hand. “Hoe lyk jy so onhandig? Gee, laat ek dit doen, voor jy jou verongeluk! Hoekom sny jy met jou linkerhand?”
“Sommer. Links of regs is vir my om’t ewe, ek –”
“Bog,” knip hy haar kort. “Dan sou jy nie so onbeholpe gewees het nie. Is dit omdat jou regterskouer seer is? Ek het so iets verwag. Daardie terugskop is nie speletjies nie. Kom, laat ek kyk.”
Hoe? Deur haar bloes uit te trek?
Sy staan ’n ent weg. “Ek het klaar gekyk. Dis ’n bietjie blou, maar dit sal weggaan.”
“Ek skat daai skouer is potblou en geswel. Gee, dat ek kyk en iets aansmeer.”
“Nie nou nie, ek’s besig,” skerm sy.
“Moenie kinderagtig wees nie. Ek het voorheen vir jou gesê ek sal nie byt nie,” herinner hy haar. “Netnou was sommer net terg. Jy hoef nie bang te wees ek vergryp my aan ’n vroulike personeellid vir wie se welstand ek verantwoordelik is nie. Dis nie my styl nie.”
Objektief en professioneel, soos dit hoort. Ook onvleiend en onromanties, maar dit stel Aralie gerus. Dit beteken egter nie sy sal haar bloes uittrek nie.
Niel was reg, besef sy. Sy is ’n plaasmeisie, outyds en konserwatief. Hoewel die saamblyery met Franco ’n noodoplossing is, is dit steeds teen haar grein. In haar agterkop herken sy die gevaarliggies wat flikker. ’n Man en vrou alleen saamgegooi, instinktief tot mekaar aangetrokke, is ’n plofbare situasie wat kan handuit ruk.
In hierdie stadium van haar lewe is sy kwesbaar, weerloos teen die magnetisme van ’n man soos Franco. Soms ken sy haarself nie meer nie. Hoewel dit agterstevoor is, vertrou sy hom in hierdie opset meer as haar eie verraderlike hart.
“Ek het noodhulpopleiding, ingeval ’n ou in die veld gestrand raak sonder mediese hulp,” verduidelik hy. “Ek sal vasstel hoe ernstig die kneusing is, of daar inflammasie is en of jy dalk ’n ligament geskeur het.”
Aralie kyk met groot oë na hom, haar vingers onbewustelik om die knope van haar bloes geklem. Sy het verwag hy gaan ongeduldig raak, maar Franco is prakties en onverwags simpatiek.
“Ek weet dis ’n ongemaklike situasie. Om dit makliker te maak, stel ek voor jy trek die regtermou uit. Gebruik ’n handdoek om dele van jou anatomie te bedek waaroor jy selfbewus is, en los net die skouer oop.”
Toe hy merk dat sy steeds nie gelukkig is nie, probeer hy ’n ander aanloop. “Beskou my as jou dokter, by wie jy is met een of ander kwaal. Jy sou tog nie vir hom skaam gewees het nie, of hoe?”
Sy byt op haar onderlip. “Ek weet ek is simpel …”
Franco huiwer. Stem hy saam, kry hy dalk ’n klap. Stry hy, dink sy hy vat ’n kans. Hy swyg liewer en laat die besluit aan haar oor.
“Nou goed dan,” gee sy toe voor haar moed haar begewe. “Kom ons kry dit verby.”
Franco laat haar in die woonwa op die bed sit, waar die lig beter is. Sy oë bly stip op haar skouer gerig en hy praat nie met haar tydens die ondersoek nie. Sy vingers is koel en onpersoonlik terwyl hy liggies aan die swelsel druk, na die sleutelbeen voel en die beweeglikheid van die armspiere toets.
“Daar was blykbaar meer as net die een terugskop. Die ligamente is sleg gekneus. Ek gaan ysblokkies opsit om die swelling te laat sak, en anti-inflammatoriese salf aansmeer wat onderhuidse bloeding beperk.”
