lyk of waar sy bly nie.
Op daardie oomblik lui die foon in haar hand, en in haar gespanne toestand laat val sy die instrument amper weer. Sy kyk dié keer eers na die nommer en sien slegs dat dit onbekend is. Sal sy antwoord? As dit dieselfde javel is, gaan sy hom darem slegsê.
Versigtig antwoord sy: “Danielle, hallo?”
“Goeienaand. Meyer Senekal wat praat.”
Sy is so verlig om die mooi beskaafde stem te hoor dat sy doodstil bly.
“Is jy nog daar?”
“Um, ja. Jammer.”
“En jy is Danielle wie?”
“Jammer. Danielle Krause.”
“Nou ja, Danielle, ek het jou advertensietjie gelees en besluit dat dit nogal ’n oorspronklike, maar riskante manier is om dit te bewoord.”
“Dankie.” Sy is nie seker of dit wel ’n kompliment is nie.
“Plesier.” Die stem klink effens geamuseerd. “Adverteer jy vir jouself of vir ander mense?”
“Vir myself,” antwoord sy verbaas.
“Ek sien.” Daar is ’n paar sekondes stilte. “Ek is nou nie ’n kenner op die gebied van instaanma’s nie, maar sou dit nie ’n goeie plan gewees het as jy gemeld het oor watter kwalifikasies en vaardighede jy beskik nie? Miskien jou CV gegee het, of waar mens dit onder oë kan kry nie?”
Kwalifikasies? Vaardighede? Sy het nie gedink sy sal haar CV moet verskaf om na kinders om te sien nie. Magdeleen en Dawid het nog nie een oomblik gewonder of sy “bekwaam” is om die tweeling rond te ry, te voed en in die algemeen op te pas nie.
“Wel, ek het ’n graad met sielkunde en tale as hoofvakke en ook ’n diploma in joernalistiek en vertaling. Ek sal beslis laerskoolkinders met hulle skoolwerk kan help en dis die groep waarin ek belangstel. Dan het ek ook ’n rybewys. Ek sal die kinders dus na hulle aktiwiteite kan neem.”
“Dit sou sekerlik die heel basiese kwalifikasies wees as jy ander mense se kinders as substituut-ma wil oorneem?”
“Ek weet nie,” sê sy ergerlik, want hoewel die man se stem aangenaam is, hou sy nie van sy vrae nie. “Ma’s lê gewoonlik nie toetse af voordat hulle kinders in die wêreld bring nie.”
“Dis waar, maar hulle het ander kwalifikasies, soos moederliefde.”
“Dit kan ek nie aanbied nie,” antwoord sy styf. “Dit is jou vrou se domein. Ek kan net haar hande losmaak sodat sy meer tyd het om ander goed te doen wat vir haar belangrik is.”
Die stilte rek aan sy kant. Danielle hou haar asem op. Dis tog waar wat sy gesê het? Hy kan mos nie verwag dat sy ware moederliefde vir sy kinders sal voel nie?
Hy praat so skielik weer dat sy amper skrik. “Kan jy naaldwerk doen en koeke bak?”
“Nie watwonders nie,” erken sy eerlik. “Basiese goed, soos ’n soom wat losgeskeur het, kan ek regmaak, maar ek weet waar om wonderlike koeke te bestel en uitsonderlike naaldwerkers op te spoor.”
“Google?” Dié keer kan sy hoor hy lag vir haar.
“Onder meer,” antwoord sy styf.
“Het jy al kinderpartytjies georganiseer?”
“Net een, en dit was ’n reusesukses. As mens kreatief is, is dit nie moeilik nie.”
“En dié is jy, as ek aan jou advertensie moet oordeel,” is sy droë kommentaar.
“Presies.”
“Hoe oud is jy?”
Hoekom sou hy dit wil weet? Sy kan seker ’n jaar of wat bylas of aftrek, maar dit sal net sinvol wees as sy weet hoe oud hy wil hê sy moet wees. “Ek is dertig. Amper een en dertig.”
Hoekom sy dit bygevoeg het, weet sy nie.
Die stilte rek weer aan sy kant. “Ongetroud?”
“Jy is nou baie persoonlik,” sê sy vinnig.
“Ek het nog nie eens begin nie, kan ek jou belowe. As jy intiem by vreemde mense se kinders betrokke wil raak, moet jy aanvaar dat elke enkele aspek van jou lewe onder die vergrootglas gaan kom.”
“Gats! Ek het nie só daaraan gedink nie.” Sy het nie, maar sy kan insien dat hy reg is. “Nee, ek is onverbonde.” Die woorde lê suur in haar mond.
“Jou advertensie is baie oorspronklik, maar dit het definitief tekortkominge. Ek kry die indruk dat jy die ding nie goed deurdink het nie.”
“Natuurlik het ek. Ten minste … ja, ek het seker nie aan al die implikasies gedink nie. As mens reeds na kinders omsien en jy is eerbaar en opreg, dink jy nie aan sulke goed nie.”
“Is jy dan tans in so ’n um … posisie aangestel?”
Dis nou ’n moeilike een. Hoe moet sy dié vraag beantwoord? “Ek is tans die oppasser van tweelingseuntjies, maar die ure geval my nie. Dis waarom ek na ander opsies kyk.” Sy voel nogal danig trots op haar antwoord. Dis die basiese feite sonder om te veel van haar lewe te verklap.
“Sal jou huidige werkgewer vir my ’n getuigskrif kan e-pos?”
“Nee! Ek bedoel …” antwoord Danielle stamelend. Sy kan haar goed voorstel wat Magdeleen sal sê as sy haar vir só iets moet vra.
“Dis redelik gebruiklik om verwysings te vra wanneer iemand aansoek doen vir werk,” kom die diep stem droogweg oor die selfoon. “En, om wéér die belangrike aspek onder jou aandag te bring: jy sal vind dat mense nogal gesteld is op sulke formaliteite wanneer dit by hulle kinders kom.”
Sy haal diep asem. “Kyk, ek bly saam met my suster, haar man en twee kinders. Tans is ek die onbetaalde kinderoppasser, want my suster is die redakteur van ’n modetydskrif en sy het nie tyd om aan die kinders te spandeer nie. Ek sukkel om … om my eie werk te doen en daarom het ek besluit dat ek ’n verandering moet maak. Sy weet nie dat ek wil trek nie, en as ek haar vir ’n getuigskrif vra, gaan sy dit nie gee nie omdat sy nie my gratis hulp sal wil verloor nie.” Dáár. Nou weet meneer Meyer Senekal met die imponerende diep stem presies waar hy met haar staan.
“Ek sien.” Meyer is momenteel stil. “Praat ons van Magdeleen Krause?”
“Oeps.” Danielle het nie gedink die man sal sommer weet van wie sy praat nie. Mans lees mos nie modetydskrifte nie, altans nie die mans wat sy ken nie. “Ja. Ek moes dit nie uitgelap het nie en ek hoop van harte dat jy nie daaroor sal praat nie?”
“Nee, dit het niks met my te doen nie. Ek is net verbaas om te hoor sy het kinders. Ek het nie eens besef sy’s getroud nie.”
“Sy is ’n ruk gelede met Dawid Aucamp getroud en hy het twee seuntjies – ’n tweeling – waaroor hy volle toesig het.” Dit is seker nie raadsaam om suinig met inligting te wees nie. Hy weet nou van Magdeleen en alles oor die troue is op die internet. “Ek is verbaas dat jy nie die berigte daaroor gesien het nie. Foto’s van die troue was in al
