tel hulle onderlangs. Elf saam met die kleintjie. Dit kan net die arrogante baron Von Leipsig se kind wees. Sy wonder waar is sy vrou want hier is geen plek oop aan tafel nie.
Christa grinnik skaapagtig vir die see van gesigte, maar daar is geen reaksie van hulle kant af nie.
Adolf tik teen sy glas en indien moontlik, raak die stilte nog groter. Hulle buig hulle hoofde en hy rammel iets soos ’n gebed af.
Christa staar ongelowig na die militaristiese gedissiplineerdheid van die seuns. So iets het sy in al die jare wat sy skoolhou nog nooit gesien nie. Die arme goed!
Bernard knik liggies met sy kop en dan kom twee bediendes met skinkborde die eetkamer binne.
Al wat hoorbaar is, is die geskraap van eetgerei op porselein, en paniek stoot soos ’n vloedgolf in Christa op. Hoe op aarde gaan sy hierdie standaard van dissipline gehandhaaf kry?
Christa proe aan haar sop en haar oë soek na die soutpot. Dit is egter buite haar bereik en sy buig oor na die groot seun langs haar en vra saggies vir die sout.
Hy vat die potjie onskuldig vas en loer dan vinnig onderlangs na Adolf. Hy is egter besig met die kos op sy bord. So ongemerk moontlik lig die seun die soutpot oor Christa se bord sodat ’n wit straal sout in haar sop uitloop.
Christa staar hom sprakeloos aan en sy sien die ander se goedkeurende blikke.
Die seun se hand beweeg so suutjies, en voordat Christa mooi besef, staan die potjie langs haar bord.
Christa loer ook nou vinnig na Adolf, nes die seun vroeër. Hy kyk direk na haar en sy is genoodsaak om die soutpot te vat en nog sout in die alreeds salpetersop te gooi.
Sy wurg die nare sop af en verwens die groot blonde seun hier langs haar. Sy is reeds so honger!
Sy besef dat hierdie klomp stil gedissiplineerde seuns haar met alles tot hul beskikking gaan toets. Hulle wil sien of sy hulle by Adolf gaan verkla. En soos sy seuns ken, sal hulle nie ophou voordat hulle iets bewys het nie. As hulle maar kon weet dat sy vir die arrogante Adolf von Leipsig banger is as vir al die poetse wat hulle op haar kan bak, maak nie saak hoe gruwelik nie.
Die ete verloop stil en ordentlik en die seuns verlaat die vertrek amper geluidloos. Dit is eers wanneer hulle aan die onderpunt van die gang kom dat sy ’n sagte gemurmel van stemme hoor.
“Juffrou Van Graan …” Adolf praat hier skuins agter en sy wip van die skrik. “Kom asseblief na my studeerkamer. Daar is nog ’n paar sake wat ons moet bespreek.”
Christa knik en stap agter hom aan.
Hy druk die deur agter hulle toe en kyk haar fronsend op en af. Christa voel hoe die spanning in haar bou as sy besef dit is sy manier om haar minderwaardig te laat voel.
“Eerstens … ons trek saans formeel aan vir ete. Dit is deel van hierdie seuns se opvoeding.” Hy kyk vies na die rok wat sy aanhet.
Christa se ken wip en die woede flits in haar oë maar sy uiter geen woord nie en kyk hom net vreesloos aan. Sy sien hoe hy ’n oomblik lank huiwer maar dan gaan hy ongeërg voort asof daar geen onderbreking was nie.
“Hierdie seuns kom uit ’n baie hoë stand. Hulle opvoeding vereis etiket en dissipline sodat hulle hul eendag op ’n hoë vlak in die samelewing sal kan handhaaf. Daar moet dus te alle tye korrek opgetree word. As u twyfel aan die regte manier, vra gerus vir Bernard …”
Die bloed stoot in Christa se wange op as sy besef wat hy bedoel, maar sy byt haar woorde, dat sy nie seker is of sy régtig die korrekte maniere ken nie, met mening terug.
