkamers wat hulself vir hom aanbied? Dit klink bietjie dik vir ’n daalder. Veral vir ’n ou wat lyk soos Rynard Wiegers lyk. Een wat kyk op die manier wat hý kyk wanneer ’n vrou in ’n mini haar bene kruis? Sy was immers vier jaar met hom getroud. Sy kén hom. Sy ma sou ’n oorval gekry het as sy haar seun se talente in die slaapkamer kon aanskou: hom stellig onterf het oor sy behendigheid, bedrewe styl en innoverende posisies tydens ’n liefdesessie.
Net ’n sekere soort stadige glimlag, ’n liefkosing met die punt van sy tong in haar nek en sy was soos klei in sy hande … Hy kon met haar hormone toor en ’n vuur in haar aansteek: vanaf ’n sluimerende warmte in die omgewing van haar naeltjie na ’n allesverterende vlam wat haar met ’n hemelse ekstase vervul het en aan die einde kortasem en gedreineer teen die kussings laat terugsak het.
Sonder dat sy beheer daaroor het, voel Kylie daardie roering in haar opstu by die blote herinnering daaraan. Die kombinasie van sy warm asem in haar mond, sy slim hande wat weet hoe om te streel en waar om te vat …
Sy skrik vir die rigting wat haar gedagtes inslaan. Rynard ken haar te goed; sê nou hy lees haar gedagtes en geheime, onderdrukte begeertes?
Sy is geskok, verwens haar vroulike instinkte en verban die onwelkome oerdrange wat in haar geheue bly vassteek. Uit selfverdediging herroep sy Rynard se ontrouheid en verraad, visualiseer sy hoe hy daardie selfde dinge wat haar tot sulke ekstatiese hoogtes gelei het, met ’n ander vrou doen; dieselfde liefdeswoorde in haar oor fluister terwyl sy hande oor haar borste en oor die res van haar kurwes en rondinge streel.
Dit het die gewenste uitwerking van ’n emmer yswater. Die tweegesig-jakkals. Kylie is lus en breek ’n blompot oor sy kop of druk ’n broodmes tussen sy ribbes in. Mans word nie vanself met daardie talente gebore nie. Dit ontwikkel deur oefening en ervaring. En dit laat haar wonder: Op wie het Rynard almal geoefen? By watter meisies het hy die fynere nuanses van die voorspel en ’n langer, uitgerekte klimaks geleer?
Nie by háár nie, sy was nog te onervare toe sy hom ontmoet het. Op skool, op universiteit en as lugwaardin het sy kêrels gehad wat haar gesoen het en soms nogal erg vatterig geraak het. Maar dit was soos louwarm, verslane sjampanje in vergelyking met die eerste keer toe Rynard haar gesoen het. Die wêreld het ontplof en die son het stilgestaan. Sy het geweet hy was Die Een, haar trouman vir wie sy drie-en-twintig jaar lank gewag het.
Alles was so perfek. En toe het hy wat hulle gehad het onder sy voete vertrap. Hy was háre, haar man. Maar sy was nie vir hom genoeg nie en hy het hul huweliksbeloftes verloën in ruil vir ’n halfuur of wat van seks saam met haar vriendin. Het Jo-Anne hom uitgelok, wetend hoe warmbloedig hy is? En toe verloor hy kop sonder om aan die gevolge te dink? Of was die keer in Rome nie die eerste keer dat hy haar verkul het nie – net die eerste keer dat hy betrap is?
Kylie kyk na haar gewese man. Sy haat hom weens die pyn en vernedering wat hy haar aangedoen het. Verwag Rynard sy moet sy toesmeerdery glo? Hom vergewe en ooit weer vertrou? Nooit. Haar liefde vir hom is dood en begrawe.
Haar stem is ysig soos ’n winterwind oor Alaska se sneeulandskap. “Jy ís ’n losbol-rokjagter en ek moes nooit met jou getrou het nie. Dit was die grootste fout van my lewe. Maar ek het ’n dure les geleer. Ek sal nie ’n tweede keer uit dieselfde bus val nie.”
