sy kalm, “ons sal maar sien hoe dinge uitwerk.” Maar sy dink: liefste Pierre, as jy werklik seker was, sou jy die vraag nie gevra het nie. Ek weet nie of dit net jou ontuisheid op Tóg Wat is wat jou verjaag nie, maar ek weet wel dat jy nie nou kans sien om my saam met jou te neem nie.
Toe sit hy sy hand oor hare. “Dit sál uitwerk, Liz, jy sal sien. Ek wil net ’n ruk hê om hierdie ding in my lewe te verwerk. Ek weet nie of ek ooit die moed sal hê om my pa dag na dag te opponeer nie; ek is geen vegter nie. Maar ek kan my ook nie meer só laat manipuleer nie.”
“Natuurlik nie,” antwoord sy, en sy bedoel dit. Maar dink weer: En dit, Pierre, beantwoord nog nie die vraag oor ons twee se toekoms nie.
Toe hy haar uiteindelik weer knap voor twaalf voor Sterk Water se opstal aflaai, wil hy haar nog in sy arms terughou, maar sy soen hom vinnig en klim uit.
2
Pierre Nienaber stap uit die groot moderne landbougebou van die universiteit en klim in sy motor. Gedane sake, dink hy toe hy wegtrek, het geen keer. Hy is pas meegedeel dat die universiteit hom met graagte as gevorderde nagraadse student terugverwelkom. Te meer omdat hy so uitstekend gevaar het die vorige jaar. Hy strek sy skouers ergerlik in die donkerblou kleurbaadjie wat die nagraadse studente dra, om die morbiede gevoel wat hom kort-kort met mening pak, van hom af te kry. Hy moet nou ophou om aan hierdie besluit van hom te dink as gedane sake. Dit was ’n positiewe ding wat hy gedoen het, wat veel vrug gaan afwerp. Dit móét hy glo!
Hy bestuur sonder veel konsentrasie deur die nog leë strate. Die eerstejaars kom eers oor ’n paar dae, en die res begin ’n week daarna. Hy het vroeg gekom, want die atmosfeer op Tóg Wat, en ook op Sterk Water, na sy besluit bekend geword het, was bepaald nie bevorderlik vir ’n goeie gemoedstoestand nie. Buitendien was daar nog die kwessie van ’n titel vir sy M.A.-verhandeling. Noudat hy finaal besluit het om met Landbou-ekonomie aan te gaan, lê dié moeilike keuse egter nog voor, en daarvoor het hy ’n bietjie tyd nodig.
Hy draai in ’n besiger deel in en kies dan links in Lynnwoodweg koers. Hy sal by die inwonende professor van sy ou koshuis gaan tee drink, besluit hy. Hy moet nog iewers losies kry en dalk kan prof. Van Greunen en sy vriendelike vrou ’n bietjie lig werp op dié sake.
Hulle is dan ook opreg bly om hom te sien. Pierre Nienaber was ’n uitsoek-student. As lid van die studenteraad en ook lank lid van die huiskomitee, het hy respek op alle vlakke afgedwing.
“Pierre!” roep mev. Van Greunen uit toe sy die deur vir hom oopmaak, “maar dis gaaf dat jy kom kuier het!”
Maar hy skud sy blonde kop. “Ek kom nie net kuier nie, mevrou,” sê hy toe hy gaan sit in die bekende sitkamertjie van hul woonstel aan die koshuis. “Ek kom verder studeer.”
“O?” Sy probeer nie eens haar verbasing verbloem nie, en lyk verlig toe haar man se studeerkamerdeur oopgaan en hy binnekom.
“Pierre – dag, man!” groet die gryskopman met ’n breë glimlag. “Ek wou sê dis jou stem wat ek hoor. Nou waar’s Lizette?”
Nes altyd! dink Pierre. Prof. van Greunen slaag steeds daarin om sy vinger rég op ’n seerplek neer te sit. Wonderlike vermoë wat dié man het om reg deur ’n mens te kan sien, soos menige student al moes ontdek.
Pierre groet hom met die hand en antwoord reguit: “Sy het verlede week begin skoolhou op Bethlehem.”
“Ek sien,” sê die professor net, gaan sit langs sy vrou op die bank.
