het jy vir hierdie voortreflike baas van jou gesê: wie is die plaasvervanger wat jy sal voorsien?” vra sy weer.
Niel hoes ’n slag en soek uitkoms, maar sy laat haar nie weer van stryk bring nie en wag geduldig.
“ ’n Familielid,” skerm hy.
Aralie se wenkbroue trek saam in ’n frons. “Dis mos jok! Ek’s g’n familie nie!”
“Jy is,” stry hy. “Aangetroude familie. ’n Ou se vrou en kinders is mos sy familie.”
“Ek is nie meer jou vrou nie,” herinner sy hom koel.
“Op Balelapa is daar nie onderskeid nie – almal is soos een groot familie, volgens die tradisie wat die plek sy naam gegee het.”
Aralie is nie beïndruk nie. “Die man dink seker ek is ’n neef van jou, of ’n broer of iemand. Hoekom was dit nodig om die waarheid te plooi? Het hy ’n ding teen vroulike veeartse? Vroue oor die algemeen?”
“Nee, glad nie. Inteendeel, Franco het nogal ’n slag met vroumense. Ons was die Saterdagaand by die hotel op Otjikavi en daar was so ’n sexy dingetjie wat heelaand aan hom geklou het asof sy vasgegom was.”
“ ’n Tweede Marilee?”
Die oomblik toe die woorde uit is, is Aralie spyt. Dit was kleinsielig en dis nie hoe sy wil wees nie. Sy het tydens die skeisaak kaalvuis haar sê gesê, maar nou wil sy vergeet en aanbeweeg, die ou koeie in die sloot los.
Niel se gesig word rooi en hy staar strak voor hom uit.
“Jammer,” sê Aralie kortaf.
“Ek ook, Ralie,” antwoord hy sag. “Bitter jammer … Dis nie dat ek haar bo jou verkies het nie. Ek was dom. Ek het nie gedink nie, nie die implikasies besef nie.”
Sy haal haar skouers niksseggend op, nie lus om weer op die snuifgetrapte spore terug te loop nie.
“Hierdie Franco-ou klink welaf,” verander sy die onderwerp. “Waar kry hy al sy geld?”
“Hy was ’n dosent in Amerika en het ’n boek geskryf oor olifantgedrag, wat ’n topverkoper was. Hy was ook stigter van die Green Earth Foundation, wat wêreldwyd omgewingsbewustheid bevorder. Franco is kort-kort in die nuus, en hy het ’n tyd terug ’n natuurreeks op televisie aangebied: Woestyne wat blom. Dalk het jy dit gesien?”
Aralie se oë rek. “Bedoel jy Franco Conrádie?”
“Dis hy.”
“Is Balelapa sý plek?”
Sy kyk min televisie, maar het toevallig die eerste aflewering van die reeks gesien. Hoewel dit ’n jaar gelede was, onthou sy die aanbieder goed: ’n dinamiese en fassinerende spreker. Groot ou, met langerige, vlasblonde hare. Bruingebrand en lenig. Wat sy egter die beste onthou, is sy mond. Wyd en sensueel, asof hy maklik lag en lekker soen. ’n Mond wat ’n vrou langer laat kyk as wat betaamlik is. En die TV met die volgende aflewering weer laat aanskakel.
“Hoekom het jy nie vir my gesê dis hý nie?” wil Aralie weet.
“Ek het kort-kort van hom gepraat en sy naam genoem, ek dag jy weet.”
“Hy lyk na ’n … ’n interessante man,” erken sy. Selfs in haar eie ore klink dit na ’n vaal en ontoereikende beskrywing.
Niel is nie seker wat om van haar reaksie af te lei nie. “Beteken dit jy sal vir hom gaan werk?”
Aralie se gemoed is soos ’n mallemeule wat te vinnig draai en haar nie kans gee om af te klim nie. Tot nou toe was die werk in die wildreservaat ’n vae moontlikheid. Nou het die vaagheid egter lyf gekry en ’n werklikheid geword wat haar met ’n vreemde opwinding vul.
“Wanneer sou jy daar begin het?” vra sy om tyd te wen.
Hopelik is daar nog kans om te besin. Franco Conradie is ’n legende en sy sal die man graag wil ontmoet, maar sy moenie oorhaastig op loop gaan nie – sy wat haar daarop roem dat sy sinies en wêreldwys is. ’n Televisieskerm is geduldig. Die regisseur het seker die swak skote geredigeer en in lewende lywe is Franco Conradie dalk ’n nare, selfgesentreerde mens.
“Maandag,” antwoord Niel.
“Watter Maandag?”
“Eerskomende.”
“Dis … oormôre!”
“Dis hoekom ek jou so dringend wou sien,” verduidelik hy. “Hoekom ek gesê het dis ’n kwessie van lewe of dood. Jy kan nie nou kop uittrek nie, Ralie. Gooi net ’n paar denims, kortbroeke en T-hemde in ’n tas. Dis nie ’n leeftyd nie. Die ses weke sal vinnig verbygaan, en waarskynlik heg my been gouer. Beskou dit as kosbare ondervinding wat jy opdoen vir jou CV. Jy is ’n goeie veearts, Aralie. Jy sal nie sukkel nie, en ek is net ’n oproep ver as jy raad nodig het. Ek of Franco – hy sal help as jy ’n probleem optel.”
Miskien is dit beter as sy nie tyd het vir wik en weeg en kleinkoppie trek nie. As sy net pak en gaan. Sy het die geld desperaat nodig. En op ’n manier voel sy half onder ’n verpligting om Niel te help.
“Ek ken ou Gys Botha van Sonop Motel,” voeg Niel by. “Ons was saam op skool. Ek sal my stem dik maak sodat jy onmiddellik kan bedank.”
Darem één ligstraaltjie, dink Aralie, is om ontslae te wees van daardie sweterige lummel in kamer 15 wat haar saans met sy knoffelasem voorlê en al knaender aandring sy moet saam met hom ’n drankie kom drink. Sy het al by Gys gekla, maar hy het dit afgelag. Al wat vir hom saak maak, is om die kliënte gelukkig te hou.
“Dankie, dit sal gaaf wees.”
“Dis ek wat vir jóú moet dankie sê.” Niel straal van verligting en lyk of hy haar wil omhels. “Jy’s ’n engel! ’n Skattebol!”
Aralie retireer voor hy haar kan nadertrek. Sy staan ’n veilige tree weg, met die bankie tussen hulle. “Ek beter gaan. Die tyd is min en daar is berge goed om te doen voordat ek sal kan wegkom.”
“Laat my ma daarmee help. Sy sal graag haar deel doen, al is dit net om te vergoed vir die leuen en omdat sy jou so laat skrik het.”
“Ek sal sien,” belowe Aralie op pad deur toe.
“Sy hoop nog altyd ons twee kom weer eendag by mekaar uit.”
Aralie antwoord nie.
“Ek bel jou vanaand!” roep Niel nog agterna toe sy uitstap.
3
En hy hét. Drie keer, dink Aralie toe sy Maandagoggend haar tas uit die lughawebussie haal. Niel het haar daardie aand drie keer gebel. En gister en vanoggend weer … Kwansuis om reëlings te finaliseer, maar ook om oor hul verhouding te praat.
Hy wil hê hulle moet weer probeer; hy dink sy was destyds te ontsteld om logies te reageer. Dis mos nie asof hy en Marilee ’n verhouding gehad het of saam in die bed was nie, het hy volgehou. Hy het net aan haar been gevat, dis al. Dit was verkeerd van hom, maar dis nie die einde van die wêreld nie, nie genoeg rede vir ’n egskeiding nie.
Sy
