mense bly dan hier, tannie?” Vir die eerste keer dink Mariet daaraan dat Hilda iets gepraat het van kinders. Die doktor en sy vrou kan beslis nie meer klein kindertjies hê nie. Mevrou Liebenberg moet in haar vroeë sestigerjare wees.
“Het hulle dan nie vir jou gesê nie, kindjie? Doktor kry altyd gedurende die vakansies ’n klompie kinders wat hier kom bly. Dit het iets met sy werk te doen. Hy bestudeer nou die kinders en dan besluit hy allerhande dinge oor hul gedrag.”
Mariet lag vrolik. “Nee, ek dink ek verstaan, tannie. Is dit weeskinders?”
“Nee. Dit is kinders met geskeide ouers. Foei tog! ’n Mens se hart gaan uit na die goedjies. So … anders, kind. Heeltemal anders. Ag, maar jy sal tog weet. Doktor het vir my gesê dat jou ouers ook geskei is voordat jou ma dood is. Foei tog!”
Mart draai om en bekyk vir Mariet onbeskaamd van kop tot tone. “Maar …” Sy bly skielik stil en Mariet loer onderlangs na haar.
“Maar wat, tannie?”
“Jy lyk heeltemal anders as wat ek my jou voorgestel het.”
“Hoe bedoel tannie nou?”
“Jy moet my tog maar verskoon, my kind. Ek het eerlikwaar gedink jy sal aanstellerig en vol giere wees, soos die meeste rykmanskinders.”
“Dalk is ek.”
“Nee, ek dink ons het te vinnig geoordeel. ’n Jong meisie wat so vroeg opstaan en self kom koffie soek, kan darem nie te sleg wees nie.”
Mariet drink haar koffie en stap dan uit op die groot werf. Alles is skoon en baie netjies. Sy voel tuis toe die groot ruimte haar begroet. Hulle Suidwesters kan tog nie vasgedruk word nie.
Sy trek die vars lug diep in haar longe in en staar met verwondering na die pragtige landskap om haar. Dit behoort ’n toevlugsoord en rusplek vir daardie arme ontwrigte kinders se siele te wees. Die gelui van ’n klok ruk haar tot die hede terug. Met lang treë stap sy huis toe. Haar wange is rooi van die fris oggendluggie toe sy weer by die kombuis kom inloer.
“Is dit die ontbytklok, tannie?”
“Nee, dit is nou eers die opstaanklok. Die kinders moet maar lank voor die tyd wakker gemaak word. Doktor is baie gesteld daarop dat almal aan die ontbyttafel moet wees.”
“Waarmee kan ek vir tannie help?” Mariet stoot haar trui se moue op en swaai haar serp se punt agtertoe.
Die verbasing en ongeloof lê uitgespel op Mart se breë gesig. “Wel, slaan dood en sleep weg!”
Mariet druk haar hand voor haar mond om die skaterlag te demp. “Ag, kom nou, tannie Mart. Al die vreeslike stories wat julle van rykmanskinders hoor, is darem nie waar nie. Natuurlik kan ek ontbyt maak.”
Mart is nog steeds die ene ongeloof. Sy stoot egter die brood na Mariet se kant toe. “Die broodsnyer is daar agter jou op die rak. Ek sal baie graag doktor se gesig wil sien as hy jou nou moet sien.”
“Hoekom, tannie?” Mariet hou haar onskuldig om meer uit te vis. Sy sal graag wil weet wat hulle presies van Hilda verwag.
“Nee, ek praat al weer te veel.” Sy draai om en buk steunend om die eiers uit die kas te haal.
“Tannie Mart moet nou nie by hom gaan skinder nie. Hy kan maar die goedjies self te wete kom. Dalk krap ons net al sy sielkunde deurmekaar.”
“Jy is te kostelik!” Mart se groot liggaam begin stadig skud soos sy lag. “Dít sal nou die moeite werd wees om te aanskou. Al hierdie sielkunde raak te veel vir my.”
