Die engel rook skelm
Kristel Loots
Tafelberg
1
Funky! Frieken funky! Wys jou – die regte outfit kan van ’n mot met verflenterde vlerke ’n stunning skoenlapper maak. As ’n girl lyk soos ek vanoggend lyk, eet jy nie ontbyt nie. Dit pas nie by die image nie en daar is ook nie tyd vir dit nie. Baie mense leef op lug en liefde en dit lyk nie asof dit hulle pla nie. Ek het nou wel nie die liefde nie, maar die lug is vars en verniet.
Ek voel nogal on top of the world vanoggend, ek met my geblomde leggings wat my sexy bene, lank soos dié van ’n volstruis, beklemtoon. In-your-face beklemtoon. By ’n miniromp met ’n geskiedenis en ’n top wat tartend ’n stukkie cleavage wys. Dressed to kill. Getittewyt tot in my tone met die donkerpers naels.
Ek’s laat. Ek’s altyd laat, of ek nou die vorige aand saam met die hoenders gaan slaap het en of dit the morning after the night before is, maak nie saak nie. Dis ’n sameswering. Ou Murphy wat my geteiken het, die ou bliksem. Doen iets terwyl ek slaap sodat ek die volgende dag ’n bad hair day kan hê, laat ’n knoop afbreek, steek my motorsleutels weg. Ha, ha, groot grap, geniet hom seker gate uit daar waar hy iewers in al sy onsigbare glorie in ’n hoek sit en lekkerkry wanneer ek so aan die skarrel gaan. Demmit!
Toe ek by die voordeur uitstap, hang Jane buite rond, seker om te sien wat ek vandag aan my lyf het. Just my luck. Ek het nie vanoggend tyd vir buurvrou Jane en haar pyn nie.
“Oukei, Jane, sê wat jy wil sê,” vra ek toe ek na my motortjie toe drafstap en sy oor die vibracrete-muur loer.
Sy lag soos ’n effens aamborstige heks. “Lyk ’n bietjie geblur, soos ’n Suid-Afrikaanse vlag wat te lank aan ’n paal gehang het.”
’n Landsvlag? Nie exactly die look waarvoor ek gegaan het nie. Hoe lyk ’n landsvlag wat te lank aan ’n vlagpaal gehang het anyway?
T’ag, Jane! Wat weet sy? Nou nie juis ’n supermodel nie, is sy? Sy was seker laas in die sixties amptelik in die mode. Verstaan mooi – ek is mal oor die goed wat sy aan daardie voëlverskrikker-lyf van haar dra, maar besonder trendy is dit nié.
Jane verstaan nie hoe moeilik dit vir my is nie, niemand verstaan hoe moeilik dit vir my is nie. Nóg vis nóg vlees, dis nou ek daai. Nie meer ’n blosende bakvissie nie, maar nog lank nie ’n vleeslike vrou van formaat, die ene status en statuur nie. Ek is aan die rondtol midde-in ’n abyss, dis waar ek is.
Mutton dressed as lamb wil ek nie wees nie, maar ek wíl die nuwe semester met ’n bang! begin. As dit dan met die landsvlag gone wrong aan my lyf moet wees, then so be it. Dan swaai ek vandag hierdie vlag hoog, trots Suid-Afrikaans.
Dis elke oggend se ding – die aantrekkery soos ’n fashionista. Ek is nie ’n volbloed-hipster nie en wil nie dood gesien word met ’n beanie op my kop nie. Maar ek moet iets doen om te keer dat die spul pipsqueaks saam met wie ek klas loop met my spot. Make no mistake, ek is nog jonk en jeukerig genoeg en die enkele kledingstuk in my kas wat nie onderhandelbaar is nie, is my skinny jeans. Maar die meeste van my zits het darem al in Londen opgeklaar, dankie tog.
Dis net dat ek te lank in die koue Noorde gebly het, dat ek soos die verlore seun eers moes varkpeule vreet voordat ek stert tussen die bene terug huis toe gekom het. Die strate van Londen moes my eers behoorlik verniel, totdat ek met my Afrika-hart onsigbaar gevoel het tussen die baie grys. The story of my life, dat ek so maklik onsigbaar kan raak.
Ek wou ’n papiersak oor my kop dra toe ek die dag op O.R. Tambo land, maar ek kon nie een in die hande kry nie. Hier in Suid-Afrika gebruik al wat leef nog plastieksakke. Voel vere vir die aarde wat onder rommel begrawe raak.
