wil sy verskrik weet.
“Ja, nou,” sê hy ferm. “Ek sal nie toelaat dat Wiam du Preez ’n oomblik langer onder die indruk verkeer dat hy nog ’n verloofde het nie.”
Hy staan doelgerig op en loop in die halfdonker na die stoepdeur wat na die studeerkamer lei. Madel volg hom stilswyend. Hy het reg . . . soos altyd. Sy durf dié gesprek nie langer uitstel nie. Dit is ook beter dat sy nou skakel, want môre sal Wiam stellig by die hospitaal wees. Boonop slaap haar ma nou, en die studeerkamer is ver van die slaapkamers af. Sy sal dus in vrede kan praat.
Vrede . . . ’n wrang laggie vee oor haar gesig. Soos dit nou vir haar voel, sal daar nooit weer vrede wees tussen haar en die mense vir wie sy lief is nie. ’n Oomblik speel sy met die gedagte om alles net so te laat vaar, maar sy weet dat hierdie ding deel van haar is net soos die bloed in haar are. Sy sal dit nie kan prysgee sonder dat iets binne-in haar doodgaan nie.
Haar hand beef toe sy die hoorbuis optel en begin skakel. Onlangs het Verresig ook ’n outomatiese telefoon gekry. Gelukkig ook, anders het ’n hele rits mense ingeluister . . .
Sy voel ’n lamheid in haar bene opslaan toe sy sy stem aan die ander kant hoor. Soos altyd verstom dit haar dat ’n mens so maklik met iemand ver in die vreemde kan praat – so asof hy op ’n buurplaas is.
“Wiam . . .” Haar stem klink skor.
“Hallo . . .”
“Wiam, dit is ek.”
“Madel!” Sy hoor die blydskap in sy stem, en haar hart krimp ineen.
“Ja . . .” sê sy, “dis ek.”
Skielik klink hy bekommerd.
“Wat makeer? Dis . . . dis al middernag hier in Londen.”
“Hm, en hier is dit nog later, Wiam.”
Daar volg ’n stiltetjie.
“Het jy verlang, Madel?” vra hy, en die woorde dra die warmte van sy eie verlange.
“Ja,” sê sy sonder huiwering, “ja, ek het verlang . . .”
Daar is weer ’n stilte waarin sy hom byna kan hóór dink . . . en wonder. En sy weet meteens dat sy nie ’n sekonde langer kan uitstel om hom te sê waaroor sy eintlik bel nie.
“Wiam, daar . . . daar het ’n belangrike ding met my gebeur – iets wat alles gaan verander.”
Dit is of sy in ’n oogwink kan voel presies hóé ver hy van haar is.
“Wat het gebeur?” vra hy.
Sy haal ’n slag diep asem, en sy vertel hom alles . . . ook hoe sy voel. Dit is makliker as wat sy gedink het dit sou wees. Miskien is dit omdat sy nie in sy oë hoef te kyk nie. Sy hoor die sagte klik van die studeerkamerdeur soos wat haar pa uitgaan. Hy het gehoor wat hy wou gehoor het; sy het haar sê gesê.
“Madel,” vra Wiam toe sy klaar gepraat het, “wat wil jy eintlik vir my sê?”
“Dat . . . dat ek . . . dat ons nie meer die dertiende Desember kan trou nie. Wiam, ek moet München toe gaan . . . ek móét net.”
“Madel . . .” Sy hoor hom asem skep. “Jy moenie oorhaastig besluit nie, my lief.”
Paniek dreig om haar te oorweldig.
“Nee, jy begryp nie . . . ek is nie oorhaastig nie. Ek is net oortuig van my saak. Ek het ’n groot talent ontvang, Wiam, of julle dit nou wil weet of nie, en ek het ’n geleentheid gekry om dit te ontwikkel.”
“By watter julle skaar jy my nou?” vra hy koel. “Ek dag net ek en jy is hierby betrokke.”
“Ag, Wiam, dit is tussen my en jou, ja, maar dit is ook nie heeltemal só eenvoudig nie!”
“Waarom nie?” wil hy driftig weet. “Ek en jy het mekaar lief en ons wil trou. Of is dit juis waar die moeilikheid lê? Sê my, Madel.”
Haar keel wil toetrek, en sy skud haar kop asof hy haar kan sien.
“Jy verstaan nie . . . my gevoel vir jou het niks hiermee te make nie.”
“Nié? En hoe gaan jy dit met jou wegganery versoen? Een ding moet jy weet, jy kan nie albei hê nie – nie ons liefde én ’n loopbaan in die vreemde nie!”
Sy is opeens kwaad.
“Jy bedoel dit is ’n kwessie van my loopbaan of joune? Nou ja, as jy gedink het ek gaan tuis bly en huis-huis speel, het jy dit mis. Ek is nou eenmaal nie iemand wat dagin en daguit tuis kan bly sit en wonder wat ons vir aandete gaan eet en of ons die slaapkamermure dalk ’n dieper skakering van pienk moes geverf het nie. Miskien is ek veel meer my ma se kind as wat ek ooit kon droom!”
Sy is uitasem toe sy ophou, en toe sy mooi besef wat sy gesê het, skrik sy. Haar ma se kind . . . hiperbedrywige Gerda Vermeer se ewe bedrywige dogter? Is dit regtig sy? Die gedagte maak haar bang – so bang dat sy begin snik.
“Ek . . . ek het dit nie só bedoel nie, Wiam. Ag, ek weet tog nie . . . ek weet nie hóé om alles te verduidelik nie.”
“Madel . . . Madel, moenie huil nie. Ek het jou lief, meisiekind. Ek wil jou nooit, ooit verander nie, en ek het nog altyd geweet dat jy nie net by die huis sal wil sit nie. Glo jy my, Madel?”
“Ja . . .”
“En luister hier, ek háát die gedagte dat dit jou van my gaan wegneem, maar dis wonderlik dat jy die beurs gewen het.”
“Regtig?” Sy glimlag deur haar trane.
“Ja, regtig.”
“Gaan jy my dan nie keer nie, Wiam?” vra sy. “Is jy dan nie kwaad vir my nie?”
Daar sluip ’n stilte in sodat sy haar ore spits om die geringste fluistering op te vang.
“Nee,” sug hy, “nee op al twee vrae.” Ná ’n rukkie voeg hy by: “Wat sal dit my baat, Madel? Om jou van my te vervreem, is allermins wat ek wil doen.”
Dié slag is dit sy wat na woorde soek. Hy spring haar egter voor.
“Gaan slaap nou, Madel. Jy klink vir my oorspanne. Ook geen wonder nie, want jy loop seker dae lank al met die probleem en worstel, nè?”
Hy klink koel – byna saaklik, asof hy ’n moeë pasiënt paai. Sy maak haar oë toe en probeer haar stem gelykmatig hou toe sy antwoord.
“Ek weet al ’n paar weke lank, maar dit was nie ’n maklike besluit nie, Wiam. Dis ook nie net ’n gier wat sal oorwaai nie.”
“Jy klink so seker dat dit my bang maak.”
“Ek is doodseker. Ek sal nie gelukkig wees as ek nie hierdie geleentheid met albei hande aangryp nie.”
“Jy gaan ’n jaar lank weg wees,” sê hy bot.
“Jy is al byna twee jaar lank weg,” antwoord sy.
