ma, die bloed is maar warm. Ek hoop jy kan probeer kophou. As jy nie kan nie, kom praat met my oor ’n trouery.” Dat sy eie wettige huwelik geen waarborg teen ontrou was nie, vergeet Senior gerieflik.
Teen sy aard in het terglus vir Jonathan beetgepak. “Sê nou dis in die middel van die nag, meneer Senior? Kan ons u dan maar kom wakker maak?”
Senior het suur geglimlag. “Bewaar jou siel as jy sports maak met my opvattinge. Ek het groot planne met jou in die firma – maar nie ten koste van my eie gemoedsrus of my dogter se welsyn nie. Jy mors nie met haar rond nie.”
Hy het gewonder of hy Jeannie van die gesprek moet vertel, en ten slotte daarteen besluit. Gelukkig het Senior se waarskuwing vroeg genoeg gekom, voordat hy en Jeannie voluit in “vgye liefde” beland het. Hy het baie skroom gehad om eers te oorwin: die baas se dogter … en dat sy van hom hou. Hy het besluit hy sal dan maar “pgobeeg kophou”, wat sal beteken hy moet minder dikwels alleen met haar wees. Intieme situasies vermy. Hy is beslis nie van plan om sy toekoms by Nothnagel en Vennote sommerso in die wind te strooi in ruil vir die plesier wat Senior se vertoondogter hom kan en wil bied nie.
Dis nie nodig dat hy en Jeannie langer so voortgaan, op gesteelde tydjies teer nie. Hy moet met haar kan trou. Senior het feitlik reeds die opdrag sowel as die toestemming gegee. In sy diepste hart het hy miskien groter drome vir sy dogter gekoester, maar hy het self ’n mislukte huwelik op sy kerfstok en sal sekerlik nie van Jeannie verwag om ter wille van sy mislukking haar keuse prys te gee nie.
Waarom huiwer hy dan om die vraag te vra? Is dit bloot ’n kwessie van eer, dat hy wil wag tot Senior ’n vennoot van hom maak sodat hy nie as hansie-my-kneg in die familie instap nie? Of twyfel hy aan homself? Miskien nie sonder rede nie. Hy het nie oop kaarte met die Nothnagels gespeel nie. Hulle glo sy storie dat hy sonder familie is. Dalk dink Senior dat hy, sonder familiebande, ook noodwendig sonder morele bande sal wees, daarom dat hy so sterk laer trek rondom sy dogter.
Noudat Jonathan sy probleme by Nothnagel en Vennote op ’n afstand sien, besef hy dat dit eintlik groot is. Hy het ’n meisie van wie hy nie sy hande kan afhou nie, en sy het ’n pa wat letterlik beveel dat hy sy hande tuis hou. Kom hulle ooit agter dat hy oor sy familie gelieg het, steek Senior hom stellig in die pad. Nie oor die familie nie, maar oor die leuen. Hy’s nie ’n outoppie wat met hom laat mors nie. En vind hulle nie uit nie, wat ’n lewe sal dit wees om nooit volkome jouself te kan wees nie? Selfs in die dieptes van Jeannie se arms sal hy hierdie gespletenheid van hart behou.
En nou, sy onbesonnenheid om teenoor Katrien Tosen iets van sy Isaacsdamse familie te laat glip. Dit word ’n tartende refrein in sy gemoed: Katrien weet. Hoe vas staan haar belofte om niks te sê nie? Kan Dormehl se aard en arms haar laat vermurwe? En as hy self nie ’n oop pad loop nie, durf hy dit van ander verwag?
Hy is stomverbaas toe die einste Katrien Tosen hom die tweede oggend op kantoor kom sien. Hy kan maar net dink, en dis sy eerste gedagte, dat dit iets in verband met Gileam Dormehl en die rusie oor die standplaas moet wees.
Dis egter nie dit nie. In elk geval nie uit die staanspoor nie. Dis ’n helder môre, met die wind na dae eindelik stil. “Dis ’n verrassing,” sê hy toe Katrien na ’n ligte klop en sy “Binne”-roep inkom. Die woorde klink lomp. Sy weet tog dat dit nie eintlik is wat hy wou gesê het nie. Hy sou eerder moes vra: Jy? Wat soek jy hier? Het Gileam jou gestuur?
