mos verduidelik dat sy nie so ontstel mag word nie. Toe wat, Ma se kind verstaan mos, nè? Ons kry net môre vir jou ’n ander een, oukei?”
Kon haar ma dan nie gesien het dat Karen al haar Paaseiers blitsvinnig opgeëet het en dan staan en tjank het oor háár laaste een nie? Of dat sy André eerste gehad het lank voor Karen se hongerstaking oor hom? Donna knyp haar oë styf toe teen die skuldgevoel wat haar omvou. Sy weet sy is onredelik en simpel, en dat alles dalk nie presies gebeur het soos sy dit onthou nie, maar kan haar gevoelens met die beste wil ter wêreld nie keer nie. Sy voel lus en stamp haar voete op die plankvloer, of gooi ’n vloermoer. Sy wil nie môre ’n ander een hê nie … sy wil hierdie een nóú hê!
Toe Donna opkyk, sien sy Pieter se gesig is vraend geplooi. Hy kyk haar snaaks aan. Sy het ekstra suurstof nodig. Sy suig lug skerp deur haar mond in en staan vasgenael. Kyk hom reg in die oë asof sy ’n antwoord uit hom wil kyk. Praat, meneer. Moenie my so aanstaar asof jy nie kan glo wat jy sien nie. Sê iets. Enigiets.
Maar hy lig digte, donker wenkbroue bokant twee groenbruin oë en sy stroewe mond plooi in ’n skewe glimlag. Sy kyk gefassineerd hoedat die glimlag sy gesig verander, hoe die diep krake weerskante van sy neus verby sy mondhoeke lig, en die twee beneukte vore tussen sy oë versag. Sy merk ook dat sy spierwit tande voor net effens skewerig wys tussen sy goed besnede lippe, en dit maak hom nog mooier vir haar. Al is die hare korter as wat sy onthou, is die bietjie grys teen sy welgevormde slape steeds daar. Sy was nog nooit een vir perfeksie nie. Daar moet iets onreëlmatig aan ’n man se gesig wees om hom werklik sexy te maak.
Hy steek sy hand effe huiwerig uit.
“Pieter Visser.”
En ja, die vingers wat hare omsluit, voel effens grof teen haar handpalm, laat haar ingewande draai, nes sy onthou.
“Donna Ferguson,” sê sy hopeloos te sag toe haar tong eindelik van haar verhemelte loskom.
Donna besef sy moet kophou en niks wys nie. Tog net nie weer ’n aap van haarself maak nie. Sy is mooi groot, of hoe? Sy kan dit hanteer.
Sy maak keel skoon. Probeer weer. “Al baie van jou gehoor, dokter Visser.”
Sy glimlag word net breër. “Ek kan my net indink wat sy alles kwytgeraak het.”
Die stem soos gerasperde sjokolade klink nes nou die aand. Sou hy dalk ’n tweelingbroer hê? Of geheueverlies soos in die sepies? Die man verklap niks. Hy lyk eerder asof iets hom grensloos amuseer en hy met moeite sy lag hou.
Karen proes ook van die lag en sit die gesigsuitdrukking op wat sy gewoonlik gebruik vir diegene wat effe stadig van begrip is.
“Berg na Mohammed!” Sy swaai die melktert in die winkelsak voor Donna se gesig rond. “Kan ons dalk inkom of gaan ons buite koffie drink?”
Toe eers kom Donna tot verhaal. Sy bondel ’n paar los haarslierte agter in haar nek saam en staan eenkant toe sodat hulle verby kan kom.
“Jammer, kom in. Weer aan die slaap geraak. Eintlik nog nooit eens behoorlik ópgestaan nie.”
“Ek sien so,” lag Karen, “maar los dit so, jy kan later aangaan met jou beauty sleep. Ons bly nie lank nie. Jy weet my kar is nog in vir die ratkas, toe bring hy my gou! Oulik, nè?”
Donna voel of sy in ’n dwaal is. Sy moet haar regruk voor Karen iets agterkom. En op die oomblik is sy kwaad. Dis nie die effense irritasie wat permanent net onder haar vel huiwer nie. Nee, dis volbloed woede. Teenoor … teenoor … wel … teenoor die heelal, of karma, of Murphy. Ja. Wie anders sou so ’n diabolies perfekte tydsberekening hê om dié man wat duidelik al weer aan haar suster behoort, hier voor háár neus te kom rondswaai?
