’n ruk besef sy dat hulle in die lug is. Sy kom agter dat die enjins sagter dreun, die vliegtuig minder vibreer en die vloer onder haar voete horisontaal is. Maar nie vir lank nie. Terwyl sy ongemerk die sweet van haar bolip afvee, raak die vloer meteens onder haar weg. Soos ’n hysbak wat val nadat die kabel gebreek het. Haar maag maak ’n draai en tuimel agterna.
“Skies vir daai een,” sê Franco en loer deur die voorruit, voor hy op visuele skatting ’n koersaanpassing maak. Hy kyk bekommerd na sy passasier se wasbleek gesig, maar lewer nie kommentaar nie.
“Soos die kraai vlieg, is dit ongeveer seshonderd kilometer tot by die huis. Met ’n stertwind en as ons gelukkig is, twee ure se vliegtyd.”
Twee ure! Aralie kreun en loer onderlangs na haar horlosie.
“Darem al vyftien minute daarvan verstreke,” troos Franco. “Kyk regs uit, daar onder … Sien jy daardie langwerpige blou vorm?”
Aralie kyk, maar sien niks nie, net ’n plat stuk woestynbruin. “Ja.”
“Dis die Von Bach-dam, naby Okahandja. Was jy al daar?”
“Ja.”
“Gewild by watersportgeesdriftiges. Is jy lief vir swem?”
Aralie sluk en byt op haar tande. “Wat? Swém? Ja …”
Sy wens hy wil ophou praat; sy is nie in ’n toestand om ’n intelligente gesprek te voer nie. Dit voel of sy klem in die kaak kry van heeltyd vir haarself sê: “Vasbyt, kophou, uithou, aanhou.” Maar dit help nie. Telkens wanneer die vliegtuig skommel, trek haar kiewe en haar maag saam.
Franco wens hy het ’n pilletjie of ’n nat handdoek byderhand gehad. Maar hy was nie voorbereid nie. Nie op ’n vroumens nie, en veral nie ’n lugsiek een nie.
“Is dit die eerste keer dat jy vlieg?” gesels hy rustig om haar aandag af te lei.
“Nee.”
Sy lyk al bleker, met sweetdruppels wat op haar bolip pêrel. Hy leun oor en gee die vlugplan vir haar aan.
Aralie frons. Wil hy hê sy moet navigeer of hom help vlieg? Sy kyk onbegrypend na die rye syfers en letters wat vir haar niks beteken nie.
“Wat moet ek hiermee maak?”
“Jou gesig koud waai. Ek het ongelukkig nie lugreëling nie.”
Aralie is lus en smyt die stuk papier by die venster uit. Amper het sy ’n gek van haar gemaak en hom nóg rede gegee om te dink sy’s dom. Sy wil nie hê hy moet agterkom sy is naar nie, dit lyk simpel en onbeholpe.
“Ek makeer niks,” kry sy dit tussen saamgeperste lippe uit.
“Nee, natuurlik nie,” stem hy saam.
Hy kyk deur die venster na die droë rivierloop wat soos ’n slang deur die woestynlandskap kronkel. Darem al die Omataku en nóg ’n honderd en vyftig kilometer agter die rug … Die rooikop is dapper en probeer hard. Hy bewonder haar moed, maar hy kry haar jammer.
“Hoe het dit gekom dat jy veearts geword het?” vra hy uit. Hy wag ’n rukkie en toe sy nie reageer nie, probeer hy weer: “Omdat jy lief is vir diere?”
“Ja.”
“Ek dink altyd iemand wat lief is vir diere behoort juis nie veearts te word nie, want jy kry gedurig te doen met diere wat ly en swaarkry en dit breek jou hart. Maar aan die ander kant kan mens ook nie ’n ontvlugter wees wat wegdraai en niks doen nie. Om veearts te word is nie ’n werk nie, dis ’n roeping.”
