geleidelik bedaar, maar die rooi gloed van die ondergaande son laat haar met ’n seer hart na haar eie mense verlang.
Sy sug liggies. Tog is daar diep in haar oë ’n sagte flikkering.
Dit voel alles so geheimsinnig en anders.
Mariet lag saggies. Haar broer Dirkie sal sê dit is omdat dit na avontuur ruik dat sy haar so maklik deur Hilda laat ompraat het. Dalk is dit … Hoe sal ’n mens nou weet?
2
Mariet trek die serp reg om haar nek en borsel haar hare met nog ’n paar hale. Die los hare irriteer haar. Haar hare is te lank om so los te dra. Sy hoop tog net die ou doktor is vanoggend beskikbaar sodat hy haar kan bekyk en klaarkry.
Sy het die vorige nag omtrent middernag op Omdraaikrans aangekom. Dit voel alles ’n leeftyd ver van die Kaap met sy besige strate en baie mense af.
Sy kon nie veel van die omgewing sien nie. Dit was donker en koud en sy het maar in die een hoek van die motor gesit.
Doktor Liebenberg se chauffeur het haar op die stasie kom haal; ’n stil man wat niks onnodigs met haar gesels het nie.
By die huis was dit net mevrou Liebenberg wat haar ingewag het; ’n netjiese vrou wat daardie tyd van die nag nog onberispelik in ’n duur snyerspakkie geklee was.
Die vrou was nie onvriendelik nie, maar ook nie wat ’n mens gasvry sal noem nie. Sy het haar voorgestel as Alet Liebenberg. Baie korrek, maar sonder warmte.
Mariet wou nie eet nie en het selfs ’n koppie tee van die hand gewys. Mevrou Liebenberg het haar dus haar kamer gaan wys en haar ’n goeie nagrus toegewens.
“Jy kan môre ’n bietjie later slaap. Ek glo Kobus sal jou verskoon. Hy is baie gesteld op stiptelikheid, maar hy sal darem insien dat jy moeg is ná die treinrit.”
Mariet kon die bedekte vermaning en die krapperigheid in die vrou se stem hoor. Sy het liggies gefrons en net ’n sagte “dankie” gemompel.
Sy sal daaraan gewoond moet raak dat sy nou Hilda Cronjé is; Hilda met haar selfsugtige en selfgerigte geaardheid, wat seker nie baie liefde uitlok nie.
Hierdie doktor en sy vrou weet natuurlik alles van Hilda af. Bernard Cronjé is nie ’n man wat sal doekies omdraai om sy eie kind te beskerm nie.
Sy het hom destyds in Windhoek al so opgesom. Hy was twee keer by die koshuis om vir Hilda te kom haal. Eenkeer het hy vir haar ’n geskenkie gebring omdat sy vir Hilda saamgeneem het na haar huis toe. Hy was albei kere baie vriendelik en gaaf en Mariet het sommer baie van hom gehou.
Soos sy hom opgesom het, sou hy oop kaarte met die doktor speel. Mariet het nog die hele tyd gevoel dat Hilda se kant van die saak en haar pa s’n soos twee teenoorgestelde pole van mekaar verskil.
Sy sal glad nie verbaas wees as doktor Liebenberg opdrag gekry het om haar deeglik kort te vat nie. Tien teen een sal hy haar nog fyn dophou vir sielkundige afwykings ook.
Mariet giggel saggies. Sy gaan hulle uit hul geloof skok. Hierdie sielkundige gaan ná drie maande so deurmekaar wees dat hy self ’n psigiater nodig sal hê.
Lui was sy nog nooit nie. Sy het nog altyd haar werk terdeë geniet. Om die waarheid te sê, daar is min dinge in die lewe wat sy nie interessant en opwindend vind nie. Selfs nie eens om ’n bietjie later as gewoonlik te slaap, kan onder haar swak eienskappe gereken word nie. Hierdie doktor en sy stywenekvrou gaan nog lekker op hul neuse kyk.