“Jy kom seker terug koshuis toe?” vra mev. Van Greunen. “Hier is heelwat opseggings en ek is seker ons sal dit kan reël; jy weet mos ons is altyd maar te bly oor die meer senior studente.”
“Nee, mevrou,” antwoord Pierre met ’n stram laggie, “ek dink tog nie so nie, maar baie dankie.”
Dié slag sit die professor vorentoe. “Waarom nie?” vra hy, en dis ’n vraag wat ’n antwoord wil hê.
Pierre weet ook beter as om nou ompaadjies te loop. En hy sê: “Ek wil nie weer op die ou paaie loop nie, professor.”
“Hmf! Klaar met die dinge van ’n kind, nè?” spot die ouer man fyntjies en merk die gloed wat in die sterk, jong nek klim. “Wel, hier is nogal heelwat losiesplekke in die omtrek. Jy sal seker nie te ver van die universiteit of die proefplaas wil wees nie?”
“Nee,” skud Pierre kop, “u het dit reg, ek wil graag sommer hier naby woonplek kry.”
“Nou ja, dan het ek net die plek vir jou,” sê mev. Van Greunen. “Hier is ’n ouerige vrou wat kamers uithuur aan nagraadse studente. Daar is ook ’n paar mediese studente, maar almal so van hul vierde jaar af. Dit gaan glo stigtelik, hoor ek.”
Die uiteinde van die saak is dat mev. Van Greunen sommer dadelik dié mev. Postma bel en een van die twee laaste kamers wat nog beskikbaar is, vir Pierre in die hande kry. Pierre is haar innig dankbaar, want in der waarheid het hy vir ’n kamersoekery nie juis die hart nie. Hy verlang ineens so na Lizette, na haar fisieke nabyheid, dat sy keel skoon wil toesnoer by die gedagte dat dit hy is wat hom op hierdie weg begeef het, wat, soos dit vir hom voel, al verder van haar af weglei.
Nadat hy saam met die twee ouer mense tee gedrink het, en beloof het om gereeld te kom inloer, groet hy hulle en vertrek na die adres wat mev. Van Greunen aan hom gegee het.
Hy is skaars uit sig of mev. Van Greunen draai bekommerd na haar man. “Wat dink jy, Klaas? Is daar fout tussen hom en Lizette?”
Hy vryf ingedagte oor haar skouer. “Nee . . . Nee wat, ek sou nie so sê nie, maar ek dink dat ons in die tyd wat kom, baie aan Pierre Nienaber sal moet dink. Hy is ’n algehele individualis, en hy het homself nog nie gevind nie. Hy was nog altyd ’n gedrewe soort mens, maar die laaste paar jaar was Lizette hier om hom te laat vergeet van sy soeke. Sy is mooi en intelligent genoeg daarvoor, jy weet dit tog.”
Sy knik.
“Maar nou is sy nie hier nie; ek wil haar amper krediet daarvoor gee dat sy hom teruggestuur het.”
“Ek stem saam,” sê mev. Van Greunen, “maar ek glo tog nie Pierre laat hom heeltemal deur haar lei nie.”
“Nee, natuurlik nie, my vrou! Nie hý nie, hy behoort aan homself, maar hy het haar lief!”
“Ja, o ja . . . Dit kon ’n mens sien elke keer dat hulle hier by ons kom tee drink het. Ek sal hulle mis. Hulle was van dié wat gereeld hier gekom het.”
“Ja,” beaam die professor, en voeg by: “Ek sê dit nie maklik nie, maar vir Pierre Nienaber is daar net een vrou, en dit is Lizette de Wet. Ek hoop net hy kom ook iewers langs die pad tot dié slotsom.”
“Ek gaan ’n ogie oor hom hou,” besluit mev. Van Greunen dadelik. “Ek het hom mos darem voor my oë sien mens word hier.”
“Jy doen dit nie,” belet die professor haar. “Hy wil nou ’n mán word, wat triomfantelik uit die stryd tree, en hy gaan nie daarvan hou as sy ma saamgaan oorlog toe nie!”
“Nou praat jy in raaisels!” beskuldig sy.
“Glad nie. Wat se skielike gestudeerdery is dit met hom? Dit was nie nodig dat hy hiérheen kom vir sy meestersgraad nie. Met spesiale vergunning kon hy net daar op Tóg Wat aan sy tesis gewerk het, en af en toe ingekom het universiteit toe vir kontrolering.
