hy dink aan Jak Theron, ’n ou studentekennis van hom wat by die seunskool skoolhou. Hy het hom ’n week of wat gelede in die dorp raakgeloop. “Hoe gaan dit, Eben?” het hy gevra.
“Goed, dankie, Jak. En met jou?”
Toe al het hy geweet dat Jak nie om dowe neute met hom staan en gesels nie. Hulle was nooit werklik aangetrokke tot mekaar nie. En Jak se antwoord het sy vermoedens bevestig. Die man wou iets aan hom oordra.
“Met my gaan dit goed, dankie, Eben. Maar daardie aanstaande swaertjie van jou jaag my bloeddruk by die dag hoër. Die mannetjie sit mos heeldag met ’n mond vol tande. Ek was al lus en rek sy kake oop om te kyk of daar ooit iemand binne-in woon. Dalk is hy maar van nature so bot. Of hoe?”
“Dalk is hy net stil,” het Eben luiters geantwoord, die ongeloof in die onderwyser se oë gesien en vaagweg met hom simpatie gehad. Die man se senuwees moet noodwendig ly onder ’n leerling soos Frans. “Gee hy moeilikheid?” het hy gevra.
“O nee. Hy’s te slim daarvoor. Hy is net ontwykend en apaties, byna asof hy geen belangstelling in die lewe om hom het nie. Behalwe natuurlik in daardie fiets van hom. Smiddae skiet hy soos ’n pyl uit ’n boog daar weg . . .”
“Hm . . . Maar hy vaar tog heeltemal goed in sy werk, nie waar nie?”
“Te gemiddeld vir iemand met sy I.K. Maar nou ja, dit sê ook lank nie alles nie, nè?”
Dié gesprek het Eben bygebly soos die refrein van ’n oorbekende liedjie. Meer as een maal wou hy met Christine daaroor praat. Ook nou, maar die skrynende moedeloosheid op haar gesig weerhou hom.
“Kom ons gaan stap ’n entjie. Dis so lekker buite,” stel hy voor.
Sy knik stil, roep ’n slag na Abeedah om te sê dat hulle klaar geëet het, en kom haak toe swyend by hom in.
Hulle stap af met die straat waar die maan effe koulik bo die eike hang en die straatliggies tussen die herfsgeel lower gloei. Hulle stap vinnig en sonder woorde, hul vingers lig ineengestrengel.
Oplaas gaan Eben staan en Christine saam met hom totdat hy met sy rug teen ’n wit gekalkte muur met ’n ry donker luike leun. Haar sagte warmte teen hom laat die laaste bietjie verset versmelt.
Kom wat wil, dink hy, ek het vir Christine. Laat môre dan vol van sy eie dinge wees; sy is nou hier dig by my hart. Soos sy ook elke nag sal wees, al moet ons ook bedags met Frans sit.
Want ons sal. Ek weet dit nou so seker as wat ek leef. Die pratery het net my gemoed verlig, maar dit het niks aan die probleem gedoen nie. Maar dit was ’n begin, die eerste hopie grond wat ’n see moet drooglê.
“Eben,” sê Christine teen sy skouer, “ek wil nie die skokbreker tussen jou en Fransie wees nie – Frans, bedoel ek. Ek wil tog nie . . .”
“Ek weet,” sê hy hartstogtelik, “maar kan jy nie insien dat dít juis is wat ek vanaand probeer voorkom het nie? Laat my toe om direk met jou broer te praat, en jy sal sien hoe ons mekaar vind. Ek belowe jou dit, my liefste.”
Maar toe hy haar mond wil soen, draai sy haar kop weg: “Moet liewer niks belowe nie, Eben. Ek is bang vir beloftes.” Die vae angs in haar stem maak hom bang. Hy skud haar skouers liggies, half ergerlik.
“Ag nee, Christine, jy moet meer vertroue in my hê.” Hy sug beswaard. “Kom ons vergeet nou net ’n klein rukkie van jou pa en van Frans. Net lank genoeg om ons eie woonplekkie te soek. Ek kom jou môremiddag na skool haal, en dan begin ons soek na ’n woonstel. Hoe klink dit vir jou?”
“Baie goed,” antwoord sy stilweg. “Maar ek gee môre na skool tennis. Kom ons gaan liewer Saterdagoggend.”
“Dis ’n belofte, nè!”
“Goed dan,” lag sy en hou haar lippe vir sy soen.
En soos altyd is haar aanraking ’n bron van ongelooflike wonder vir Eben. Christine is ’n droommeisie, dink hy en hou haar styf vas asof hy só alles wat haper, kan regmaak.
“Ek is so lief vir jou, Christine,” sê hy en soek in die halflig van die straatlamp na die wit ovaal van haar gesig. “Kom ons trou sommer gou!”
Sy trek haar asem vinnig in en antwoord haastig: “Goed, Eben, want van uitstel kom afstel.” Sy ril effens in sy arms, asof ’n skielike kilte teen haar aanstuif.
“Kom ons gaan huis toe,” sê hy begaan. “Die lug begin al saans knyp.”
Hulle stap vinnig terug, en hy soen haar nog een maal voordat sy by die voordeur in verdwyn.
Maar toe hy op sy fiets wegry, voel hy nie soos ’n jong man wat so pas die jawoord gekry het nie. Dis of ’n donker beklemming in hom groei soos mos in klam skadu.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
