“Waarom nie?”
“Sulke berigte is nooit lank nie.”
“Ek sal dit opsoek.”
Nag nag nag
Nag goddelose goddelike Marie
Nag klein Maureen, o Here, nag
Nag
Met toenemende tempo:
“Jy het gesê jy gaan weg.”
“Ja.”
“Jou hospita betaal?”
“Ja.”
“Hoeveel?”
“Ses pond elf en drie.”
“Dis min.”
“Dis ’n ellendige kamertjie.”
“Het jy ’n kwitansie gekry?”
“Ja.”
“Met ’n seël op?”
“Ja.”
“En het jy jou telefoonhuur betaal?”
“Ja. Dit was ingesluit by die kamer.”
“Afgereken met jou kruidenier?”
“Ja.”
“Jou rekening by die apteek vereffen?”
“Ja.”
“Jou pakkie FL’s ingepak?”
“Nee.”
“Waarom nie?”
“Ek laat dit vir my hospita. Dis haar verdiende loon.”
“Jou boeke afgesluit?”
“Ek het nie boeke gehad nie.”
“Figuurlik gesproke.”
Pouse, met nag.
“Ja, alles afgesluit.”
“En môre—die nuwe blaadjie?”
“Niks kan nuut wees nie.”
“Sal enigiets wees?”
“Was enigiets?”
“Beantwoord asseblief my vraag.”
“Ek weet nie.”
“Wat dink jy?”
“Ek glo nie.”
“Waarheen gaan jy?”
“Êrens.” (Nêrens.)
“Oorsee?”
“Wie weet?”
“Wat wil jy doen?”
“Niks.”
“Jy sal moet dink oor alles.”
“Ek kan nie.”
“Waarom nie?”
“Ek is self my dink. My dink is ék. En saam is ons nié.”
“Jy sal nie ver kom met slimmighede nie.”
Pouse.
“Jy weet dit tog?”
“Ek weet.”
“Dus—”
“Ek kan nie. Verstaan jy dit nie? Ek kan nie KAN NIE kan nie! Ek het genoeg daarvan gehad. Te vreeslik veel.”
“En tog is dit die enigste waaragtige MOET wat oorbly. Die rekenskap, die laaste eis, die onverbiddelike konfrontasie.”
“Dis verby.”
“Jy’t nog net rondom gesoek.”
“Is ek my broeders hoeder?”
“Is jy Kain?”
“Is ek Abel?”
“Is jy iemand?”
“Is ek iets?”
(Vroeër: die moontlikheid van engele en duiwels)
“Kan ek vir jóú iets vra?”
“Wat is dit?”
“My laaste groot vraagteken. Dis al wat ek besit.”
“Dit is?”
“Waarom het hy dit gedoen?” Stilte. “WAAROM HET HY DIT GEDOEN?”
“Wie?”
“Serfontein.”
“Ek weet nie.”
“Jy móét. Daar is geen uitdraai meer nie. Jy moet dit weet. Wáárom het hy—?”
“Jy sal dit self moet soek.”
“Wáár?”
“Dit hang af van waar jy wil uitkom.”
“Ek gee nie om nie.”
“Dan maak dit nie saak waarheen jy gaan nie.”
“—solank ek êrens uitkom.”
“Dit sal gebeur, mits jy lank genoeg aanhou.”
“Só het Alice en haar Kat ook geredeneer, en dit was ’n sprokie.”
“Is ons dan nie ’n sprokie nie?” Sug. “Soek maar net.”
“—en ek sal vind? Daar is ’n tyd dat tekste nie meer troos nie.”
“Ek probeer jou nie troos gee nie.”
“Wat dan?”
“Vuur en swaard miskien. Jy het tog nie gedink jy sal ooit weer rus kan hê nie: wie is daarvoor geskape?”
“Sal ek my in die woestyn gaan terugtrek? Klippe in brood verander?”
“Die tyd is dáárvoor ook verby.”
“Die
