of sal meneer dan besig wees?”
Hugo se blik rus geheimsinnig op haar toe hy antwoord: “Ons kan, as jy nie ’n ander afspraak het nie – dit is môre Anton se laaste dag hier; hy gaan oormôre terug.”
“Ek sal graag die kinders na hul ma toe wil neem. Ek dink hulle verlang na haar, hulle praat heeldag van haar.”
Hugo praat nie verder nie, maar verwonder hom weer eens aan die mooi, opregte jong meisie wat altyd háár belange op die agtergrond skuif. Hoeveel van haar soort is daar nog in hierdie wêreld?
7
Sarie is aangenaam verras met Cynthia. Sy lê nog vasgegespe op ’n bed en kan haar nie roer nie, maar die dankbaarheid in die mooi bruin oë spreek boekdele.
Die kinders word nog nie by haar toegelaat nie en wuif net vir haar deur die venstertjie. Sarie kan egter ’n paar oomblikke by haar gaan staan.
“Sarie … ek kan jou seker maar so noem? Baie, baie dankie vir alles wat jy vir die kinders doen. Ek sal dit nooit vergeet nie. Ek hoop net dat ek eendag die voorreg sal hê om vir jou ook iets te doen.”
“Dit is ’n groot plesier, Cynthia. Hulle is twee pragtige kleingoed en jy het hulle baie mooi opgevoed. My ma sê altyd dat ons op hierdie ou aarde is om vir mekaar die pad makliker te maak …”
“Jy is ’n wonderlike mensie. Ek hoop net die twee mans waardeer jou, veral Hugo.”
Sarie buk vooroor sodat sy in Cynthia se oor kan fluister. “Hy betaal my hiervoor. Waardering is nie ter sprake nie.”
Cynthia knik begrypend en knipoog vir haar.
Die kinders is vol vrae toe hulle van die hospitaal af wegry. Sarie probeer almal so goed moontlik beantwoord terwyl Hugo net diep ingedagte voor hom sit en uitstaar.
“Meneer Kritzinger!” Hugo kyk vinnig na haar en lig sy voet effens van die brandstofpedaal om snelheid te verminder. “Sal u asseblief vir my by hierdie boekwinkel stilhou? Ek wil net gou iets kry.”
“Sekerlik!” Hugo soek rond vir ’n parkeerplek en Sarie wip vinnig uit toe hy stilhou.
“Ek sal net ’n paar minute weg wees.”
Sy is werklik net ’n paar minute weg voordat sy met ’n pakkie terugkom en weer haastig in die motor klim.
Die kinders loer nuuskierig oor haar skouer en wonder luidrugtig wat in die pakkie kan wees.
Sarie lag. “Natuurlik kan julle maar sien … twee agies!” Sy maak die pakkie oop en wys na die prentjies op die groot Kinderbybel. “Dit is ’n Kinderbybel. Vanaand gaan tannie vir julle daaruit lees. Tannie kan nie meer al die stories so mooi onthou nie.”
Hugo kyk peinsend na haar. Hy het sowaar nog nooit daar aan gedink om vir die kinders speelgoed en boeke te koop om haar taak ’n bietjie makliker te maak nie. Hulle het mos nie hul eie speelgoed hier nie.
Hugo skakel nie die motor aan nie en Sarie kyk verbaas na hom.
“Kom ons gaan koop vir die kinders nog boeke en speelgoed. Ek het nog nooit daaraan gedink nie.”
Die kinders bondel uit die motor en Sarie sit eers die Bybel terug in die sakkie.
Hugo stap intussen om die motor en kom maak vir haar die deur oop.
“Jy sal moet saamkom, of ek koop vir hulle Shakespeare en André P. Brink.”
Sarie lag heerlik ongebonde toe sy uitklim. “O, asseblief tog nie, netnou moet ek dít ook sing.”
