Dan … dan ís hy die baron se kind! Hy lyk nes sy oom Kurt, besluit sy, en sy moet vinnig die trane wegknip wat onverwags in haar oë opdam.
Haar blik gaan oor die elf kinders en sy sien die uitdaging in hul oë blink. Haar waaksaamheid verskerp – sy sal nie ’n oomblik lank kan verslap nie.
Sy dwing haar gedagtes na meer rasionele denke om haar selfbeheer terug te kry. Sy sal die baron moet vra of sy vir klein Kurt ook moet klasgee. Hy kan nie ouer as vyf wees nie en is beslis nog nie skoolgereed nie. Daar is ook nie vir hom ’n lêer nie. Sy neem dus aan dat hy hierheen kom net om tussen die ander te wees. Sy sal hom maar laat prentjies inkleur en hom ’n bietjie leer lees en skryf, dat hy nie te verveeld raak nie.
Wat haar die meeste van die kind fassineer, is die feit dat hy hom so een voel met die ander seuns. Hy sit ver van sy pa aan tafel en sy het ’n vermoede dat hy ook by die res van hulle in die slaapsaal wat agter die huis aangebou is, slaap.
Christa kyk met waardering om haar rond. Dié deel is splinternuut aangebou en hier is alles wat ’n mens mag nodig hê en nog meer. Langs hierdie klaskamer is ’n groot musiekkamer met ’n verskeidenheid instrumente en alles is in ’n puik kondisie.
Daar is skielik ’n onrustigheid in die klas. Christa sien hoe Carel amper ongemerk aan Niklaus stamp en liggies met sy kop beduie. Met ’n sinkende gevoel in haar binneste sien Christa hoe Adolf op ’n groot blink swart perd wegry.
Sy maan haarself tot kalmte. Nou sal sy vinnig moet optree want sonder sy teenwoordigheid in die nabyheid sal hierdie klas in ’n oogwenk in chaos omskep word.
“Kom ons gesels eers ’n bietjie sodat ek julle beter kan leer ken. Julle het nou al julle boeke en ek weet naastenby wie julle is.” Sy praat vinnig voordat hulle ’n kans kry om haar te onderbreek.
Gustav staan op en kom staan voor in die klas. “U kan vir my vra wat u wil weet, Fräulein. Ek sal almal se vrae beantwoord.” Hy kyk haar uitdagend aan en Christa voel hoe die naarheid in haar opstoot.
“Gaan sit op jou plek, Gustav. Ek kan heeltemal goed hoor.” Haar oë wyk nie ’n oomblik voor syne nie en daar verskyn ’n smalende trek om sy mond.
“Hulle moes ’n man gestuur het. Wat weet ’n vroumens van musiek af?” Hy klink aggressief en sy hoor ’n onderdrukte gegiggel by die ander. Hy slenter luiweg terug na sy sitplek maar Christa weet dat hy nou gevaarliker is as ’n gewonde tier.
Christa wag totdat hy weer sit. “Aangesien jy die oudste is, Gustav, kan jy my gerus meer van jouself vertel. Waar het jy gebly? Het jy nog familie in Duitsland?” Christa se stem is opreg belangstellend.
“Hoekom? Wat wil jy maak as jy weet? Jy is veronderstel om ons te onderrig, nie om met ons te gesels oor ons families nie,” sê hy astrant en loer onderlangs na die ander om te sien of hulle dit goedkeur.
Christa kners op haar tande. Sy ignoreer Gustav se onbeskofte antwoord en draai na klein Kurt.
“Kurt …” Hy sit en blaai deur een van Klaus se boeke en Klaus stamp aan hom as hy nie dadelik opkyk nie.
Christa glimlag met hom as hy verbaas na haar kyk. Sy groot blou oë lyk net so onskuldig soos Kurt s’n destyds en toe hy terugglimlag, sien sy ’n gaping tussen sy voortandjies, wat hom stout en dierbaar laat lyk.
“Hoe oud is jy, Kurt?” vra sy vriendelik.
“Vyf jaar … ek –” Klaus stamp aan hom en beduie iets met sy oë. Kurt bly ongemaklik stil.
