knik. Daar sal darem tyd wees vir ’n skoon bloes, darem iets mooiers as ’n T-hemp. Maar nié parfuum en lipstiffie nie, betig sy haarself. Hierdie is werk, nie ’n fliekafspraak nie.
Sy is vyf minute vroeg. Franco ook.
Hy glimlag goedkeurend. “Bly om te sien jy dra jou hoed. En die handeroom? Gebruik jy dit?”
“Gereeld,” jok sy.
Hy neem haar na ’n droë rivierloop met ’n hoë sandwal aan die een kant, waar hy ’n ry bierblikkies uitpak. “Dis nie skyfskiet nie,” verduidelik hy. “Dis net ’n kontrole of jy in die regte rigting mik. Ek verwag dat jy minstens drie uit die vyf blikkies sal tref. Hou die kolf styf vas en stut hom stewig teen jou skouer, anders gaan die terugskop jou seermaak.”
Hy haal twee patrone uit sy sak, knak en laai die dubbelloop, gereed om te skiet. Daarna herhaal hy die aksies stadig in trurat terwyl sy toekyk. Toe hy klaar is, oorhandig hy die geweer en patrone aan haar. “Reg, jou beurt.”
Sy het dit al gedoen, kán dit doen. Maar haar hande is dom. Franco se nabyheid ontwrig haar, só naby sy kan die pepermentgeur op sy asem ruik. Hy het blykbaar pas tande geborsel, en sy kan sien hy het ook ’n skoon kakiehemp aangetrek. Die mou vee kort-kort oor haar gesig, saggies, amper soos ’n liefkosing …
Dit bring haar van stryk en verbreek haar konsentrasie. Haar eerste skoot is mis; stof slaan hoog teen die wal uit.
“Die loop het gelig. Dit beteken jy het die kolf nie stewig vasgedruk nie en daar was waarskynlik ’n terugskop. Hoe voel jou skouer?”
Asof ’n lorrie oor haar gery het … Môre gaan daar ’n lelike bloukol sit.
Sy byt op haar tande. “Piekfyn, ek het dit skaars gevoel.”
Hy lyk skepties. “Is jy seker?”
“Natuurlik. Hoekom sal ek jok?”
’n Duisend redes, wil Franco antwoord, maar hy bly vredesonthalwe stil. Hy buk om die leë doppies op te tel en haal nog twee patrone uit sy sak.
“Probeer weer. Laai … reg so. Maak hom reguit. Nee, knip die oorhaal stewig toe!” keer hy van agter haar, sy arm bo-oor haar skouer en sy hand op hare. “Stewiger! Anders gaan daardie vrag lood in jou gesig ontplof.”
In die posisie waarin hy skuins van agter oor Aralie buig om by te kom, raak bykans die volle lengte van sy lyf teen hare. Sy bors is teen haar nek, sy maag teen haar rug en die voorkant van sy bobene teen haar sitvlak. Sy is bewus van elke beweging van sy spiere wanneer hy roer. Haar hande sweet en haar ledemate voel swaar en warm.
Sy laat die geweer sak, bang sy laat dit val. “Dit sal jou skuld wees! Staan terug. Verder weg!” vra sy.
’n Trek van verbasing wys op Franco se gesig. Dit duur ’n oomblik voor hy snap wat sy bedoel, dan gee hy gehoorsaam pad. Sy wenkbroue lig vraend. “Is dit ver genoeg?”
Die hele Namibwoestyn sal nie ver genoeg wees nie. Sy is bang hy hoor die tamboerslae van haar hart. “Nee, nóg verder.”
Hy gee pad tot oorkant die rivierloop en gaan leun met gevoude arms teen ’n rots.
Dis nie nodig om hom op te ruk en dit te oordoen nie, dink Aralie en loer geamuseerd onder haar wimpers deur na hom. Dan tel sy weer die haelgeweer op. Sy gaan staan wydsbeen en stamp die dubbelloop stewig vas, lê aan en krul haar vinger om die sneller.
