hy sy is onversorg? Niel het ook gekla dat sy haarself afskeep en in die proses haar vroulikheid prysgee; vir haar ’n bottel parfuum gegee om die Lysol-reuk te verbloem. Parfuum wat agter in haar kas bly staan het omdat sy te jammer was om dit te gebruik, en te besig was vir fieterjasies en pamperlang. Sy weet die fout lê by haar, maar dis hoe sy is. Sy het ander prioriteite. Sy wens mense wil dit so verstaan en haar in vrede los.
“Jy betaal my ’n ruim salaris, Franco, meer as wat ek in die praktyk of met ander los werk verdien het,” praat sy reguit. “Ek is dankbaar daarvoor en jy hoef jou nie verder oor my te ontferm nie.”
“Ek doen dit omdat ek wil, omdat jy dit werd is.”
Taktvol van hom om dit so te stel. Sy weet die diere wat hy verloor het, raak hom diep. Sy wens sy kan haar hand uitsteek en die diep lyne om sy mond wegstreel. Franco Conradie is ’n besondere man en dit sal maklik wees om vir hom lief te raak.
Maar sy moet objektief bly en nie toegee aan haar emosies nie. Soos gisteraand … Sy is skaam oor wat gebeur het, en as sy nog bykans vyf weke hier gaan wees, is dit nodig dat die lug tussen hulle gesuiwer word.
“Op Windhoek se lughawe het ons koppe gestamp omdat jy gedink het ek sal nie die werk baasraak nie, en ek kan insien dat jy rede gehad het,” bely sy. “Jy het belangriker werk as om met ’n lastige vroumens opgeskeep te sit. Ek het jou in ’n ongemaklike posisie geplaas.”
Hy frons. “Hoe bedoel jy?”
Sy lig haar ken en kyk hom vas in die oë. “Gisteraand se … insident, dis wat ek bedoel.” Sy wens sy kan terugklim in die bed en haar kop onder die kussing indruk, maar sy sluk droog en druk deur: “Ek kan nie hier bly nie, ek gaan uittrek.”
“Uittrek?” Hy sit sy toebroodjie neer. “Waarheen?”
“Ek sal iewers ’n plek kry. Dalk by Phillip, hy sal nie omgee nie.”
Hy kyk haar aan asof sy yl. “In dáárdie klein tentjie? ’n Vent wat jy van geen kant af ken nie?”
“Ek glo nie hy hou van vrouens nie. Ek glo nie hy sal weet wat om met een te doen nie.”
Sy mond vertrek in ’n grimmige lyn. “Moenie die ou onderskat nie. Hy mag effe verwyf voorkom, maar hy sal goed weet. Aanvaar my woord daarvoor.”
“Dalk is daar by die konstruksiewerkers iewers ’n gaatjie …”
Franco raak ergerlik. “Hou op bog praat! Die saak is nie oop vir bespreking nie. Jy bly hier, uit en gedaan.”
“Nee,” hou sy vol. “Ek is ’n verleentheid, en jy skuld my niks.”
Hy neem ’n laaste hap en vryf nadenkend met sy palm oor sy ken terwyl hy kou. “Is dit omdat ek vroeër vanaand ongeskik was? Ek vra om verskoning. Ek was die blou bliksem in vir die stropers, nie vir jou nie.”
“Ek weet, en ek neem jou nie kwalik nie. Ek sou ook moord wou pleeg – ’n geweer vat en hulle platskiet. Dis nie daaroor dat ek wil uittrek nie.”
“As iemand moet verskoning vra, is dit ek.” Hy reik uit en sy groot hand vou om hare. “Jy is ’n pragtige entjie vroumens, Aralie. Dié kompliment hoor jy seker gereeld en jy weet watter uitwerking jy op ons manne het. Ek is geen uitsondering nie. Nou die aand se … e … insident was mý skuld, want ek het dit begin. Gevoelens het amper handuit geruk, maar geen skade is gedoen nie. Trouens, dit was besonder lekker om jou in my arms te hou. Ek erken ek sou graag my halwe werk wou voltooi en jou behoorlik soen. Dit was ’n stryd om die versoeking te weerstaan en jou te laat gaan. So, moenie sleg voel nie – jy was die slagoffer, nie die skuldige nie.”