Rynard was lank geduldig, maar hy vererg hom nou. “Jy was op die vervlakste verkeerde bus waar jy als geglo het wat die drywer, die kondukteur en die hele flippen boksemdais jou wysgemaak het. Jo-Anne was die voorbok, sy en haar trawante. Sy’t ’n verskuilde agenda gehad, maar jy het haar leuens soos soetkoek opgeëet – selfs die versiersuiker afgelek. Dít was die grootste fout van jou lewe, nie ons troue nie.”
“Sy was in daardie stadium my beste vriendin.”
“En ek was jou man. Maar jy het haar woord bo myne aanvaar.”
“Dit was nie net háár woord nie. Daar was getuies wat deur die oop deur kon inkyk: Jo-Anne se klere het op die vloer gelê en sy was oop en bloot, ewe tuis in jou bed in jou hotelkamer. Wat het sy in jou kamer gesoek as julle kwansuis nie ’n verhouding gehad het nie?”
“Medisyne, pille of ’n dokter omdat sy siek was.”
Kylie gee ’n sarkastiese snorklag. “O ja, nou onthou ek: sy was kamma siek … Dis ’n nuwe een; die flouste verskoning wat ek nog gehoor het. G’n wonder niemand het jou geglo nie.”
Rynard weet hy moet kalm bly, nie toegee aan sy stygende irritasie, en nóg brûe agter hom verbrand sodat die pad terug onherroeplik gesluit is nie. Hy loop ’n draai deur die sitkamer en staan ’n paar tellings by die venster en kyk onsiende uit, voor hy weer in die stoel oorkant Kylie kom sit.
“Ek het dit dertien maande gelede, voor die egskeiding, aan jou probeer verduidelik, maar jy wou niks weet nie. Jy het vooraf besluit ek is skuldig en het ’n kort geheue wanneer dit jou pas. Ek het beskryf hoe Jo-Anne vroegaand by my kamer ingestrompel het: koorsig, deurmekaar en gedisoriënteerd. Haar hele lyf het gegloei, sy het geyl en was duiselig. Sy was ’n rukkie gelede in die Krugerwildtuin, waar die muskiete ’n plaag was, en sy het vermoed dis malaria wat sy opgedoen het.”
“Ek glo nie Jo-Anne was in haar lewe al ooit in enige wildtuin nie. Sy hou nie van diere nie. Nie eens van honde en katte nie.”
“Ek het nie geweet nie, geen rede gehad om te dink dit is alles fiktief en sy speel toneel nie. Haar gesig het rooi en koorsig gelyk. Hoe moes ek weet dis grimering?”
“Jy was tog getroud. Ken jy nie die verskil tussen koors en ’n oormaat blosser nie?”
“Nee, ek ken dit nie,” ontken hy kortaf. “Ek het nou nog g’n benul wat die flippen verskil tussen ‘bloos’ en ‘blos’ is nie. Sy’t heeltyd haar hande geflap om haar gesig koud te waai. Ek kon nie behoorlik sien nie.
“As bevelvoerder is bemanningslede my verantwoordelikheid. Ek was regtig bekommerd. As ’n lid van die kajuitpersoneel siek was, sou die suidwaartse vlug volgens IATA-reëls vertraag gewees het. Ek wou dit verhoed. Ek het gedoen wat enige regdenkende mens sou doen: nat handdoeke gekry om haar af te spons en ontvangs gebel om ’n dokter te ontbied.”
“Af te spons?” herhaal Kylie skepties. “Nog ’n nuwe een. Is dit jou verskoning waarom jy haar klere uitgetrek het?”
“Nie ék nie,” keer Rynard vererg. “Sy was koorsig en benoud. Sy’t self haar klere afgestroop en op die bed neergeval.”
“En jy saam met haar?”
Geduld is nie Rynard se sterkste eienskap nie. “Nee! Ek het dit honderd keer vir jou gesê. Maar jy het watte in jou ore. Ek het al my klere aangehad, vasgeknoop en toegerits.”
“Sê jý …”
“Wat