Donna voel witwarm ergernis deur haar lyf stoot omdat iemand anders oor die vermoë beskik om haar verdomde hart so te laat rock ’n roll. Sien? Dis presies hoekom sy haar eenkant hou. Hoekom almal dink sy is holier than thou. Of ’n “donnerse ou suurpruim”, soos wat Ruhan haar opgesom het. Maar dis juis om dié soort seer te vermy dat sy almal op ’n afstand hou. Alewig haar pose hou.
Sy moes haar lewe lank die skuld dra ná wat daardie dag gebeur het omdat sy haar ma belowe het. Omdat Karen aan supraventrikulêre tagikardie ly en alle ontsteltenis van haar weggehou moes word ingeval haar hartritme op loop gaan. Daarom het sy wat Donna is geleer om die skokke namens haar sussie te absorbeer; moes sy altyd weet waar die naaste hospitaal is ingeval Karen ’n episode beleef; het sy geleer om asem op te hou terwyl Karen vreesloos op die randjie balanseer.
Maar nee, dis nou genoeg, blits die gedagte vir een verraderlike oomblik deur haar onstuimige gemoed. Miskien móét sy ’n slag dat Karen iets agterkom, en die verdomde slapgatmansmens sommer ook. Want hierdie man gaan van háár verwag om vir Karen te vertel wat tussen hulle gebeur het. Hy het duidelik nie die inbors of guts wat sy by ’n man soek nie. Maar toe sy opkyk na hom, is dit sý wat nie die moed het nie.
“Ek … e … ek is nie eintlik …” Die woorde kom lomp en ontoereikend by haar mond uit. Maar sy gluur die twee aan met die uitdrukking op haar gesig wat al groot manne na veiligheid laat skarrel het.
“Jy lyk … wel … besig.” Hy wys in Donna se rigting. “Sal ons nie liewer later …?”
Karen draai na Pieter. “Nee, man, moet jou nie aan haar steur nie. Agter daardie stokstywe uitdrukking is my eie dierbare bloedsussie. Sy steek dit net goed weg.”
“… eintlik in ’n goeie bui nie,” kry Donna die res van haar sin uit.
“My liewe Donnatjie, gaan skakel aan daai ketel, want as ons moet wag vir jou, sal ons lank wag. Jy’s al sedert Februarie 1985 in ’n bad mood.”
Donna suig verwoed nog suurstof in terwyl sy voor hulle uitstap kombuis toe. Sy kyk nie om nie. Nee, besluit sy. Not a damn gaan sy hier voor Karen en die mansmens staan en uitfreak. Sy weet mos niks het verander nie. Het sy nou regtig gedink sy sal toegelaat word om dié een vir haarself te hou? As jy wil hê Karen moenie jou man afvry nie, moet jy vir jou ’n lelike man soek. Mind you, selfs dan is dit skynbaar nie veilig nie, want ’n mens kan dié Pieter nie juis as mooi beskryf nie.
Sy draai die kraan oop. Die water spat verby die ketel se bek oor haar hele voorkant. Blikskottel. Sy vee die ergste met die vadoek op. Skielik besef sy dat sy Karen darem dié keer vals beskuldig. Die Pieter-skepsel is of was nou nie juis hare nie, en buitendien weet die arme Karen niks van hul onderonsie op Jayd se stoep nie. Nou kry sy sommer skaam. Karen is in Februarie 1985 gebore. Sou sy werklik glo dat haar suster in ’n slegte bui is vandat sy gebore is? Sou Karen die waarheid weet? Met haar is ’n mens nooit seker nie.
Donna vou haar hande oor die wasbak se rand. Sy onthou die storie met die ertjies. Sy was nege. Ouma Merle het na hulle kom kyk, want hulle ma was weer siek. Donna het alles op haar bord al rondom die ertjies opgeëet. Die hopie ertjies met haar mes en vurk probeer toemaak. Daardie pap, vaalgroen melerigheid kon sy eenvoudig nie afsluk nie. Maar Ouma was nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie, al was sy voor die wasbak besig. Sy het oë agter haar kop gehad.
“Eet jou ertjies, Donatella.” Donna het enetjie met afsku op haar vurk mond toe gelig. Gekou. Toe word sy naar. En spuug dit uit.
“Help nie jy maak jouself naar nie. EET JOU ERTJIES! Of ek sit daai bord elke ete voor jou neer, terwyl ons ander kos eet.”
Ouma Merle het stywerug aangehou skottelgoed was. Donna kon die trane nie keer nie. Sy het só na haar ma verlang. Die ertjies het op die bord begin swem. Meteens was Karen terug in die kombuis. Sonder om te
