onvleiende gedagtes, maar die skraal vrou straal soveel openlike antagonisme uit dat sy dit met al die wilskrag in die wêreld nie kan onderdruk nie.
Die kinders verstar toe hulle in die ontevrede oë van die swartkopvrou kyk en kom klou aan Sarie vas.
“Is dit Paul se kinders?”
“Ja. Karl, Annemie! Kom groet vir tannie Alice. Sy het gehoor dat Mamma in die hospitaal is en was so vriendelik om hiernatoe te kom om ’n bietjie na julle te kom kyk.”
Die kinders maak asof hulle hom nie hoor nie en klou net stywer aan Sarie vas. Sy probeer hul handjies loskry sodat sy kan ontsnap.
“Gaan groet die tannie. Ek moet nou eers kombuis toe gaan.” Sy fluister vir Karl, maar hy skud net baie beslis sy kop. Dan maak sy Karl se handjies beslis los en tel vir Annemie op. “Verskoon my, asseblief.”
Karl hardloop vinnig agter haar aan kombuis toe en maak asof Alice glad nie bestaan nie.
“Tannie Sarie, gaan jy dan weg?” Karl se swart ogies is vol trane. “Ek gaan nie by daardie kwaai tannie bly nie. Sy … lyk soos die geel heks.”
“Karltjie! Jy moenie sulke dinge sê nie. Die tannie is baie mooi en haar geel rok is baie deftig.”
“Is nie! Jy is baie mooier. Sy het sulke lelike, swart hare soos die geel heks wat altyd vir Liewe Heksie wil vang.”
Die kinders is nou omgekrap en bang dat sy dalk weggaan en Sarie besef dat sy haar hande gaan vol hê om hulle tot bedaring te bring.
Sy wonder skielik of die geel heks ook vanaand hier eet, en sy bid woordeloos vir krag.
“Kom sit julle tweetjies hier by die tafel, dan vertel ek vir julle ’n storie terwyl ek gou vir ons kos maak.”
“Nee! Sing liewer vir ons.”
“Karltjie, moenie nou verspot wees nie. Ek kan mos nie hier staan en sing wanneer daar mense in die sitkamer is nie! Oom Hugo sal my nek omdraai. Ons mag nie so raas nie.”
“Oom Hugo sal mos nie haar nek omdraai nie, nè, oom Hugo?”
Sarie spring verskrik om, net om Hugo lewensgroot in die deur te sien staan, sy wenkbroue geamuseer gelig.
“Alice eet vanaand hier, juffrou … e … Sarie. Sal dit in die haak wees?”
“Ja … ja, sekerlik!”
Hy draai ongemaklik rond en Karl spring op en gaan staan styf teen sy been.
“Gaan tannie Sarie dan weg? Ek … ek gaan nie by die geel heks bly nie!” Groot trane dam in die bruin ogies op en laat die seuntjie verlore en eensaam lyk.
Sarie is verleë en weet nie waar om te kyk nie. Maar diep in haar hart neem sy haar voor om nie hierdie kinders in die steek te laat nie, al moet sy hulle ook na haar woonstel neem en daar vir hulle sorg.
Hugo sien die kenmerkende wip van haar ken en hy verkneukel hom daarin, want hy het ’n baie goeie idee waaraan dié bruinkop nou dink.
“As tannie Sarie hier wil bly, sal ons baie bly wees. Tannie Alice sal nie sulke lekker kos kan kook soos sy nie.”
“Jippie!” Karl los Hugo se been en storm op Sarie af.
“Sarie, Alice het ’n paar dae lank kom kuier. Sy was onder die indruk dat sy dalk van hulp kan wees met die kinders. Sy weet egter nog nie van mevrou Visser nie. Ek …” Hugo lag verleë. “Ek is bevrees sy sal nie van veel hulp in die kombuis óf met die kinders kan wees nie. Sy is nie gewoond aan sulke werk nie …”
“Dit is alles in die haak, meneer. Ons is nie almal houthakkers en waterdraers nie. Dít is net bedoel vir die Saries van hierdie lewe.”
“Moet ek nie vir jou nog hulp kry nie? Sal jy regkom? Ek … ek is jammer vir die ekstra werk, maar ek sal jou vergoed …” Hugo kan aan die flits in Sarie se oë sien dat hy nou die verkeerde ding gesê het en ongemaklik bly hy stil.
“Ekstra hulp is nie nodig nie, meneer Kritzinger. Dit is nie moeite om een persoon meer te voed nie.” Sy draai vererg haar rug op hom en buk by die kas om ’n bak uit te haal. Sonder om weer in sy rigting te kyk, praat sy verder: “Hoe laat wil u eet?”
“So halfnege.”
“Die ete sal gereed wees.” Sarie gooi die beslag in die bak en skraap die skotteltjie skoon terwyl Hugo haar dophou. Sy ignoreer hom egter en steek die poeding in die oond voordat sy na die kinders draai.
“Kom, julle twee moet gaan slaap. Dit was ’n lang dag.”
Sonder om Hugo in die oë te kyk, praat sy weer met hom: “Is dit hul pa wat nou gekom het?”
“Ja.”
“Gaan sê dan net eers gou vir Pappa nag en kom dan dat ek julle in die bed gaan sit. Ek gaan solank jul bedjies regmaak en vanaand lees ons uit die nuwe Bybel.”
Die kinders hardloop laggend met die gang af en Sarie druk by Hugo verby, maar hy vang haar aan die arm en trek haar terug. Sy oë wat hare gevange hou, is onverwags ernstig en verleë.
“Sarie, ek … ek is …”
“Ja, meneer Kritzinger?”
“Niks nie.” Hugo skud sy kop half verdwaas en los haar arm. Hy kom nie verder nie en Sarie draai om en stap na die voet van die trap, waar die kinders reeds vir haar wag.
Paul sit gemaklik agteroor en luister na wat Alice gesels, maar Hugo kan sien dat sy gedagtes nie is by wat Alice te vertel het nie.
“Cynthia lyk goed, Paul.”
“Ja, sy het die operasie regtig goed deurstaan. Die ergste pyn is darem verby en dit sal nou net beter gaan.”
“Ek is baie bly om dit te hoor. Hoe lank moet sy nog so vasgegespe lê?”
“So twee weke, miskien nog minder. Dan moet sy ook maar baie stil gehou word, sodat die werwels weer sterk kan word. Dit sal ’n goeie twee maande wees voordat sy weer normaal sal kan beweeg.”
Paul draai skielik na Hugo en verander die gesprek heeltemal. “Hugo, ek het nog nooit vir jou gesê hoe baie ek jou hulp waardeer nie. Dit is wonderlik om so ’n broer te hê, veral nadat mevrou Visser ook nog siek geword het. Al die geskarrel en ontwrigting het jou nie een keer laat kop verloor nie. Toe ek maar weer sien, was alles gereël.”
“Is mevrou Visser dan siek?” Alice klink opreg verbaas.
“Ja. Sy het siek geword die dag toe Cynthia geopereer is. Arme Hugo het omtrent ’n deurmekaar tyd agter die rug.”
“Gelukkig kon jy darem dadelik iemand in haar plek kry.” Alice pruil in Hugo se rigting.
“Hy kon nie. Hy het al die werkverskaffers gebel en op die ou end het sy sekretaresse ingewillig om te help.”
“Die een met die deurmekaar haartjies wat netnou hier was?”
Hugo frons en kyk afgetrokke na Alice. Hy het nie opgemerk