Mariet probeer vrolik en opgewek wees. Dit is eers toe Mart die klok lui dat sy besef hoe gespanne sy regtig is.
Mariet is eerste in die eetkamer en sy staan verlore rond. Sy haal ’n paar keer diep asem en gaan besigtig dan die skilderye teen die muur.
“Goeiemôre!” ’n Diep, welluidende stem klink skielik kort agter haar op en Mariet swaai vinnig om.
’n Lang, aantreklike man van om en by die dertig jaar staar haar half uit die veld geslaan aan. Sy weet dat hy haar op hierdie oomblik glad nie kan plaas nie.
“Goeiemôre, meneer. Ek is nuut hier. Ek is Hilda Cronjé, doktor Liebenberg se nuwe tikster.”
“Hilda Cronjé! My aarde! Ek … e … het my jou anders voorgestel.”
Mariet gee ’n tree nader en steek haar hand na hom uit. “Ek is doktor Liebenberg, juffrou, jou nuwe werkgewer.”
Dit is nou haar beurt om hom verbaas aan te staar. Sy skud haar kop liggies asof sy die ongeloof wil wegkry. Toe sy egter die vreemde trekkie om sy mond sien, ruk sy haar vinnig reg.
“Ek … e … is jammer! Ek het my u ook anders voorgestel.”
“O! Hoe het jy jou my voorgestel? Soos Bloubaard?”
“Nee!” Mariet lag senuweeagtig. “Maar beslis ouer. Die mevrou Liebenberg wat ek gisteraand ontmoet het … dit is dus nie u vrou nie … of is dit?”
“Nee! Ek is nog nie so gelukkig nie. Die enigste ander Liebenberg wat hier is, is my tante en sy is juffrou Liebenberg. Om die waarheid te sê, hierdie huis behoort aan haar. Sy woon nie meer permanent hier nie, maar wanneer ek met die kinders hierheen kom, sluit sy haar by ons aan en hou ’n ogie oor alles.”
“O!” Mariet glimlag stralend. As sy egter moes weet hoe sinies haar glimlag en spontaneïteit ontvang word, sou sy verbaas gewees het.
“Goeiemôre, Kobus. Môre, juffrou Cronjé. Ek sien julle het mekaar al ontmoet.” Alet Liebenberg kom perfek geklee by die eetkamer in en beweeg statig soos ’n vorstin tot by haar plek aan die tafel.
“Ja, dankie … ek bedoel, ja, ons het mekaar al ontmoet en … goeiemôre, me… juffrou Liebenberg.” Mariet kan haarself skop omdat sy soos ’n skaam skoolmeisie staan en kleitrap.
’n Geskarrel en lawaai laat Mariet vinnig omswaai. Dit lyk asof die skool uitgekom het. ’n Hele bondel kinders storm op een slag by die deur in. Mariet knip haar oë vinnig en staan effens terug. Sy kyk verskrik op na Kobus Liebenberg, wat haar met ’n vreemde, siniese glimlaggie staan en bekyk.
“Dit is net die kinders, juffrou. Hulle sal nie byt nie. Jy kan maar kom sit.”
Hy kom trek haar stoel galant vir haar uit en gaan sit aan die kop van die tafel. Sy tante sit aan die regterkant en Mariet het nou die ereplek aan sy linkerkant. Die lang tafel raak voller van jong gesiggies wat haar nuuskierig bekyk.
Kobus Liebenberg klop met die agterkant van sy mes op die tafel en onmiddellik is daar ’n doodse stilte. Toe hy die tafelgebed klaar gedoen het, glimlag hy lui vir die kinders. Mariet het hulle intussen getel en daar is ses.
“Dit is juffrou Cronjé. Haar naam is Hilda en sy is my nuwe tikster. Juffrou, die enetjie daar langs tannie Alet is Ria van Eeden. Sy is tans die oudste hier.” Hy glimlag na die stil, skamerige meisie wat effens oorgewig is; dié feit maak haar selfbewus. “Ria sal volgende maand sestien wees. Nè, Ria?”
“Ja, oom Kobus.”
“Wel, daar langs haar