Aralie sit roerloos terwyl hy besig is, die handdoek teen haar bors gebondel en haar blik op die neonlig teen die dak gerig, die klerekas, die venster … Oral behalwe op die hoekige ken en die manlike wang met die effense stoppelbaard hier vlak by haar. Só naby sy kan haar wang teen syne skuur as sy haar kop draai.
Sy is verlig toe hy klaar is. Maar toe hy ’n hangverband vir haar arm wil aansit, keer sy. “Ek sal nie kan bestuur nie.”
“Jy hoef nie môre te ry nie. Daar’s niks dringends wat wag nie.”
“Ek het hokke vol siek diere …”
“Dis hoekom jy ’n assistent het. Koosjan is betroubaar. Of jy sê vir my wat om te doen. Of Tian.” Franco gee haar nie kans om nog besware uit te dink nie.
Hy ruim op en vryf met sy kneukels oor haar neus. “Jy het soet stilgesit. As beloning, en omdat dit my skuld is dat jy seergekry het, sal ek vir jou kos gee en alleen die skottelgoed was. Daarna moet jy vroeg in die bed klim.”
Franco se doepa het gewerk. ’n Keer in die nag het Aralie ’n pynpilletjie gesluk, maar die volgende oggend is haar skouer beter. Nog stram en gekneus, maar minder geswel. Sy kan haar arm beweeg om kasdeure oop te maak en koppies reg te sit.
Phillip daag op en Franco haal die beskuitboks uit. Hulle gesels oor tuine en inheemse plante en kyk hoe ’n swerm poeierblou sysies saad pik uit die houtplatform wat aan ’n boom hang.
Dan opeens gebeur alles tegelyk: Anneries roep, Koosjan kom aangehardloop en Tian hou in ’n stofwolk stil, met ’n blêrende toeter. Franco plak sy beker neer en storm buitetoe.
“Tyd vir sjampanje en sigare!” skree Tian.
Phillip spring op. “Wat gaan aan?”
“Ek gaan pa word!” Franco gryp die Land Rover se sleutels. “Kom! Flippie, bring jou kamera! En Raaltjie, jou hoed!”
Aralie lag vir die verwarde uitdrukking op Phillip se gesig. “Peetpa!” verduidelik sy in die hardloop.
“Van wat?”
“ ’n Olifant! Dis groot nuus!”
Franco het met behulp van die plaaslike bevolking ’n netwerk opgestel. ’n Vier-en-twintig-uur-wag met ’n verkyker by die olifantkamp, wat met rookseine ’n boodskap sal stuur wanneer Temba se tyd daar is. Primitief, maar dit het gewerk.
Onderweg radio hy die filmspan en helikopter, wat lankal op ’n gereedheidsgrondslag is. ’n Paar minute later klink Balelapa se roepsein weer op. Sy kollegas in Etosha …
Tussen die statiese elektrisiteit kom ’n krakerige stem deur: “Ons het die nuus gekry en is op pad. Geluk! Die riemtelegram sê dis ’n tweeling!”
Aralie is sprakeloos van opwinding. Franco trap die petrolpedaal dieper weg en Phillip sit nuwe batterye in sy kamera. Franco Conradie is altyd nuus, en hierdie geboorte kan ’n goeie fotoartikel vir ’n tydskrif wees.
Toe hulle by ’n hek in die geëlektrifiseerde heining tot stilstand sleep, klink die helikopter se dreuning bokant hulle op. Stof en blare dwarrel om hulle en Aralie moet aan haar hoed klou. Vier mense klim uit, een met ’n kamera en driepoot oor die skouer. Aralie herken Fleur Joubert, die buitelugmeisie wat aanbieder-regisseur van Franco se televisiereeks was. Almal groet opgewonde en wens hom geluk – Fleur met ’n vrolike omhelsing en ’n soen.
“Onthou, hierdie is nie sirkusolifante nie,” waarsku Franco. “Hulle is wild en onvoorspelbaar. Bly duskant die draad. Julle ook, Aralie. Ek en Koosjan gaan in.”
Toe Franco-hulle tussen die bosse verdwyn, kyk Fleur nuuskierig na Aralie. “En jy? Waar pas jy in?”
“Ek is Balelapa se veearts.”
Dis
