veld geslaan beskou, toe net gelag. “Jou baar ding!” het sy speels en effens gedemp uitgeroep. “’n Mens sou nooit kon raai dat jy so ’n geslypte man is nie!”
“Hoe bedoel jy?” wou hy opreg verbaas weet.
Sy het haar skouers teruggetrek, haar ken uitgestoot. “Pietman,” het sy sag gesê, “’n mens moet jou hou by die vorm waarin jy gegiet is. En ek en jy is baie dieselfde. Ons is die bevoorregtes van die samelewing. Goeie agtergrond; baie geld. Goeie geleerdheid; baie geleenthede. Volg jy wat ek sê?”
“Nee,” het hy eerlik geantwoord, en die subtiele gekrap-krap het weer in sy binneste begin. Wat foeter sy met sulke ingewikkelde dinge? Hy het hoeka ’n hekel aan mense wat eenvoudige goed wil opsmuk sodat dit verwikkeld moet lyk. Ouens wat probleme wil aanspreek en ondervang, pleks daarvan om dit te pak en op te los.
Op daardie oomblik het die sensuele genot van so flus skoon verdamp. Hy was sommer die joos in. “Kyk, Surita, ek is bevoorreg, maar ek is ’n man, nie ’n pop nie. Kunsmatigheid maak my naar. Buitendien, te veel klem op verfyning bring dalk spookasem voort, pleks van ’n lekker taai toffie.”
“Dis nou vrotsige simboliek!” het sy ergerlik laat val.
Hy het gesug, haar paaiend aan die skouers gevat. “Ag, Surita, al wat ek bedoel, is dat ons gewoonweg net moet lééf! Dinge geniet sonder om alewig vooraf met statistiese presisie die voor- en nadele op te weeg!” Hy het haar mond in protes sien oopgaan en haastig beduie: “Eenkeer toe ons in Engeland was, het ek en my ma op ’n trein geklim sonder dat ons geweet het waarheen dit gaan. Dit was wonderlik opwindend om die vreemde stasies te sien verbyskuif en uiteindelik te besef dat ons op pad is Oxford toe! Die hele dag was propvol verrassings, want ek en my ma het elke oomblik soos ’n pakkie oopgemaak. Dit . . . dit was baie lekker,” het hy lammerig afgesluit toe sy nog nie juis geesdrif toon nie. Hy moes tóé al geweet het dat hy ’n fundamentele fout begaan het.
“Pietman,” het sy gesê, “jy is besig om my met jou ma te vergelyk.” Hy wou stry, maar sy het haar vingers dwars oor sy lippe gesit. “Nee, luister goed. Ek het respek vir jou verlede. Maar dis nou verby. Net wat ek en jy ervaar, het betekenis. En ek doen nie dinge op die ingewing van die oomblik nie. Alles in my lewe is georganiseerd. Dis tog seker nie so onaanvaarbaar nie, is dit?”
Soos tóé, ken hy nou ook nie die antwoord nie. Hy weet wragtie nie of dit hom grensloos irriteer of net krapperig amuseer nie. Daarom het hy liefs stilgebly. Maar hoe lank, wonder hy, kan ’n man swyg voor hy lostrek? Want hulle het toe maar gaan kyk na die uitstalling in die Orangerie. En haar oom François was reg. Monet se persblou en lila Waterlelies was ondraaglik mooi in die skemerte van die groot ovale vertrek. Hulle het met ingehoue asem, vingers verstrengel en skouers teen mekaar gedruk, na die werk bly staar. Die oomblik wou soos ’n rimpeling uitkring oor die beskilderde doek.
’n Soet en ragfyne emosie het in hom oopgevou – soos by ’n mens se eerste gewaarwording van aanskoulike, sensuele genot. Hy was lus om Surita net daar sag te soen. Maar sy het dit goedgedink om hom ’n lesinkie te gee oor die lewe van Monet. In ’n paslike fluistertoon natuurlik, maar dit het die oomblik soos ’n bel laat bars. Hy het niks van die goed bewoorde relaas gehoor nie, haar in stomme teleurstelling staan en aanhoor. Maar toe sy skielik op haar horlosie kyk en hom ietwat gejaag aan die hand neem, het hy hom nie eens verset nie. “Kom,” het sy gemaan, “ons gaan laat wees en tant Yvonne het vir ons kaartjies gekry vir die Comédie Française. ’n Stuk van Molière!”
En vanaand is dit opera toe. Madama Butterfly . . .