“Wil jy sit, juffrou Tosen?”
“Dankie, maar ek bly nie lank nie. Jy lyk verstrik in die werk. Nie gedink Lilliput kan ook komplikasies hê nie?”
“Dit voel vir my glad nie meer na Lilliput nie,” erken hy.
“Hm. Dan is ek ook nie meer ‘juffrou Tosen’ nie, hoor.”
“Dankie, Katrien. En jy weet ek is Jonathan.”
“Ek dag ‘Gulliver’ vir jou vriende.”
“Moet my liewer nie so noem nie. Dit het sekere assosiasies. Kom ons skep ’n nuwe assosiasie.”
“’n Winderige somer in Isaacsdam, nie waar nie?”
“Nie te sleg as jy deel is daarvan nie,” vlei hy so ligweg. Senior Nothnagel het darem nog nie ’n muis van hom gemaak nie. Man is hy, en man sal hy bly.
“Dankie. Jy sal maak dat ek jou verdedig as die ander Lilliputters jou op jou rug aan jou hare wil vasbind.”
“Soos Gileam, nie waar nie? Dan het jy oor hom gekom.”
“Later, miskien. Intussen: Wat hét daar eintlik tussen julle gebeur? Hy wil jou teer en veer.”
“Met alle respek vir jou gevoelens, Katrien, ek dood nie oor hom nie en ja, goed, ek weet dis wederkerig.”
“Ek verwag ook nie dat jy sal nie. Hy’s eintlik ’n diamant. En ’n diamant kan nie deur ’n klomp mense besit word nie.”
“Ek dink jy verhef hom bo verdienste, maar toe maar. Is hy, ek bedoel, is julle privaat verloof, gaan julle trou?” ’n Ring dra sy nie.
“Nie wat ek van weet nie.”
“Verskoon as ek voortvarend is, maar ek het die idee gekry dat dit algemeen aanvaar word.”
“Gileam beteken oneindig baie vir my,” ontwyk sy.
“Hm. Maar jy het ook gesê daar is dinge wat jy nie kan vergeet nie, as ek reg onthou.”
“Ek weet nie waarom ek dit vir jou gesê het nie.”
“Dieselfde vraag kwel my – waarom ek sekere dinge vir jou gesê het. Dalk het ons veilig gevoel met mekaar se vreemdheid.”
“Ag, ek weet nie. Maar dit is so dat daar iets ekstra tragies in my lewe gebeur het, waaroor ons nie nou hoef te praat nie. Kom ons praat liewer oor jou kwelling; dis waarom ek gekom het.”
Daar kom ’n krieweling van onrus in hom op. “Laat ek hoor?”
“Ag, dis dalk sommer niks. Maar oom Koos Coetzee was vanoggend by my in die winkel en het indringend oor jou uitgevra. Oor waarom ek jou juis na hulle toe gestuur het. Jy sien, dit is helaas so dat die tante slordig is, en niemand sal sommer ’n loseerder soontoe aanbeveel nie. Ek het maar vir hom gesê ek weet dat tant Malie ’n ruim hart het.”
“O, ek … dankie, maar …” Hy spartel reddeloos rond om ’n verklarende woord te vind, maar dit ontwyk hom.
“Jy moet verstaan dat dit baie moeilik is. Ek weet nie of jy dalk iets wegsteek, of waarom jy so geheimsinnig optree nie. Word jy gesoek?”
“Deur die gereg, byvoorbeeld? Vaderdank, nee.” Skynbaar was dit sy oorlede pa se terrein.
“Hy het skynbaar nie helderheid oor wat jou van is nie.”
“Ja, dalk het ek my nie alte duidelik voorgestel nie.”
“Ek het ook maar gesê ek is nie seker nie. Maar hy kan maklik genoeg uitvind as hy regtig wil, of hoe?”
“Ja, hy kan.” Hy speel met ’n pen, maar die spanning lê soos ’n harde kabel onder die oppervlakte. “Dit klink seker vir jou na onnodige geheimhouding oor niks.”
“Nee, ek aanvaar volkome dat jy jou redes moet hê. Bietjie eiewaan of
