hy bly steeds staan, sy hande op sy heupe. “Nou wat bedoel jy . . .?”
“Ag tog!” Sy sug gemaak. “Af die plaas en nog praatsiek ook! Die tee word koud, jong!” Toe draai sy om en hy hoor haar ligvoets die trappe af trippel.
Hy bly oomblikke lank staan, vasgevang in ’n besluiteloosheid wat ’n skaam tiener sou gepas het. Toe klik hy weer hard met sy tong en stap gedwee uit en af met die trappe.
Onder in die groot woonkamer sit ’n tienstuks mans en meisies om die koffietafeltjies en gesels. Hulle bly stil toe Pierre in die deur vassteek. Trix sit bo-op ’n klein tafeltjie, wat sy blykbaar vir haarself uitgesonder het, en drink smaaklik aan ’n groot erdebeker met tee.
“Daar’s hy!” sê sy toe sy hom opmerk, en die ander meisies giggel. “Volgens alle gerugte ’n ervare man van die stad én van die plaas. Maar wat sy bekwaamheid aanbetref, meisies . . . nou ja!”
“Los hom, Trixie!” sê ’n lang man bó die gelag uit. “Ek ken hom. Dis Pierre Nienaber. Jy behoort hom ook te ken.”
Pierre herken hom dadelik en kom in, sy aanvanklike verleentheid skoon weg. Dis Piet Spies wat verlede jaar saam met hom graad gekry het. Maar Trix gee hom geen kans nie. Sy klap haar vingers in die lug soos ’n kind wat sy hand in die klas opsteek.
“Dis hom! Dis nooit anders nie!” juig sy, laat haar hand sak en kyk na hom met ’n soet, breë glimlag wat niemand mislei nie. Sy gaan die nuwe ou treiter tot sy hom mak gemaak het. “Ek het vir jóú gestem met die studenteraadsverkiesing, weet jy! Nogal twéé kruisies gemaak vir so ’n mooi man!”
Pierre buk by die teekan, skink tydsaam en maak asof hy onbewus is van die singende stilte in die vertrek. Dié Trix is ’n opperste klein klits, dit besef hy nou. En soos dit voorkom, kry sy gou-gou al wat broek dra in die holte van haar klein handjie. Wel, nie vir hóm wat Pierre Nienaber is nie! Toe kom hy orent en begin roer aan sy tee, glimlag vriendelik met haar.
“Ai, hoe jammer tog! Dit was nou die één stembriefie wat uitgegooi is. Jy weet, sulke oorentoesiasme het menige kieser al groot teleurstelling besorg!”
Enige ander meisie sou vies gewees het. Lizette sou in die aarde gesink het, maar nie hierdie Trix nie. Sy sit haar beker neer en haar glimlag verander – dit word goedkeurend, asof sy sy staal getoets het en tevrede is.
Die ander lag en bepaal hulle weer by hul eie praatjies. Piet Spies kom staan by Pierre, en hulle begin feitlik dadelik gesels oor hul gesamentlike studierigtings. Piet beduie ook aan hom dat vyf van die ander loseerders ook landboustudente is, en die ander studeer medies. Trix inkluis. Glo ’n knap student, dié Trix, en al in haar vyfde jaar. Dis tydens die gesprek dat Pierre weer haar oog vang – en hou. Sy bekyk hom takserend, nee, sy stroop hom van alle vernis en maak hom bewus van homself en van haar. Haar kleinheid, haar kompakte liggaamsbou, haar bonsende lewendigheid word in detail onder sy aandag gebring sodat daar ’n klein krieweling in hom ontstaan. Irritasie? Ja seker, dink hy, sy hinder my. Twee sulke persoonlikhede soos ek en hierdie meisie kan net bots – of saamsnoer . . .
Dis ’n skielike gedagte wat soos ’n koeël deur hom gaan. Dit mág nie, verweer hy met krag. Want dit sal die verwoesting beteken van alles wat was . . .
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
