Haar mond val oop toe sy juffrou Hasendal by drie groot tasse sien staan. Sy lyk soos een van die modelle uit ’n ou vrouetydskrif wat sy eenkeer by haar ouma deurgeblaai het. Aangeplakte swart wimpers, ’n bos stywe, blonde krulhare en bloedrooi lippe.
Emma kan nie help om na haar te staar nie. Sy het ’n pienk roomyskleur jean aan met swart en wit hoëhakskoene en ’n nagemaakte tierveljas. Mevrou Snopke sal beslis jaloers wees op haar, gaan dit deur Emma se gedagtes terwyl sy staan en luister na die gesprek tussen meneer Plottenboer en juffrou Hasendal.
Dan sien meneer Plottenboer haar. “Emma, jy kan vir juffrou Hasendal haar kamer gaan wys. Ek gaan haal net gou die sleutel,” sê hy en verdwyn met die gang af.
“Juffrou, ek is Emma Odendal,” sê Emma. “Welkom hier by ons.”
“Emma, dankie.” Juffrou Hasendal kyk om haar in die portaal. “Dis ’n pragtige plek. Ek het nog nooit ’n koshuis soos dié gesien nie.”
“Ja, dit is, Juffrou.” As sy maar weet waar die geld vandaan gekom het om die plek in stand te hou, dink Emma en gee vir juffrou Hasendal ’n groot glimlag.
“Is hier nie iemand wat die tasse vir my na my kamer toe kan neem nie?”
“Ek sal. Juffrou is op my vloer. Ek gaan gou vir Janine roep om my te help.” Sy wil nie hê juffrou Hasendal moet haar dun bene op daardie hoëhakke breek as sy die swaar tasse opdra kamer toe nie.
“Is hier nie ’n portier nie?” vra sy.
“Nee, Juffrou. Wag net hier dan gaan haal ek gou vir Janine en Willa.” Emma los haar in die portaal en draf vinnig met die trappe op na die eerste vloer.
Sy kry vir Janine, Willa en Anja in die gang.
“Wie kom help my gou om juffrou Hasendal se tasse op te dra?”
“Wie?” vra Willa.
“Die nuwe juffrou,” sê Emma. “Sy het drie groot tasse en julle moet haar sien! Sy is nie van hier nie.”
Die drie meisies draai net daar om en volg Emma met die trappe af.
Intussen het meneer Plottenboer teruggekom met die kamersleutel en kan sy oë nie van juffrou Hasendal af hou nie. Emma is net betyds om te sien hoe hy die juffrou se hand langer vashou as wat nodig is toe hy vir haar die sleutel gee.
“As daar enigiets anders is, vra maar net,” sê hy. “Waar is Emma … kom ek gaan wys …” en dan sien hy vir Emma en die drie meisies. “E … hier is sy nou. Sal julle vir Juffrou haar kamer gaan wys?”
“Dankie, Meneer,” koer juffrou Hasendal en volg die meisies met die trappe op.
By die landing lui juffrou Hasendal se selfoon. Sy gaan staan en haal die foon uit haar skouersak en druk dit teen haar oor.
“Sarel! Ja, ek is sak en pak hier,” giggel sy en volg Emma-hulle na kamer nommer 11. “Sien jou dan. Toedeldoe.”
Hulle sit die swaar tasse voor juffrou Hasendal se kamer neer en wag dat sy oopsluit. Toe die deur oopgaan, sien hulle die dubbelbed met die satyn deken. Juffrou Hasendal se mond val oop.
“Dis soos ’n hotel!” roep sy met oop arms uit. Sy skop haar hoëhakke uit en plof op die bed neer.
Hulle dra haar tasse in.
“Dankie, meisies,” sê sy. “Vanaand gaan ek soos ’n prinses slaap.”
Toe Emma en Janine by hulle kamers kom, kan Emma haar nuuskierigheid nie meer hou nie.
“Wat is daardie oom van jou se naam nou weer? Die een wat die Berg Hotel gekoop het?”
Janine trek ’n gesig. “Sarel … hoekom?”
“Wonder maar net,” sê Emma.
“Sover ek weet was hy nog nooit getroud nie en het hy nog nooit ’n meisie gehad nie.”
“O …”
2
Maandagoggend word daar agter hande gefluister toe juffrou Hasendal saam met meneer Plottenboer op die verhoog klim. Sy het ’n kanariegeel rok aan met dieselfde kleur hoëhakke, en ’n rooi blom in haar blonde hare.
“Goeiemôre, leerders. Ek het vanoggend vir julle ’n groot verrassing,” kondig meneer Plottenboer aan en glimlag in juffrou Hasendal se rigting. “Al die pad van die stad af kry ons hierdie talentvolle juffrou. Sy gaan vir julle so ’n bietjie oor kultuur leer. Sy is juffrou Janetta Hasendal, ons nuwe drama- en musiekonderwyseres.”
“Drama?” fluister Anja opgewonde langs Emma. “Dis my droom om te act.”
“’n Mens weet nooit wat ons skool gaan oplewer nie. Hier sit dalk van julle wat groot TV- of filmsterre gaan word. Niks is onmoontlik nie,” sê meneer Plottenboer en loer blinkoog na juffrou Hasendal. “Juffrou Hasendal het belowe sy sal sorg dat die talent wat in hierdie skool is, ontwikkel word.”
“Hm, filmster,” sê Anja en stoot haar vingers deur haar blonde hare. “Dalk praat Meneer van my.”
Janine fluister vir Emma. “Ek wonder nou oor my oom Sarel.”
“Hoekom?”
“Dalk het sy juis hiernatoe gekom omdat hy planne het met die hotel.”
“Ja, kan wees. Maar Kosterkloof is ’n one horse town. Sy kan baie beter doen in die stad. Of dalk het meneer Plottenboer vir haar ’n groot salaris aangebied.”
Meneer Plottenboer gee die mikrofoon vir juffrou Hasendal en gaan sit ’n entjie weg op ’n stoel.
“Hallo, julle mooi kinders,” sê sy. “Ek kan nie wag om met julle talente te werk nie. Plattelandse kinders het meer daarvan, glo ek. Ons land se grootste sterre kom van die platteland af.”
Die kinders fluister en giggel.
“En daar is sekerlik baie van julle wat kan sing,” gaan sy voort en kyk oor die kinders. Sy glimlag. “Ek gaan elkeen van julle se stem toets.”
Nadat Janetta Hasendal haar sê gesê het, is meneer Plottenboer byderhand om die mikrofoon by haar te neem.
“Dankie, Juffrou,” sê hy. “Ons sien uit na die veranderinge wat hier in Kosterkloof se skool gaan plaasvind.”
Daardie middag na studie stel Janine voor hulle gaan groet vir Sarel Sameuls by die Berg Hotel.
“Ek is so nuuskierig om te hoor wat sy planne is,” sê Janine toe Emma die tuinhekkie agter hulle toemaak.
“Hm, en of juffrou Hasendal by sy planne inpas,” sê Emma ingedagte.
“Dit klink of sy nogal ernstig is oor talent op die platteland,” sê Janine. “Ek wens ek het gehad.”
“Wat gehad?”
“Talent.”
“Jy het, maar dis nie te sê dis