Arme ou Hilda! Dit sou regtig vir haar ’n marteling gewees het. Haar hele lewe lank is sy gepamperlang en bederf en nou ewe skielik besluit haar pa om aan haar karakter te kap en te beitel. As hy al jare gelede riglyne gestel het en sy voet dwars gesit het, sou hy nie nou probleme gehad het nie.
Hilda sal in elk geval ’n baie beter model as tikster uitmaak. Dit sal ook goed wees vir haar selfbeeld as sy iets op eie houtjie kan bereik.
Almal kan uit hierdie situasie leer. Hilda sal baie hierby baat. Ou Bernard Cronjé en die ou sielkundige kan leer dat elke mens sy eie lewe het om te lei; dat dit lewensbelangrik is dat elkeen homof haarself moet ontdek en vind.
Dit is met meer veerkrag en oortuiging in haar gemoed dat Mariet die kamerdeur oopstoot en in die lang gang afloer. Alles is egter nog doodstil en sy sluip behoorlik in die gang af.
Dit is ’n massiewe ou huis. Sy beste dae is lankal agter die rug. Alles is egter huislik en warm, al is van die matte al kol-kol afgetrap en die gordyne taamlik verbleik.
Mariet beweeg maar na ’n kant toe. Iewers sal sy by ’n buitedeur uitkom.
Sy loer versigtig by die vertrekke in. Die sit- en eetkamer vorm ’n eenheid. Die sitkamermeubels laat haar aan hul eie dink. Dit is groot, gemaklike stoele, oorgetrek met ’n geblomde stof. Oral in die hoeke van die vertrekke is daar groot plante, wat ’n rustige atmosfeer skep.
Die eetkamertafel is meters lank. Daar kan maklik twaalf mense aansit. Dit is ’n pragtige stel en Mariet vryf met bewondering oor die satynagtige hout.
Sy loer nuuskierig om haar rond. Die kombuis is seker hier naby. Toe sy nader kom aan die deur aan die ander kant van die vertrek, hoor sy ’n sagte geneurie.
Die deur loop uit in ’n groot kombuis. Hier is alles pragtig en modern ingerig. Dit is amper in teenstelling met die res van die huis.
“O! Hoe skrik ek nou!” ’n Groot, lywige vrou spring verskrik om.
“Môre, mevrou. Ek … ek is Hilda Cronjé, doktor Liebenberg se nuwe tikster.”
“Mens! Nou het ek my byna morsdood geskrik.” Die groot vrou druk die pan teen haar bors vas, die skrik nog koud in haar.
Mariet giggel vir die vrou se verskrikte gesig. “Hoekom skrik mevrou dan so? Lyk ek dan soos ’n spook?”
“Nee, kind. Ek was net ingedagte. Hier kom gewoonlik niemand in die kombuis voordat ek die ontbytklok lui nie.”
“Ek kom soek sommer ’n bietjie koffie, mevrou. Dit voel vir my asof ek jare laas iets oor my lippe gehad het.”
“Foei tog, kind! Kom sit. Die koffiewater kook amper.” Sy trek ’n stoel uit en beduie vir Mariet. “Hoe sê jy nou weer, wat is jou naam?”
“Hilda, mevrou.”
“Ag, moet tog nie vir my sê ‘mevrou’ nie, kindjie. Almal noem my sommer ‘tannie Mart’. Marta Diederiks, dit is nou ek. Ek is kok en huishoudster en sommer alles. Was vroeër jare matrone in die koshuis op Wellington.”
“Dan moet tannie vir my ook op my naam noem. Dit sal my meer tuis laat voel.”
“Het jy al die mense ontmoet, kind?”
“Nog net die vrou. Doktor was nie hier nie. Hy het seker al geslaap.”
“Hy gaan slaap gewoonlik baie laat. Dalk het hy aan sy boek gewerk.”
Marta skink twee koppies vol koffie en stoot een tot voor Mariet.
“Drink solank. Ek wil net gou die papwater opsit.”
Mariet