“Kan u my asseblief meer inligting omtrent die seuns gee?” Sy verander die gesprek voordat sy heeltemal ontsenu word. “Ek verstaan van meneer Oelofse dat hulle almal weeskinders is en …”
Hy kyk vinnig op. “Juffrou Van Graan, ek wil geen sentimentele snert hê nie. Die seuns aanvaar die feit dat hulle nie ouers het nie. Hulle word goed versorg. Ons handhaaf dieselfde standaard as waaraan hulle in hulle eie huise gewoond was.”
Christa wil weer iets sê maar sy hele houding sê vir haar dat hierdie gesprek verby is.
“Ek sal vir Bernard stuur met die kinders se lêers sodat jy dit vanaand nog kan deurwerk. Ontbyt is soggens stiptelik om sewe-uur en die klasse begin om agtuur,” beveel hy kortaf.
“Waar word die klasse waargeneem?”
“Dit is aan die agterkant van die gebou. Ons sal jou môreoggend daarheen vergesel.” Met genoegdoening besef sy dat hy vanaand die boodskap hard en duidelik gekry het.
Christa hou haar kop omhoog as sy die kamer uitstap. Haar hele liggaam bewe. Woede, seer en simpatie vir die arme seuns, dit alles prut in haar binneste.
3
Christa kyk ondersoekend na die elf gesigte hier voor haar. Hulle is ordelik en stil maar die onrustigheid knaag aan haar. Die geslote gesiggies is net te maskeragtig en die stilte net te onheilspellend. Haar jare in die onderwys het haar geleer dat onder daardie gedissiplineerde houdinkies dikwels ’n duisend duiwels ronddraai.
Adolf draai al om die klaskamer rond en het al twee keer net stil in die deur kom staan. Sy nabyheid is al wat hierdie kruitvat weerhou van ’n ontploffing. Telkens wanneer hy stil voor die klas kom staan, is dit asof die kinders ophou asemhaal.
Christa probeer hard om hulle name te memoriseer. Sy vat dus nou weer die stukkie papier waarop sy dit afgeskryf het en probeer elke naam aan die gesig koppel.
Die oudste een is Gustav Kraft. Hy is sestien jaar oud, nors en in homself gekeer. Hy is onteenseglik die leier. Sy kan die aggressie in hom aanvoel en daardie blou oë van hom is kil en beredeneerd. Hy is tans in standerd agt, in ’n groep van sy eie.
Dan is daar Peter Strauss. Hy is veertien jaar oud en nes sy naamgenoot baie jare gelede, ’n groot pianis in wording. Hy is lank en skraal met ’n ronde brilletjie wat sy oë groot en uilagtig laat vertoon. In dieselfde ouderdomsgroep is daar nog twee, Heinz von Eckenberger en Johann Enke. Hulle moet in standerd ses geplaas word.
In die standerdvyf-groep is daar net twee seuns en hulle is die spreekwoordelike Dawid en Jonathan, onafskeidbaar. Hulle is Carel Leichtner en Niklaus Schultz. Blond, soos die meeste van hierdie Duitse seuns, met groot blou oë. Ondeund staan egter in groot vet letters oor hierdie twee maskergesiggies geskryf, en Christa weet dat hierdie front wat hulle voorhou, nie baie lank sal duur nie.
Daar is vier seuns in die standerddrie-groep. Hulle ouderdomme wissel van tien tot elf jaar. Daar is Jurgen en Stefan von Brandis, ’n tweeling wat lyk soos twee ertjies in ’n dop. Dan is daar Klaus Knake en anders as die ander seuns is sy hare bruin van kleur en sy oë meer groengrys. Hy is maer en seningrig. Die baron se seuntjie is altyd by hom, so asof hy die kleintjie se beskermengel is. Die laaste een in hierdie groep is ’n vet seuntjie. Sy wangetjies is rooi en sy blonde hare krul guitig om sy koppie sodat hy soos ’n groot kabouter lyk. Hy is Udo Sneider en sy naam sal sy nie maklik vergeet nie, want dit klink vir haar net so rond soos sy postuurtjie.
Christa loer onderlangs na die jongste van die klomp. Sy gee ’n verlate suggie as sy in die groot blou oë kyk. Hy lyk so baie soos Kurt. Sy naam is nie op die lys nie, en dit versterk haar vermoede van gisteraand.
“Wat is jou naam?” vra sy in ’n vriendelike stemtoon.
“Kurt