Hugo tel vir Annemie op en Sarie vat Karltjie se hand. Sy sien hul weerkaatsing in een van die winkelvensters en skaam kyk sy weg, want hulle lyk so huislik en gelukkig, net soos ’n getroude paartjie met twee pragtige, woelige kleingoed.
Hugo pak net boeke, blokkies, legkaarte en kryte in, totdat Sarie later laggend keer.
“Aarde, meneer! Dit is seker genoeg, hulle is net twee kinders.”
Annemie kry ’n sagte geel beertjie in die hande en weier om dit neer te sit. “Laat sy dit maar hou, dalk sal sy dan beter slaap en nie meer so baie by jou kom inkruip nie.” Hugo lag saggies.
Sarie bloos liggies. Hoe sal hy nou weet dat klein Annemie omtrent elke nag by haar kom slaap?
Hugo betaal vir die aankope, en met die yslike pak goed en die twee opgewonde kinders stap hulle terug motor toe.
Die middag word ’n heerlike, ontspanne tydjie. Hugo is eers met hulle dieretuin toe en daarna gaan drink hulle koeldrank.
Teen die tyd dat hulle huiswaarts keer, is die kinders moeg en vaak, maar tevrede en gelukkig.
Sarie skuif haar gemaklik teen die sagte bekleedsel van die motor terwyl Annemie styf teen haar bors aanleun.
“Baie dankie, meneer Kritzinger, dit was ’n baie aangename middag. Ek het nog nie ’n dag in die Kaap so geniet soos vandag nie.”
“Dit is ek wat moet dankie sê, Sarie.”
Sarie kyk vinnig na hom. Dit is die eerste keer dat hy haar so spontaan op haar naam noem en sy voel hoe haar wange skielik warmer word.
By die huis gaan bad Sarie dadelik die kinders, want haar hele program is vanaand ’n deurmekaarspul. Al is dit Saterdagaand, verwag Hugo seker ’n ordentlike ete en Paul kom reeds vanaand vroeg huis toe.
Sy sal vanaand sommer steak, aartappelskyfies en ’n lekker slaai maak. Sy prakseer vinnig ’n poeding wat sy in die oond kan steek om gaar te word terwyl sy met die kinders besig is.
Die klokkie lui skril in die kombuis en Sarie stap vinnig sitkamer toe. In die deur kom sy verbaas tot stilstand. Hugo staan glimlaggend voor die drankkabinet en in een van die gemakstoele sit die befaamde blonde meisie in die gondel sowaar met haar lang bene netjies voor haar uitgestrek.
“Sarie, kan ons asseblief nog ’n bietjie ys kry?” Hugo hou die ysbak na haar toe uit.
Sy kyk na die lang donkerkop, maar toe Hugo geen aanstaltes maak om hulle aan mekaar voor te stel nie, neem sy net die bak by hom en stap kombuis toe.
Vererg gooi sy die ys in die bak. Sy het nogal vanmiddag gedink hy ontdooi so ’n bietjie, maar nou is hier mos weer gesofistikeerde gaste, en is sy weer Sarie van die kombuis, Sarie wat nie goed genoeg is om aan die gaste voorgestel te word nie.
“Ongeskikte buffel!” Sy sis die woorde hardop uit.
“Tannie Sarie, sal jy vir ons die liedjie van die buffel sing?”
Sarie vergeet haar gramskap en lag skaterend. “Ek sal, Karltjie, ek sal. Ek moet net nog vir hierdie liedjie woorde maak.” Vinnig stap sy terug sitkamer toe, die ene gedienstigheid, en Hugo loer half ongemaklik na haar kant toe. Hy weet regtig nie hoe om hierdie situasie te hanteer nie. Alice sal dink hy is van sy wysie af as hy een van sy werknemers aan haar voorstel en dan vir ’n drankie ook nog nooi.
Die kinders kom holderstebolder by die sitkamer ingehardloop. Karl jaag vir Annemie en hulle gil dit uit van plesier.