Pietman leun agtertoe en laat sy kop teen die koue muur rus, kyk afwesig na ’n troppie skoolkinders voor ’n groot kunswerk en hoe hul juffrou met baie handgebare iets aan hulle beduie. Hy wens opeens dat alles nog so eenvoudig was dat dit verduidelik kon word.
Hy staan sugtend op en stap deur die hoë sale buitetoe. Maar die sonnetjie het steeks geraak, skuil kort-kort agter laagdrywende grys wolke. En hy kry ’n wilde lus om sommer weer op ’n trein te klim. Dalk na Beaune of weswaarts na Mont-Saint-Michel . . .
Dis toe hy die deftige woonstel in die Rue Saint Honoré binnestap en die huishoudster sy baadjie swygend by hom vat dat hy weet: Hy’s klaar met somme maak. ’n Man laat hom nie vasvra of voorsê nie. Nie ’n man der manne nie – soos wat Keppie sou sê.
Hy wens ineens Keppie was hier. Dan sou daar darem pret gewees het! Keppie sou ook daarvan gehou het om sommer net rond te loop. Hulle sou dalk iewers ’n lang Franse brood gekoop het saam met ’n stukkie klassieke Pont l’Évêque-kaas en ’n bottel soeterige Montbazillac-wyn. Dan sou hulle die eerste openbare park opgesoek het en hulle op ’n bankie tuis gemaak het om so proe-proe die wêreld te beskou.
Die Druets en Surita sit nog aan ontbyttafel toe hy binnestap. Hulle kyk beleef op, glimlag met hul mondhoeke.
“Jammer dat ek laat is,” sê hy toe hy langs Surita gaan sit, “maar die uitstappie het my goed gedoen.”
“Mooi,” sê tant Yvonne en glimlag. “Ek hoop net nie jy is nou te moeg om saam met ons te gaan inkopies doen nie. Ons wil na die Samaritaine se uitverkoping gaan en dan tee drink op die daktuin. Die uitsig is fabelagtig en . . .”
“Liefs nie!” keer Pietman, ook glimlaggend, en oom François kyk belangstellend op van sy croissant af wat hy liggies aan ’t piets is met botter en patee.
Tant Yvonne se keelsenings trek styf, haar wenkbroue lig. Surita sit haar mes effentjies te luid in die klein bordjie neer. Maar hy druk deur. As Keppie nou hier was, dink hy in sy agterkop, sou hy my op die skouer geklop het. Hy glimlag weer oorredend na die twee vroue se kant toe – daardie skewerige glimlag wat sy ma altyd spottenderwys sy Tom Cruise-paspoort noem. En hy sien hoe hulle smelt. Tant Yvonne se skouertjies verslap en Surita se mond word weer sag.
“Luister, ek weet dis te veel gevra, maar kan ek nie asseblief vanoggend tuis bly nie? Ek het hoofpyn en miskien moet ek ’n bietjie rus voor vanaand se opera.”
Oom François glimlag fyntjies en rol ’n stukkie bros croissant van die een kies na die ander, knik wyslik. “Geniet die rus!”
Yvonne klik soetjies met haar tong en bied pille aan. Surita staar voor haar op haar bord en kerf haar broodjie aan flentertjies.
Na ete kry sy hom op die balkon met die smeedystermeubels en beskutte immergroen plante.
“Jou ma het gebel toe jy uit was,” sê sy bot. “Sy’t bekommerd geklink – meer as gewoonlik.”
Pietman voel hoe ’n ysigheid deur hom trek. Sy ma was juis so ongewoon tranerig toe sy hulle op die lughawe weggesien het. Sy het hom styf vasgehou en met haar gesig teen sy skouer gesê: “Pas jouself op, Pietman! En kom gou terug!” Surita het nog ewe getroos: “Toe maar, tannie, ek sal mooi na hom kyk!”
Hy bly half magteloos staan, kyk weg oor die blougrys dakteëls.
“Bel jou ma,” sê Surita skielik simpatiek en kom staan dig teen hom, hou haar mond. Hy buig sy kop werktuiglik, soen haar sag. “Toe kom,” sê sy weer. “Bel haar en stel jouself gerus. En ek sal by jou bly ook as jou kop seer is.”
“Sal jy?” vra hy bly.
“Natuurlik!” Sy glimlag. “Ek sal net weer vir tannie Yvonne vra of dit haar planne nie te veel sal omkrap nie. Sy sien nou so uit na die inkopietog!”
Pietman maak sy mond toe en byt op sy tande. Hy kan maar die idee van ’n stil, huislike middag saam met Surita groet. Dit sal ongetwyfeld tant Yvonne se planne
