om langs Dieter te sit, het ongesiens verbygegaan. Sy kyk skrams na Dieter en sien hoe hy met Melda speel.
Sy is lekker geklik. Sy kan nie anders nie, as sy haar kom kry, dink sy aan Dieter en staan sy en droom die simpelste goed oor hom. Sy het tot begin om sy gesig te skets, maar die boek gegooi dat dit dáár trek toe sy als onthou wat Vrydag gebeur het.
Kyk nou net hoe dierbaar lyk Melda se kuitjies wanneer sy op haar toontjies staan terwyl Dieter haar op ’n bobeen op en af laat spring. Sy gryp-gryp met klein, dom vingertjies na sy gesig en veral na sy mond. Hy bring haar nader, en sy vat aan sy gesig, maar dan neem hy die handjie in syne en soen die vingertjies.
Nee, genade, laat sy liewer wegkyk. Maar toe sy haar kom kry, kyk sy al weer na hulle. Selfs die baba sien sy mooi mond en tande raak, want sy bly gryp daarna. Lagplooitjies waaier om sy oë terwyl hy saggies met Melda praat en lag. Leandra probeer, maar kan nie wegkyk nie. Gefassineerd staar sy beurtelings na hom en die baba. Hóékom … sy kan dit nie verstaan nie, waarom is sy so oorbewus van Dieter se manlike aantreklikheid? Hy kyk skielik verby die baba na haar, en direk in haar oë. Onder die digte, donker wenkbroue glinster sy oë prettig, die swart pupille donkerder naas die helderheid van die groen. Sy moet onthou om die effense dun fronsplooitjie tussen sy wenkbroue in te skakeer wanneer sy by sy oë kom … die heel boonste lagplooitjie aan die buitekant van elke oog moet net so effentjies dieper as die onderste twee …
Leandra skeur haar oë weg en drink ’n slukkie koeldrank terwyl ’n diep hunkering haar oorval. Net vir ’n oomblik wil sy Melda wees wat met daardie klein handjies aan sy gesig vat. Hy is darem vreeslik gemaklik met Melda, asof hy gereeld vyf maande oue babas hanteer.
Leandra voel hoe Kevin sy arm skielik oor haar skouers sit en met haar hare speel. Sy vererg haar bloedig vir sy vatterigheid, maar probeer dit ignoreer terwyl sy meedoen aan die gelag en gesels. Kevin sit dan boonop ’n hand op haar been, vryf daaroor en skuif die syerige materiaal van haar rok effens boontoe. Leandra sien uit die hoek van haar oog hoe Dieter se blik oomblikke lank op Kevin se hand rus.
Sy staan so bedaard moontlik op en loop staan langs die visdam. Die vervlakste Kevin! Hoekom wil hy maak asof hulle iets meer as vriende is? Daar is minder as niks tussen hulle nie, nie eens egte vriendskap nie. Maar die eintlike ding wat sy nie kan verstaan nie, is hoekom sy hoegenaamd omgee wat Dieter daarvan dink dat Kevin so aan haar vat.
Kevin kom staan langs haar en sit ’n hand op haar skouer. “Dit lyk nie vir my of ons vandag voor tweeuur geëet gaan kry nie.” Hy druk sy gesig in haar hare in en asem diep in. “Jy ruik lekker.”
Sy roer nie, want dit voel asof haar rug brand van al die oë op hulle. “Verdomp, Kevin, moenie so voor almal aan my ruik en vat nie.” As sy hom wegstoot, gaan sy juis die aandag op hulle vestig. Wat ís dit tog met haar? Hoekom is sy altyd ontevrede met haar persoonlike lewe? Sy was nog nooit vreugdevol oor enige van haar verhoudings nie. Dit lyk vir haar sy is net gelukkig wanneer sy by die hospitaal is en werk.
“Jy’s darem frieken omgeëllie.” Kevin laat sak sy hand.
Leandra kyk om en sien verlig tannie Magriet en Suné wink vir haar. “Loop sit jy by die mans terwyl ek met die kos gaan help.” Sy gaan die tyd hier uitrek totdat sy haar pasiënte by die hospitaal moet gaan ondersoek. Maar eers wil sy met Kevin praat. Sy gaan die hek by haar huis nie weer vir hom oopmaak nie. Hy het homself genooi, nié sy nie.
