aalwyn in blom.”
Etosha se Jeep arriveer en almal hou die trop met verkykers dop, gretig om ’n blik op die berugte Angolese jeugmisdadigers te kry. Van waar Tian en die vlieënier agter op sy bakkie die beste uitsig het, is hy die eerste om die vaalgrys kalfie tussen sy ma se voorbene te gewaar. “Skuins agter haar is nóg enetjie! Dis wragtag ’n tweeling!” roep hy uit terwyl die kamera begin rol.
Om die goeie nuus te bevestig, wuif Franco en hou twee vingers omhoog. Asof Temba en haar kroos weet hulle is beroemde televisiesterre, skuifel hulle slurpswaaiend uit die beskermende kring vroedvroue na ’n sonkol tussen ’n plaat spekbome.
“Perfek! Het jy die driestuks ingekry, Joe?” verneem Fleur. “Speel bietjie rond en fokus dan op Franco. Wag tot hy opkyk … Vollengte, ’n aantal nabyskote, en in gesprek met die Koisan-spoorsnyer. Kry die watergat in die agtergrond in.”
Aralie klim agter op die bakkie om beter te kan sien. In haar vrolike bui kry selfs Tian ’n stralende glimlag toe hy ’n fris arm uitsteek om haar te help.
Toe hy terugkom, deel Franco aan almal sigare uit, of hulle rook of nie. Hy gryp Aralie om die lyf, swaai haar in die rondte en gee haar ’n klapsoen. “Het jy dit op kamera gekry?” vra hy en knipoog vir Joe.
Joe speel saam. “Die toneeltjie was ietwat kort. Kan jy dit so ’n minuut langer uitrek?”
“Toe maar, ek herhaal die hele toneel, van die begin af.” Franco kry Aralie in ’n stewiger greep beet, hou haar in ’n geesdriftige omhelsing en soen haar op die mond.
“Franco!” Sy beur blosend agteruit. “Jy kan nie –”
“Ek kan, ek het dit so pas bewys,” lag hy. “Toe maar, dit was sommer ’n grap. Dit sal nie op die program kom nie,” stel hy haar gerus.
“Is jy seker?”
“Natuurlik. Dit gaan oor die olifante, nie oor ons twee se liefdeslewe nie.”
“Hét ons ’n liefdeslewe?” vra sy parmantig en vryf met haar boarm oor haar mond. Franco het nie reg gemaak nie. Sy voel vies en selfbewus met almal wat vir haar lag.
“Franco, is jy reg vir die onderhoud?” vra Fleur en neem die handmikrofoon wat die klankman vir haar reghou. “Oukei, Joe? Het jy my in beeld?”
Sy wag tot hy na die skermpie langs die lens kyk en sy duim opsteek, vee haar hare netjies en begin dan praat. “Soos u kan sien, kuier ons vandag op die Balelapa-wildreservaat in Ovambo, in die noordelike uithoek van Namibië. Ons gasheer is Franco Conradie, internasionaal bekende natuurkenner, diereregte-aktivis en ook genoem die ‘olifantfluisteraar’. Franco, jy het so pas ’n kas vol sigare uitgedeel. Vertel ons wat die okkasie is.”
Franco was lektor by ’n Amerikaanse universiteit en is gewoond daaraan om sy woord te doen, ook as openbare spreker. Hy reageer vlot op Fleur se vrae en gesels boeiend, vertel kortliks die geskiedenis van die mishandelde jong olifante en sy stryd om hulle te rehabiliteer. Gaan gladweg voort oor aardverwarming en bedreigde spesies, die mens se rol in die heelal en wat hy kan doen om te vergoed, naamlik terugplaas in die natuur wat hy uitgehaal of besoedel het.
Aralie vergeet dat sy vir hom kwaad was. Sy luister na die meelewing en passie in sy stem. Staar meegevoer na die lig in sy oë en die magnetisme wat hy uitstraal. Hierdie betowerende man verteenwoordig sélf ook ’n bedreigde spesie, besef sy: ’n lid van die mensdom wat sy oortuigings uitleef, die daad by die woord voeg en sy deel bydra om die sterwende planeet te red.
“Die lewe is oorlewing,” sluit hy af. “Ons is almal saam in die stryd teen ondergang. Dis herwinning – reparasie en rehabilitasie – wat die drie komponente mens, dier en plant aan die lewe hou.”
Die kamera swaai na ’n plat stomp teen die heining waarop daar in swart letters ’n aanhaling uitgebrand is: Die mens kan nie skep nie, nie eens hérskep nie, hy kan slegs bewaar.
Dan is die onderhoud verby.
“Bravo!” sê Fleur saggies. “Jy kan nie die hele mensdom opvoed nie, maar as jy met hierdie uitsending darem één ou tot besinning roep, het jy jou doel bereik. Dankie, Franco. Ook vir die sigaar. Ek sal hom vir my kêrel gee.”
“Dewald? Wanneer kom julle twee eendag tot trou?”
Sy gee ’n laggie. “Eendag as hy ophou rook.”
“En ophou plastieksakke gebruik?” spot hy.
“Onder meer … Wanneer open Balelapa vir toeriste?”
“Julie volgende jaar.”
“Ek sal graag die opening dek en jou blootstelling gee. Sal jy my laat weet?”
“Heel eerste,” belowe hy. “Bring vir Dewald saam en kuier ’n maand. Ek sal vir julle die wittebrood-rondawel gee.”
Toe die helikopter oor die bult verdwyn, gaan maak Franco vir laas ’n draai by die nuwe aankomelinge. Tian en sy Etosha-kollegas mag saam ingaan, maar Aralie en Phillip moet agter die draad bly.
“Asof ek nie vinniger as daai lompvoete kan hardloop nie,” mor hy, en begin dan rondsnuffel na interessante vetplante waarvan hy ’n steggie kan steel.
In die Land Rover op pad terug kamp toe duur Franco se vrolike bui voort. “Hoe voel jou skouer, Dok?” wil hy weet. “Gesond genoeg om op die dorp te gaan feesvier?”
“Ja,” stem sy dadelik in, bly oor ’n kans om selfoonontvangs te hê. Sy is bekommerd oor Niel, en sy het lanklaas met haar ouers gepraat.
As hulle betyds wegkom, kan sy hopelik ook nog by ’n winkel uitkom vir inkopies. Sy soek ’n ekstra kortbroek, asook koeler toppies as die T-hemde wat sy ingepak het. Al werk sy nog skaars tien dae, het Franco haar aan die einde van die maand betaal en dis ’n luukse om geld in haar sak te hê.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
