die …” Sarie dink kastig diep.
“Die trein! Die trein!”
“Ai, Karltjie, ’n mens kan mos nie aan die slaap raak van die treinliedjie nie. Ek sal vir julle van die lammetjie sing.”
Sarie sit die kinders in die bed nadat hulle hul gebedjies opgesê het en druk die komberse styf om hulle vas. Met die kitaar in haar hande kom sit sy op Annemie se bedjie en saggies sing sy vir hulle die liedjie van die muis wat vir niks bang is nie.
Annemie loer met groot ogies onder die komberse uit, maar Sarie kan sien dat sy hulle behoorlik moet rek om hulle oop te hou.
Haar stem raak sagter en sy sing die een wiegeliedjie ná die ander.
Hugo staan stil voor die kamerdeur, vasgevang in die sagte melodie van haar mooi, soet stem. Dan draai hy die deur baie saggies oop en loer in. Die kinders is vas aan die slaap en Sarie beduie met haar vinger dat hy moet stilbly.
Haar stem word nog sagter, maar sy hou nie op met sing nie. Die kitaar hang slap in haar hande toe sy versigtig opstaan en voetjie vir voetjie uitsluip terwyl sy nog steeds baie saggies sing.
Sy skakel die lig al singend af en sluip dan met haar kaal voete na die deur. Hugo staan opsy sodat sy verby kan kom en sy druk die deur wyer oop toe hulle albei uit is.
“Ons moet liewer die deur oop los. Ek is bang u hoor hulle dalk nie as hulle roep nie.”
Hugo kyk af in die blosende, onskuldige gesiggie en sê: “Ek sal nie gaan slaap voordat jy tuis is nie, ek slaap te vas.”
“Dankie, meneer Kritzinger, ek sal nie laat wees nie.” Verleë draai sy by haar kamerdeur in. “Ek moet net gou my skoene gaan aantrek en my jas kry.”
Toe sy uitkom, staan Hugo nog steeds in die gang vir haar en wag.
“Kan ek nie gou vir meneer kos inskep nie? Anton is tog nog nie hier nie.”
“Ek sal regkom, dankie.”
Sarie voel afgehaal en weet nie wat om verder te sê nie.
Die voordeurklokkie skril deur die stil huis en Hugo stap vinnig vooruit om die deur oop te maak.
Anton staan glimlaggend in die voordeur en kyk bewonderend na Sarie, wat ongemaklik langs Hugo kom staan.
“Jy lyk pragtig, Sarie. Kom ons gaan neem die Kaap op horings.”
Hy help haar haar jas aantrek en Sarie draai na Hugo, wat hulle nog steeds opsommend staan en aankyk.
“Sal meneer nou regkom … e … met die kinders?”
“Ek sal regkom. Ek is nie so hulpeloos nie.”
“Tot siens, meneer Kritzinger.”
“Tot siens.”
Die eetplek waarheen Anton haar neem, is intiem en gesellig. Die kos is smaaklik en hulle dans heerlik saam. Sarie is egter die hele aand stil en teruggetrokke. Sy is bekommerd oor die kinders. Hulle was vanaand so huilerig en lastig.
Hugo se ontevrede gesig bly voor haar. Hy het so baie probleme. Sy weet hoe sukkel hy met die nuwe sekretaresse. En dan is Cynthia ook siek, en die kinders …
Anton hou haar styf vas en liggies wieg hulle op die maat van die dromerige wals.
“Sarie, ek wil nie weggaan van jou af nie.”
“Verskuif jou fabriek Kaap toe.”
“Ongevoelige meisiekind!”
Hy trek haar nog stywer in sy arms en fluister sag in haar oor: “Ek gaan weer vir jou kom kuier, sommer gou ook.”
“Ek hoop ek sal dan nog hier wees, Anton. Ek bly net ’n jaar, dan gaan ek terug huis toe.”
“Wag daar iemand vir jou?”
“Nee, net my ma en pa en broers en … en my land!” Sy sug en haar oë raak dromerig. “O, Anton, ek verlang huis toe! Jy moet eendag vir ons kom kuier. My mense is so anders; so … so naby God, so lief vir die dinge wat die Skepper gemaak het.”
“Ek sal my nie twee keer laat nooi nie, Sarie. Jy sien my dalk gouer as wat jy dink.”
“Onthou dit, hoor! Kom haal volgende winter jou biltong.”
“Kan ek nie iets anders kom haal nie? Iets soos die jawoord?”
“Verspotte ding!”
“Nee, ek is nie verspot nie, net verlief.”
“Ag, Anton, jy ken my skaars.”
“ ’n Mens het mos nie nodig om iemand jare te ken om te weet nie. Ek is al ’n man van ses en twintig en jy is die eerste meisie wat my voete skoon onder my lyf kon uitslaan.”
“Jy verbeel jou sommer, Anton.”
“Sarie!” Anton se stem is skielik ongewoon ernstig. “Voel jy nie ook die sterk band tussen ons nie?”
Stil staar sy hom aan en Anton kreun saggies, want wat hy in daardie oë lees, is suiwer vriendskap.
Hulle drink nog koffie, maar dan is Sarie skielik haastig. “Anton, dit was ’n heerlike aand, maar ek is onrustig oor die kinders. Meneer Kritzinger … Hugo is baie onhandig met hulle, en hulle was reeds vanaand so huilerig.”
“Dit is dan nou eers tienuur, meisiekind!”
“Ek is onrustig, Anton.” Sarie tel haar handsakkie beslis op en trek haar jas aan. “Ek sal graag wil gaan. Dit is en bly nog my werk, ek kry ’n salaris daarvoor.”
“Nou goed.”
Anton is stil en dikmond toe hulle terugry. By die huis probeer hy haar soen, maar Sarie ontwyk hom vinnig en glip by die deur in sonder om hom in te nooi.
“Nag, Anton, en baie dankie.”
Die voordeur klik toe en ’n paar sekondes later hoor sy Anton se motor vinnig wegtrek.
Anton het haar vandag in ’n moeilike situasie laat beland en sy is skaam dat sy haar so laat oorrompel het. Sy ken tog Hugo se omstandighede en weet hoe baie werk hy het. Dit moes seker vir hom ’n groot opoffering gewees het om vanaand na die kinders te kyk sodat sy kon uitgaan. Die ergste van alles is dat sy dit nie regtig geniet het nie.
Die sitkamerlig is nog aan, maar daar is niemand nie en Sarie draf vinnig met die trap op. Sy is skaars halfpad toe hoor sy hoe huil albei kinders.
Haar skoene strem haar en sy pluk hulle uit om kaalvoet met die trap op te hardloop. Sy storm deur haar kamer en gooi sommer haar jas en skoene in die verbygaan op haar bed neer, voordat sy deur die middeldeur in die kinders se kamer instorm.
Hugo staan met Annemie, wat vreesbevange aan hom vasklou, in sy een arm, en die ander is beskermend om Karltjie wat bo-op die bed staan en hom vasklem.
“Wat is dit?” Sarie neem vir Annemie by