Als is eindelik reg, sien Leandra toe sy die eetkamer binnekom. Hulle het die kos skaars tafel toe gedra, of die mans kom binne en neem hulle sitplekke in. Leandra voel verlig. Sy het so opgesien teen die etery, maar nou vlot die geselskap ontspanne rondom haar. Dankie tóg dat Kevin haar uitlos. Net so af en toe vang sy Dieter se oë op haar, maar sy maak asof sy dit nie raaksien nie.
“Hoe lyk die operasielys vir môre?” wil Suné by Dieter weet toe hulle almal ná ete sommer agteroor langs die eetkamertafel sit en gesels. “Dokter Van Niekerk het seker vir jou pasiënte gelos? Jy’t mos nog nie spreekure gehad nie.”
Dit is skielik stil, almal luister toe Dieter begin praat. “Daar’s ’n spul operasies op die lys, so maak julle maar klaar vir ’n besige dag.” En aan Leandra: “Jy gaan seker ook vanmiddag preoperatiewe pasiënte ondersoek?”
Sy knik. “Ja.”
“Môreoggend kom daar ’n hele paar dagpasiënte in.”
Dit beteken sy gaan vir een of twee lokale verdowing of ’n epiduraal moet toedien, besef Leandra. Sy hoop nie Dieter meng in met háár besluite oor narkose nie.
“O, nee, asseblief nie, ek wil niks van die operasie sien of hoor nie,” sê die veertigjarige vrou.
Leandra is nie verbaas nie. Mevrou Venter, wat nou die ligte sedasie en pynblok weier, is môreoggend hulle eerste pasiënt. Leandra druk die X-straalfoto’s terug in die koevert en lees gou deur haar pasiënt se geskiedenis. Hmm, nie diabetes, hartsiekte of bloeddrukprobleme nie. Nou net haar narkosegeskiedenis en so ’n paar ander dinge uitvind.
“Geen probleem nie, mevrou, ek kan vir u algemene narkose gee.” Die pasiënt sit op die bed, geklee in nagklere. Leandra sit haar stetoskoop in haar ore en luister na die hart. “Haal vir my diep asem, in en uit.” Die longe raas en kraak omtrent. “Rook u of het u gerook?”
“Ek rook, ja,” sê sy effentjies uitdagend.
Ai, die rokers darem. Dis glad nie ideaal vir narkose nie. Maar nou ja, elkeen het seker maar sy plesiertjie, dis nie haar rol om vir die vrou oor die nadele te preek nie. Sy neem haar pasiënt se bloeddruk. Mooi, honderd en twintig oor tagtig.
“Het u voorheen enige probleme met narkose ondervind?”
“Hu-uh … Nee.”
“Enigiets anders wat medikasie vir pynverdowing betref?”
Sy dink ’n oomblik. “Ek’s allergies vir morfien. Ek het een keer daarvan gejeuk vir ’n vale, toe spuit ’n suster vir my iets in, maar sy’t nie gesê wat dit was nie.”
O aarde, en dit is juis so ’n pynlike operasie. Die plate wys daar gaan verskeie prosedures tegelykertyd aan albei haar voete gedoen word. Leandra maak ’n aantekening in die lêer. Petidien dan, eerder as morfien.
“Gebruik u tans enige medikasie?” Toe mevrou Venter huiwer, vra Leandra verder: “Antistolmiddels, aspirien? Dis baie belangrik dat ek weet, want dit kan gevaarlik wees.”
Die pasiënt knik. “Ek drink ’n slaappil, maar ek moet, regtig, anders maak ek nie ’n oog toe nie.”
“Goed. Drink dit vanaand op die gewone tyd. Geen kos of vloeistof ná tienuur vanaand nie.” Leandra glimlag. “Ek kom maak môreoggend gou weer ’n draai by u.”
Sy is op pad na ’n volgende pasiënt, toe Dieter van voor af aangestap kom. Sy vertraag haar pas. Hy staan stil toe hy regoor haar is en lig sy wenkbroue. “Is daar iets waaroor ons moet praat?”
Hy kan maar vergeet, sy vra g’n verskoning oor sy sy bakkie sleggesê het nie.
“Glad nie, dokter, als in orde.” Sy stap aan, maar ’n ent verder kom sy agter sy het verby ’n pasiënt se saal geloop. Sy draai om en swets onderlangs. Dis Dieter se skuld, hy het haar skoon van haar wysie af. Dis asof hy iets uitstraal, iets wat haar oorbewus van hom maak. Sy gaan die saal binne en skuif haar privaat sake vir eers opsy.
’n Ruk later, met haar saalrondtes afgehandel, stap sy ingedagte afdak
