hie’ is iemand wat wê’k soek.”
Die jong seun los alles en draf vinnig weg.
“Maak jou tuis, dit sal dalk ’n tydjie neem,” sê Abraham en beduie na ’n vuil bankie onder die boom.
Herman besluit egter om eerder rond te stap, dit is lekker om weer vaste aarde onder sy voete te voel.
Na omtrent ’n halfuur keer hy terug, vasbeslote om vir hom ’n perd te koop, al kry hy dan nie dadelik werk nie.
“Het jy vir my ’n perd, ou Abraham?” vra Herman.
“Ja … te huu’ of te koop?”
“Nee, ek wil koop.” Herman stap agter Abraham aan. Hulle stap by groot stalle in en Herman frons gevaarlik as Abraham vir hom die eerste paar perde wys. “Ag, nee man!” Herman kyk vies na die stokou perde wat nie eers sy gewig sal kan dra nie. “Die goed sal inmekaarsak die oomblik dat ek op hulle klim.”
Abraham lag dat sy groot lyf liggies skud. “Ek wou ma’ net gekyk het of die maste’tjie ’n pê’d ken. Hulle kom hie van die bote af en ken nie ’n donkie van ’n pê’d nie.”
Herman lag, maar besef dadelik dat hy hierdie ou nie ’n halwe kans sal kan gee nie. Elkeen probeer seker maar om iewers ’n slag te slaan.
Dit is eers by die laaste paar perde wat Herman een kry wat in sy smaak val. Herman voltooi sy inspeksie en staan dan terug.
“Hoeveel?”
“Dit is een van my spogpê’de, maste’ … biete’ sal jy nie kry nie.”
Herman trek sy skouers op en wag.
“Hoeveel?”
Abraham noem ’n prys en Herman frons gevaarlik. “Jy is seker simpel. Ons verkoop drie perde vir daardie prys en dan lyk ons s’n ses keer beter.”
’n Vrouestem lag klokhelder hier skuins agter hom. “Vandag kom jy jou Moses teë, ou Abraham.” Sy draai na Herman en sê: “Hy sal jou eie broek aan jou verkoop as jy nie versigtig is nie.”
Herman swaai om na die stem, maar sien net ’n jong seun wat hang-staan teen die hek van die kraaltjie waarin die perde is.
“Ai! hoe kan jy nou so iets sê? Die seu’ is reeds so ’n moeilike ou, hy laat hom nie voorsê nie. Hy ken ’n pê’d,” maak Abraham beswaar.
’n Ouerige man kom onder die afdak uit en lag vir ou Abraham se verleë gesig.
“Is dit die man?” vra die ouer man vriendelik vir ou Abraham, wat knik maar nie sy oë van die geld in Herman se hand afhaal nie.
“Ja, mieste’ Conradie. Hy sê hy weet niks van winge’d nie, maar hy ken pê’de.”
Herman steek sy hand uit en vat Dawid Conradie s’n stewig vas. “Herman van Rensburg, meneer Conradie. Aangename kennis.”
Dawid Conradie kyk na Herman se groot bruingebrande liggaam asof hy sy beroep daarmee wil bepaal.
“Boer?”
Herman knik.
“Van waar is jy? Oosgrens?” vra Dawid.
“Nee,” Herman lag. “Ek is van Duitswes, ek het vanoggend met die boot hier aangekom.”
“Gaan jy jou permanent hier in die Kaap kom vestig?”
“Nee, meneer Conradie, ek … ek beter maar eerlik wees. Ek is net hier om ’n sakie te kom afhandel dan gaan ek terug. Ek het my eie plaas in Duitswes … nou net gekry, dit is nog heeltemal onbewerk en dit is hoekom ek nou nog kan alleen los en eers die ander ou sakie kom klaarmaak.”
“Dit is jammer … ek sou jou graag daar op Meerlust wou oplei, dit lyk my jy het ’n oog vir ’n goeie perd.”
“Ek sal enige werk doen, meneer Conradie, net om besig te bly. Die takie wat ek moet kom afhandel, gaan nie baie van my tyd in beslag neem nie, dit is maar net iets wat jy nie in ’n week kan doen nie.”
“Ek is nie die eienaar van Meerlust nie, ek werk ook maar net daar. Mevrou Vermeer het egter gesê ek moet iemand soek.”
Dawid hou sy hand na die jong seun uit. “Estie …”
Sy kom staan langs die ouer man.
“Herman, dit is my kleindogter, Estie … Sy lyk altyd soos ’n seun maar sy is darem ’n meisie,” terg hy teer en nou eers sien Herman die pragtige dik vlegsel agter haar rug. Sy steek haar hand uit en dit verdwyn in Herman se grote.
Sy lag weer vrolik en druk ’n soen op haar oupa se wang. “Hoe moet ek met die diere werk as ek ’n rok aan het, Oupa?” vra sy en klap teen die lang kakiebroek.
“Jy sien, dit is hoekom ek naarstiglik soek na iemand om op te lei om met die diere en veral die perde te werk sodat sy haar soos ’n dame kan gedra.”
“Wel, solank Oupa niemand kan kry nie, moet Oupa maar teen my kakiebroek en -hemp vaskyk.”
Dawid Conradie druk sy hoed op sy kop vas en kyk ernstig na Herman. “Ek sal jou graag in diens wil neem, al is dit net tydelik, ons sukkel nou.”
“Wat van die pê’d …?” Ou Abraham kyk steeds stip na die geld in Herman se hand.
Estie lag sag, en fluister sameswerend vir Herman: “Jy beter daardie geld bêre voordat ou Abraham se hart gaan staan.”
“Sal ek nie die perd op die plaas kan aanhou nie?” vra hy onseker.
“Nee, dit is nie dit nie, maar dalk is dit nie nodig om ’n perd aan te skaf nie. Ons is met die wa hier.”
“Ek sal verkies om my eie perd te hê,” sê Herman en glimlag verskonend met die pragtige, ongekunstelde jong meisie. Haar helder blougroen oë is vol lewenslus en lyk soos die see op ’n kalm dag.
Herman haal ’n derde van die prys wat ou Abraham genoem het, uit die geldsak en hou dit na hom uit. Hy tel nog geld af. “Hierdie vir ’n saal.”
Abraham kerm en kla maar gee uiteindelik in. “Goed … goed!” Hy steek sy hand uit, maar Herman trek eers weer die geld terug. “Ek wil eers die saal sien.”
Herman soek self vir hom ’n saal uit. Hy is bereid om vir hierdie ou aartsskelm te betaal wat hy by Morris op Walvisbaai betaal, maar niks meer nie.
Herman saal self sy perd op en maak sy sak vas.
“Dankie, Abraham.” Hy hou ’n ekstra geldjie na Abraham uit.
Abraham skud sy kop en weier die fooitjie. “Nee, dit is ve’niet. Maste’ moet da’em besef dit is my plig om die mense so ’n bietjie af te stry.”
Herman lag skaterend. “Ja … dit is seker jou plig, anders sou jy ’n swak handelaar wees.”
“Mies Estie moet kom kyk na die goed … jy is mee’ kwaai as jou oupa,”