Dis hoekom hy so ’n spesiale charisma het, dink Aralie. Hy besit ’n ouwêreldse hoflikheid en sjarme, en die takt van ’n jintelman om niks te meld van die oormaat rooiwyn wat onbehoorlike woelinge in haar vrouelyf wakker gemaak het nie. Hy moes tog iets agtergekom het, geweet het sy wou hê hy moes ’n bietjie verder gaan …
Franco lees die verleentheid op haar gesig wat sy probeer wegsteek. Die kuiltjie in sy ken is baie prominent, maar hy onderdruk ’n grinnik en sê niks. Lig net haar hand, maak haar vingers een vir een oop en druk ’n sagte soentjie in die holte van haar palm. Dan neem hy die leë bekers en borde en staan op.
“Klim terug in die bed en slaap. Los jou tasse waar hulle is. Jy gaan nêrens nie, Dok.”
Agter haar ooglede vorm ’n skielike branderigheid. Sy vryf soos ’n skooldogter met die agterkant van haar hand oor haar oë. Die lêer netnou was ’n voorwendsel, besef sy. Hy het sommer die naaste een opgetel en gemaak of hy iets daarin soek. Nie omdat hy ’n verskuilde agenda gehad het nie, maar omdat hy ’n verskoning gesoek het om vir haar kos te bring en vir sy afsydigheid te vergoed. Taktvol, bedagsaam en sorgsaam … Franco Conradie sal eendag ’n wonderlike man vir sy vrou wees.
Hoekom dink sy nou dááraan? Aralie stoot die gedagte uit haar kop. Wat maak dit saak? Daardie vrou gaan nie sý wees nie. As sy ooit weer tot trou sal kom, sal dit met Niel wees. Hulle sal sake uitpraat. Tot ’n vergelyk kom. Weer probeer en nuut begin.
Op die trap steek Franco vas. “Kan jy ’n geweer hanteer?”
“Natuurlik. Ek het op ’n plaas grootgeword.”
“Ek praat nie van ’n windbuks en ’n propgeweer nie. Ek het gedink Sef en Koosjan is genoeg, maar jy het gesien wat vandag gebeur het. Jy is nie veilig in die veld sonder ’n behoorlike vuurwapen nie. Ek sal vir jou ’n haelgeweer gee en seker maak jy kan hom gebruik.”
“Dankie.” Aralie wonder hoeveel keer sy dié woord al teenoor hom gebruik het. Dit raak ’n gewoonte.
“Lekker slaap.” Hy klim die laaste trappie af en stoot die deur agter hom toe.
Dan roep hy tergerig: “Onthou om die skuifie op te sit! En moenie weer so goedvertrouend wees om ’n wellustige man met ’n flou verskoning binne te laat nie.”
8
Franco was bedrywig by die bouwerk, die tuinuitleg en die olifante, sodat Aralie hom ’n paar dae net skrams te sien gekry het. Sy sit gehurk, besig met die gekweste koedoe toe hy by die hokke aankom.
“Hoe lyk dit?” wil hy weet.
Sy is versigtig om ’n voorspelling te waag. “Hy het baie bloed verloor. Gee hom nog ’n paar dae, dan sal ons weer kyk. Die duiker en die meerkat is perdfris, reeds vrygelaat in die veld, maar ek hou die jakkals in kwarantyn tot ons seker is. Die vlakvark sterk goed aan, en ek wag vir die uitslag van die bek-en-klouseer-bloedmonsters,” lewer sy verslag. “Hoe gaan dit met die verwagtende moeder?”
“Ek voorspel môre is die Groot Dag. Die filmspan is op ’n gereedheidsgrondslag. Het jy vanmiddag ’n uur of wat oop vir jou skietles?”
Sy aarsel. “Tian praat van ’n leeu wat slinger en swaar loop. Ek en Koosjan wou hom gaan soek het.”
“Bly weg van die leeus, dis te gevaarlik. Ek het hom gekry. Dis ’n ou alleenloper, verhonger en nie meer in staat om te jag nie. Ek het hom uit sy lyding verlos.”
“Ek is jammer.”
“Ja …” Hy sug en haal sy skouers op. “Sal ons dan ’n les kan inpas?”
“My