Die paar woudgroen oë met die digte wimpers lyk geïnteresseerd, maar sy is duidelik nie in staat om intelligent te reageer nie. Haar kop rus teen die nekstut, haar arms styf oor haar midderif gekruis, terwyl sy kort-kort sluk.
Franco dink vinnig en neem ’n besluit: ’n drastiese situasie vereis drastiese maatreëls. Dit gaan dalk ook drastiese gevolge hê, maar hy kan nie uitstel nie en moet dit waag, al kan dit boemerang en hom teen die kop tref …
“Ek is ’n besige man met belangriker goed om te doen as om baba-oppasser te speel,” sê hy bruusk. “Moenie verwag ek gaan op Balelapa jou hand vashou of jou in watte toedraai nie. Dis nie waarvoor ek jou aangestel het nie. Al is jy ’n vervlakste vroumens, sal jy jou kant moet bring en jou salaris verdien.”
Aralie se kop ruk orent. Sy kan nie glo wat sy hoor nie. Kan nie glo dat haar mensekennis só swak is dat sy haar met hierdie man misgis het nie. En dít nadat sy gedink het hy is gaaf … Nou eers wys hy sy ware kleure, noudat dit te laat is vir omdraai. Hy’s ’n aaklige, ongeskikte buffel.
Die adrenalien pomp deur haar are. Sy los haar midderif en sit regop. “Ek verwag nie liefdadigheid nie!”
“Gaaf,” stem hy kortaf saam. “Want ek bied dit ook nie aan nie.”
“Ek’s g’n ’n baba nie! Ek is agt en twintig. Amper dertig!”
Franco wou haar aandag aflei, en vir sy moeite kry hy ’n welkome bonus. Hy het geweet die meisiemens is mooi, maar selfs hy is beïndruk deur die flitsende groen oë en die gloeiende blos op haar wangbene. Sy lyk soos ’n luiperdwyfie wat reg is om ’n trop leeus te bestorm. Hy kan sy oë nie van haar afhou nie en wil die oomblik nog ’n bietjie uitrek.
“Gaaf, dan verstaan ons mekaar, dokter. Daar is nie plek vir passasiers in die reservaat nie.”
In haar woede is Aralie se narigheid vergete. “Ek sal sorg dat ek my kant bring!”
“Jy is op jou eie. Onthou, Niel is nie daar om jou te beskerm nie.”
“Ek is heeltemal in staat om vir myself te sorg, dankie. Ek het Niel nie destyds nodig gehad nie en ook nie nou nie.”
Franco wil dit nie te ver voer nie. Hy het bereik wat hy wou en verander die gesprek. “Het julle saam die praktyk gehad?” vra hy vriendeliker.
“Ja.”
Net die een woord, maar die hartseer slaan deur in haar stem. Hulle het so hard gewerk, soveel opgeoffer, soveel drome gehad … Drome waarop Niel getrap het en opofferings wat hy in haar gesig teruggegooi het. En dit vir ’n leëkop-flossie wat hom om die volgende draai met ’n ander man sou verneuk het. Waar was sy integriteit en sy sin vir waardes?
Franco sien hoe haar mond skielik weerloos lyk. Haar gewese man is klaarblyklik steeds ’n teer kwessie. Hy maak ’n koersaanpassing en vra nie verder uit nie.
“Jammer as ek netnou kras was,” maak hy verskoning. “Dit was nie so bedoel nie. As jy wil, sal ek jou graag help en raad gee waar ek kan.”
Aralie sit stug voor haar en kyk. “Jy hoef nie, dankie, ek sal regkom.”
“Ek bied aan omdat ek graag wil.”
’n Olyftakkie wat hy uithou? Seker sy gewete wat hom pla, besluit sy. Of is dit deel van daardie onvoorspelbaarheid waarmee sy vroeër reeds kennis gemaak het? Sy is teleurgesteld; sy het nie sulke ongevoeligheid van hom verwag nie. Dit sal lank duur voor sy hom weer vertrou.
“Hoekom self blaf as jy ’n hond aangestel
