moet tog ook iets voel as dit jou so pla?”
Sy kyk weg. Al is dinge soms verdraaid tussen haar en Karen, kan sy haar vertroue nie breek nie. Ook nie haar belofte aan haar ma nie. Daarvan hoef niemand te weet nie. Sy kan hom nie vertel hoekom sy so bekommerd is oor haar sus nie. Karen sal nie daarvan hou nie. Maar sy kan ook nie toelaat dat daar iets tussen hulle gebeur waarvan Karen nie weet nie.
“Ek ken jou skaars,” verdedig sy, verward oor wat alles in haar kop aangaan.
“Ja, maar jy kan tog nie ontken dat daar iets baie, baie skaars en kosbaar tussen jou en my is nie? Ek het dit daardie aand onmiddellik gevoel. Ek weet jy ook.”
“O ja? En toe is dit net poef-paf, thank-you-ma’am, en weg is jy?” kap sy terug.
“Nee, nee, néé. Korreksie: Jý was net poef-paf weg.” Hy beduie woes. “Toe ek weer kyk, het jy omgedraai en weggehol.”
“En die volgende dag is jy weg Namibië toe?”
“Ja.” Hy kyk haar beskuldigend aan. “En ek was bitter spyt dat ek nie eens jou naam geken het nie. Want jy het verdomp by my bly spook.”
“Dit was jóú idee.”
“Beslis nie my beste een nie. Ek kon myself skop.”
Vir ’n wyle weet nie een van hulle wat om te sê nie. Donna blaas haar asem stadig uit en vou haar arms digter om haar lyf. Sy is skielik bewus van die nat punte van haar hare in haar nek en die feit dat sy net die kamerjas aan het.
“Jy kry koud.” Hy kom hurk voor haar.
Sy knik.
Toe leun hy effens vorentoe en trek haar teen hom vas. Sy bied nie weerstand nie, want sy lyf is warm en solied. En dit stil die bewerigheid. Ook toe sy mond hare, met die blindheid van ’n klein hondjie, oor haar wang heen soek en vind, stry sy nie. Sy gee haar oor aan hom toe hy haar saam met hom optrek totdat die hele lengte van haar lyf teen syne pas. Hy los haar mond en kyk haar vas in die oë terwyl hy langsaam met een vinger, tergend, fronsend, net binnekant die neklyn van haar japon streel. Donna hou haar asem op. Dis asof al haar sinne, al haar gedagtes, ingehoue saambondel en wag op die suiwer ekstase wat net onder haar klam vel huiwer. Sy het geen verweer toe hy die growwe handdoekstof van haar skouers afskuif nie. Haar vel ril onder sy vingers en haar mond gaan hongerig oop onder sy ferm lippe. Die puntjies van haar halfontblote borste skuur net effentjies teen sy hemp.
Donna besef sy is magteloos toe hy al twee sy hande daaroor kelk.
Dis eers toe hy haar optel en na die rusbank beweeg dat sy tot haar sinne kom. Skielik is haar hare te nat en te koud teen haar nek en is alles te oop, en onthou sy weer van Karen. Wat doen sy? Sy ken die man skaars.
“Nee.”
Hy los haar onmiddellik.
“Nee?”
Sy voel-voel na die rusbank se armleuning agter haar. Kyk op na hom. Sy skud haar kop en bly liewer staan. Dit sal nie werk as hy so bokant haar uittoring nie. Hy sug en vryf met een hand oor sy mond. Toe vou hy die japon met sorg weer mooi dig om haar.
“Jy’s reg. Ek is al weer te haastig. Ek is jammer.”
“Ek weet,” fluister sy.
Hy sit sy vinger onder haar ken.
“Kan ons oorbegin?”
Sy sluk swaar. “Miskien. Maar nie vanaand nie.”
“Nee.” Daar huiwer ’n glimlaggie om sy lippe, maar sy oë verklap hom. Die sagte erns wat Donna daar lees, tref haar op die krop van haar maag.
“Ek gaan jou nou uitlos,” belowe hy sag. “Nie maklik nie, maar ek troos my daaraan, ek sien jou môre.”
Sy knik ja, maar sy kan nie sien hoe dit kan uitwerk nie. Die een of ander tyd sal sy met haar suster oop kaarte moet speel. Toe soen hy haar baie saggies. Toe sy haar oë oopmaak, is hy al by die voordeur uit. Sy bly net daar staan terwyl sy die knip agter hom hoor toegaan. Sy kan nie anders as om te glimlag nie, want iewers binne-in haar fladder ’n sagte skoenlapper, of iets, so asof dit dalk net die begin is. Al is dit ook net van iets tydeliks.
Toe sy uiteindelik sover kom om haar nagklere te gaan aantrek, luier die dromerige glimlag steeds om haar mond. Haar hande wat haar lyf vol lekkerruikroom smeer, word sy hande. Sy maak haar oë toe en werk tydsaam. Wanneer laas het sy só gevoel? So salig. So tevrede binne-in. So rég? Om te dink sy het feitlik moed opgegee, en hier, vanuit die bloute, skep die voorsienigheid tog vir haar hierdie fees van ’n man op. En elke haal van die geurige room oor haar vel, kom van hom.
Sy hoor haar foon nie dadelik nie. Die nommer is onbekend. Sy oorweeg eers om dit net te los. Maar die mag van die gewoonte is te sterk.
Dit is toe Karen.
“Ousus?”
Donna weet dadelik daar’s groot fout.
“Kom haal my!”
“Wat het gebeur? Het jy jou pille gedrink? Is dit jou hart? Moet ons hospitaal …”
“Nee, nee. Dis net … Man, kóm net!”
“Oukei, Karentjie. Ek kom. Maar wat is dit?” Donna pluk jeans en haar woltrui aan terwyl sy praat.
“Hulle het ingebreek, Donna. Terwyl ek in die huis was. Al my goed gevat. Laptop. Kamera. Foon, handsak, als. Ek bel van iemand anders se foon af. Kom jy nou?”
Donna se hart stol in haar keel terwyl haar een hand na haar kar se sleutels soek.
“Is jý oukei?”
“Ja. Nee. Kom net! Ek wil nie vanaand hier in my flat wees nie.”
“Het jy die polisie laat kom?”
“Nee, man, wat kan hulle tog doen? Hier’s te veel misdaad in die Tuine vir hulle om nog met my te lol. Buitendien is dié ouens long gone. Kom net.”
Donna hoor aan haar suster se stem dat sy nie tyd met vrae moet mors nie.
“Oukei, Karen. Kalm bly. Sluit al jou deure. Ek ry. Ek is nou daar, oukei?”
“Het hulle jou …?”
Dis die eerste ding wat Donna vra toe sy skaars vyftien minute later, na ’n waaghalsige jaagtog in De Waal-pad, by haar suster se sitkamertjie instorm.
Karen skud haar kop. Haar witblonde hare laat haar gesiggie nog asvaler lyk en haar oë gloei yslik en bleekblou van ontsteltenis. Donna sak op die rusbank neer en bondel Karen teen haar bors vas. Verligting spoel deur haar, want haar sussie se hartklop voel tog redelik normaal.
“Die flippen bliksems!” tier Karen gesmoord teen haar skouer.
Donna blaas haar asem stadig uit. “As ’n mens nog kan kwaad word, is jy oukei, nè?”
“Het Ma altyd gesê. Ja, ek weet,” voltooi Karen die sinnetjie.
Toe eers sien Donna die lang, lelikrige borselkopou wat