Christa sug liggies en haar blik skuif oor die hele klas. “Goed, dan sal ek maar praat. Ek weet dat julle almal weeskinders is en dat julle aan die musiekskool op Abendruhe gestudeer het.”
Sy kyk die kinders deur en soek dan een van die minder aggressiewes uit. “Niklaus, vertel jy vir ons meer van die skool op Abendruhe. Hoe oud moes julle wees voordat julle daarheen kon gaan?”
“Niklaus! Niklaus!” Die kinders lag dawerend en Carel herhaal dit met groot vertoon.
“Dit klink soos Sinterklaus,” giggel hy.
“Stilte!” Christa hou al lank genoeg skool om te weet dat sy nie kan bekostig om die leisels een oomblik af te gee nie.
Gustav het weer vorentoe geslenter en sit nou eenkant op haar lessenaar.
“Gaan sit dadelik op jou plek, Gustav. Ek sal sulke ongedissiplineerdheid nie in my klas duld nie.” Sy probeer so streng en kwaai moontlik klink.
“Wat gaan Fräulein doen as ek weier?” vra hy spottend.
Christa kyk hom magteloos aan en hy lag uittartend. “Vir my ’n pak slae gee?” Hy staan op en gee ’n tree tot reg langs haar. Hy is amper ’n kop langer as sy.
“As jy langer so aanhou, sal ek geen keuse hê as om jou by die baron te rapporteer nie,” sê sy kil.
“Jy sal dit nie doen nie.” Gustav klink baie seker van sy saak.
“O, ja, ek sal!” Sy kyk hom reg in die oë.
“Hoekom het jy dan nie gisteraand vir hom gesê van die sout nie? Jy is net so bang vir hom! Dalk banger as hulle …” Hy beduie met sy kop na die klas.
Christa trek haar so waardig moontlik regop sodat sy langer kan vertoon. “Ek hardloop nie met kleinighede na ’n hoër gesag nie. Sulke sake hanteer ek self.”
Gustav lag egter smalend en knik vir Heinz von Eckenberger wat ook nou opgestaan het en langs hom voor in die klas kom staan.
“Ek dink … Fräulein is bang hy sal jou terugstuur as jy nie dissipline kan handhaaf nie!” Christa besef waarheen hy nou mik en haar moed sak tot in haar skoene.
“Jy dink jy is baie slim, Gustav. Hier is niemand anders wat julle kan onderrig nie. Ek wou nie kom nie. Ek het ’n wonderlike pos op Swakopmund gehad. Maar ongelukkig was ek die enigste een wat vir dié werk gekwalifiseer het. Óf julle vat my soos ek is … óf julle het geen onderwyser nie,” sê sy kalm terwyl haar hart in haar keel klop.
“Ons wil nie ’n onderwyser hê nie,” sê Heinz. “As hier nie ’n onderwyser is nie, hoef ons nie skool te gaan nie. Reg, manne?” Die ander klap hande en juig hom luidkeels toe.
“Achtung! Die kommandant!” Johann Enke, wat by die venster sit, blaf die woorde uit en dadelik is almal op hulle plekke en kan suiker nie in een se mond smelt nie.
’n Lang seningrige vrou kom van die kombuis se kant af nader en Christa het skielik lus en lag hardop. Dit moet die matrone wees. ’n Beter naam sou niemand vir haar kon uitdink nie! Die vrou stap met lang treë verby na die hoenderhokke toe en haar lang swart rok swiep om haar enkels. Die kinders bly steeds tjoepstil sit en Christa besef dat sy hierdie geleentheid moet aangryp.
“Haal asseblief julle leesboeke uit. Gustav, lees solank die eerste hoofstuk van jou voorgeskrewe werk. Ek sal dit later met jou behandel. Die res van julle, maak oop by bladsy een. Carel, begin jy.”
Daar daal ’n rustigheid oor die klas en Christa kan weer asemhaal. Haar aandag is egter net gedeeltelik by wat die kinders lees. Sy wonder waar is die baron se vrou. Hier is geen teken van haar nie en dit sal nie eers help sy probeer iemand uitvra nie – niemand sal haar antwoord nie.
Sy