Flip. Al wat ek wou doen, was om in my gap-jaar in Londen “myself te vind”. Want glo my vry, die ou post-matriekmeisietjie wat hier weg is, was nie iemand wat ek wou ken nie, nog minder iemand wat ek wou wees. Beentjies wat bewe, onderlippie ook, die oomblik wat iemand na my kyk asof hulle nie hou van wat hulle sien nie. Nie dat ek baie raakgesien is nie, hoor. So ’n regte hotnotsgot-houdinkie gehad. Sou vir die res van my lewe senuweeagtig sit en handjies vryf het as ek hier gebly het. Toe al ’n lekker lyf aan my gehad, maar met daardie ekskuus-dat-ek-leef-persoonlikheid, te bekrompe om te flaunt wat ek het om te flaunt.
En toe loop ek my vas teen Harold the Handsome, daar oorkant die water. En … verloor myself finaal. Kop oor stert sodat ek later nie meer weet of ek Boer of Brit is nie. Bleddie bliksem! Hy’t my jeug gesteel. Of altans, ek het my jeug en my virginity en my lekker lyf vir hom op ’n skinkbord aangebied en toe vat hy wat hy kan kry en mors daarmee. Toe hy met my klaar is, was ek soos ’n afgeblaasde opblaaspop wat eenkant toe gegooi is.
Toe vlug ek skaam-skaam huis toe en hier sit ek nou. Ek kan doen met ’n makeover, maar gelukkig is daar nie veel fout te vind met my lyf nie. Dis die res van my wat verflenterd is. Wat ek nodig het, is ’n ander kop en ’n ander hart.
“Daar is sowaar nie pille vir domheid nie,” sê my ma graag.
Ek weet ek irriteer die wit waks uit haar met my domheid, ek weet ek is eintlik ’n familie-frats. Sukkel my oor ’n mik om ten minste BA Mansoek te slaag. Die gees is gewillig, maar die breinselle is blond.
Laterale denke, dis wat die akademiese wêreld van my vra. Om buite die boks te dink, terwyl ek neig om lekker cosy in die boks te wil sit, mooi stil in ’n hoekie in my comfort zone. Ewe kuis, beentjies oorkruis en handjies in die skoot gevou. Tog maar ’n hotnotsgot, met uitpeuloë. Tas blindelings in ’n lugleegte rond met my voelers, veilig en vervelig, maar kan alte maklik pap gedruk word.
“Luister, ou girlie, jy moet jou bondeltjie oor jou skouers gooi en iewers jou eie blyplek kry,” het Jane nou anderdag nog raad gegee. Ongevraagd, natuurlik. Nie dat dít haar nog ooit gekeer het nie. Dink mos omdat sy so oud soos die berge is dat sy meer van die lewe af weet as ek. “Daai ma van jou is hopeloos te powerful, sy gaan jou space cover as jy … if you don’t make a move.”
“Kan ek by jou intrek?” wou ek weet.
“No ways. I need my sanity.”
“Te laat, Jane,” het ek haar ingelig. “That ship has sailed.”
Is so. Sy mag plain Jane wees, maar sane Jane is sy nie.
Ek sal graag my bondeltjie wil pak en by die deur uitstap, maar Harold is weg met my hart, my toekoms, my trots en die ponde wat ek in Londen verdien het. Verder het ek in Engeland my smaak verloor daarvoor om in ’n kommune te bly en net een keer ’n week ’n beurt te kry om met ’n suinige straaltjie warm water te bad. Nou sit ek maar stil en gedwee in my slim ma se skadu en saans is daar genoeg warm water vir my om die bad vol te tap. Dis nogtans ’n marteling om weer ’n huis met haar te deel en soms verlang ek amper na die varkpeule.
Al wat ek kan doen, is om bedags hierdie amazing outfits te dra. Mabalel-arm- en enkelbande wat vrolik klingel as ek loop, outydse krale om die nek, ’n borsspeld wat in ’n museum hoort, vintage-kant en -satyn wat bedags in die somer- óf winterson aan my lyf blink, vere vasgesteek aan my klere. In die vae hoop om BA Mansoek te slaag terwyl die meeste van my onderdele nog werk.
Eintlik maar a lost cause, want die manstudente om my is toy boys gesien deur my oë, melkbaardjies wat kattekwaad in koshuise aanvang en daagliks dronk word. Die oes is maar skraal, in fact, die oes is ’n moerse mislukking. Ek mors my tyd, en tyd is die een ding wat ek nie het nie. My biological clock raak al besete. Ek sweer die eierselletjies wat ek teen dié tyd produseer, lyk al soos rosyntjies wat te lank in die son gelê het. Die arme goed sal seker nie eens meer daarin belangstel om met ywerige,