Toe die skoot klap, weet sy dis in die kol. Al vyf die blikkies pieng en tuimel teen die sandwal af.
“Gelukskoot!” maak hy dit af. “Dis onwaarskynlik dat ’n bende stropers sal wag tot jy netjies in balans staan en hulle een vir een pot. Hulle sal jou onverhoeds en uit posisie betrap. Mag ek asseblief nader kom?”
Aralie dink eers na. “Ja, goed, siende dat jy so mooi vra.”
Hy sit die blikkies terug en gee vir haar nog ’n hand vol patrone. “Skiet vanuit ’n knielende posisie, dan sittend en dan plat op jou maag, asof jy skuiling gesoek het agter ’n rots of jou voertuig se wiele.”
Dié aksies is veel moeiliker. Op haar knieë tref sy twee blikkies. Op haar sitvlak een. En op haar maag is alles mis.
“Dis omdat jou arms moeg is, en jou elmboë is te ver uitmekaar. Laat sak die geweer en neem dooierus. Mag ek jou wys hoe?”
“As jy weer so mooi vra …”
Sy het gespot, maar vir Franco is paraat-wees ’n ernstige kwessie. Hy laat skuif haar agter ’n spoelklip in en neem stelling in langs haar op sy maag in die sand. “Laat rus die loop op die klip. Korrel na jou teiken en posisioneer jouself totdat jy in balans is.”
Aralie wriemel effe dwars, versigtig om nêrens teen hom te raak nie.
“Nee, jy lê skeef,” keer hy. “Jou koeëls gaan ver links tref, heeltemal mis.”
“Is nie,” stry sy.
“Is!” Sonder seremonie vat hy haar om die knieë en skuif haar in lyn met die ry bierblikkies.
Sy het stewels en ’n denimkortbroek aan en sy hande teen haar kaal bene stuur ’n elektriese skok deur haar lyf. Hy rem haar nog ’n paar sentimeter na regs, totdat sy in lyn met die teiken is. Toe hy sy hande wegneem, kom sy agter dat sy met haar dy vas teen syne en haar voet half bo-oor sy kuit lê.
Sy skuif vervaard weg en sit regop. Haar stem is grinterig en sy praat in staccato-frases. “Die uur is om, ek wil ophou. My skouer is seer, ek wil huis toe gaan.”
Franco trek groot oë. “Ek is ’n dom takhaar in die boendoes en weet nie van beter nie … Is dit omdat ek aan jou bene gevat het? Of teen jou kom lê het? Is jy bang vir my?” Ten spyte van die sedige stemtoon dans daar goue lagliggies in sy oë. “Of vir jouself?”
As hy hom kan opruk, kan sy ook. Aralie spring op en vryf die sand van haar klere af. Dan begin stryk sy met lang hale terug kamp toe.
Franco se bene is langer as hare en hy haal haar met gemak in. “As ek aanbied om vanaand vir jou gemarineerde hoenderboudjies te braai, kan ons weer vriende wees?”
“Ek eet nie hoendervleis nie,” antwoord sy koel.
“Jammer, my fout. Dit was seker ’n ander meisie wat eergisteraand langs my aan tafel weggelê het aan die rys en hoenderkerrie.”
“Moet wees,” stem sy saam. “Julle takhare het ook soveel meisies dat julle deurmekaar raak met hulle.”
“Nie met die een met die rooi hare nie,” antwoord hy, sy stem onverwags ernstig. “Sy is in ’n ander liga. Met haar sal ek nooit deurmekaar raak nie.”
Onwillekeurig draai Aralie haar kop en kyk na hom. Die boodskap wat sy in sy oë lees, is dieselfde as die aand in die tent toe hy haar gesoen het … En sy weet steeds nie wat om daarvan te maak nie.
Sy kyk weg en rek haar treë verby die rondawels en swembad, na die veiligheid van die woonwa. Daar trek sy die deur op knip en maak die skuif hard toe. Dit help nie vir haar gemoedstoestand toe sy Franco aan die ander kant hoor lag nie.
Aralie
