het net begin dink sy is deur ’n agterdeur uit en weg toe sy verskyn.
Haar knieë is nou heldergeel geverf en haar linkerarm hang in ’n doek om haar nek, die voorarm in gips.
“Dis gebreek,” sê sy vir hom. “Kan jy dit glo?”
“Eenvoudige breuk,” sê die verpleegster en hou twee botteltjies pille na hom uit. “Ek het vir u vriendin verduidelik.”
Maja stap tot by hom, wag tot die verpleegster weg is en sê fluisterend: “Ek het nog nie geld getrek nie en ek sal moet betaal.”
“Nee, nee,” sê hy vinnig en stap na die toonbank om dit af te handel, sy skuldgevoel nou so swaar soos haar rugsak. Om iemand seer te maak, is erg genoeg; om haar pols te breek, is onvergeeflik.
Toe hulle buite kom en na die motor stap, is hy verbaas om te sien die son lê al laag aan die westekant, die hele middag is daarmee heen.
“Waar kan ek jou aflaai?” vra hy. “Jy het geen idee hoe sleg ek voel nie. Is daar nie nog iets wat ek kan doen of jou mee kan help nie?”
“Weet jy waar die jeugherberg is?”
“Nee.” Hy kyk haar op en af. Sy dra ’n denimkortbroek wat nie sy lewe as kortbroek begin het nie. Dis met ’n baie stomp skêr of mes hoog teen haar bobene afgesny en is nou bloedbesmeer en vuil ná die val. Hierby dra sy ’n wit hempie wat óf in die was gekrimp het óf altyd te kort was en aan haar voete seilskoene sonder sokkies. “Jy kan nie nou na ’n jeugherberg gaan nie.”
“Wel, miskien nie dadelik nie, nee,” sê sy. “Ek is verskriklik honger en dors en ek moet geld trek.”
Hy sif die restaurante wat hy ken deur sy kop en verwerp hulle. Nie een sal haar in haar huidige mondering oor die drumpel toelaat nie. “Het jy nie familie of vriende na wie ek jou kan neem nie? Ek ken nie die jeugherberge nie, maar ek dink tog jy het na hierdie nare ondervinding beter versorging nodig.”
“Nee,” sê sy.
“Nee, wat?”
“Ek ken niemand hier nie. Ek het mos gesê, ek het vanoggend eers hier aangekom. Ek sal in die herberg bly tot ek werk gekry het en dan sal ek …” Sy lek weer oor haar lippe en haar skouers hang. “Net ’n koeldrank?”
Hy sluit die motor oop, wag tot sy ingeklim het en stap terug na die hospitaal waar hy ’n koeldrankmasjien gesien het. Toe hy die blikkie vir haar gee, gryp sy dit omtrent en begin drink terwyl skuim nog deur die opening borrel.
“O,” sê hy. “Ek het die strooitjie vergeet.”
“Dis onnodig.”
Sy hande rus op die stuurwiel. “Miskien moet ek jou maar huis toe neem. Dit is per slot van rekening alles my skuld.” Hy kyk op sy platinumhorlosie. “En dis klaar te laat om kantoor toe te gaan.”
Sy lewer nie kommentaar nie. Sy lyk nou moeg en verlep asof sy ook nie langer lus is om planne te maak nie. Hy ry versigtiger as normaalweg; sy oë swiep heen en weer en hy hou omtrent stil elke keer dat hy ’n voetganger sien. Eers toe hy voor sy huis indraai, kikker sy op, sit regop en bekyk die huis.
“Ek het nie geweet mens kry vierkantige iglo’s nie,” sê sy.
“Iglo’s?”
“Daardie yshuise waarin Eskimo’s woon.”
Hy bekyk sy huis asof hy dit vir die eerste keer sien. Dis ’n argitektoniese meesterstuk wat al in baie tydskrifte beskryf en gefotografeer is.
“Dit lyk soos ’n klomp groot vierkantige ysblokke wat opmekaar gestapel is,” sê sy belangstellend. “Met glas tussenin.”
“Ja,” sê hy en haal haar rugsak uit die bak. “Kom, jy wil seker bad.”
“Wat gaan jou vrou sê?” Sy het uitgeklim, maar bly teen die motor staan.
“Ek het nie een nie.”
“En jou kinders? Hulle kyk seker nou na die soaps.”
“Ek het nie kinders nie. Ek sê dan nou net ek het nie ’n vrou nie.”
“Vrouens kom en gaan,” sê sy. “Kinders bly. Jy kan die een sonder die ander hê.”
“Moontlik, maar ek het nog nooit enige gehad nie.”
Sy stap agter hom aan, kyk hoe hy die groot voordeur oopsluit en bly in die portaal staan, haar kop opgehef na die lang gleuwe lig wat van alle kante inskyn. “Haai, dis mooi,” sê sy.
“Dankie,” sê hy droog en verwys nie na haar opmerking oor vierkantige ysblokke nie. “Kom.” Hy stap voor haar uit, om een van die wit betonsuile en op met die versteekte trappe tot hulle in ’n gang kom wat na twee kante wegbuig. Hy maak ’n deur oop en hou sy hand uit.
“Jissie,” sê sy en bly op die drumpel staan.
Alles is wit behalwe ’n dik geweefde mat op die klipvloer en die beddegoed en lampe. Dit is alles in omtrent tien skakerings blou en groen.
“Daar is jou badkamer,” sê hy en wys na ’n deur ook weggesteek agter ’n suil.
“Dis beslis mooier as die jeugherberg,” sê sy.
“Heel moontlik. Maak jou tuis. Is daar iemand wat jy wil bel?” Hy wys na die telefoon langs die bed. “Jy kan bad en opfris. Ek sal gaan kyk wat Anna vir ons vir aandete gelos het.”
“Wie’s Anna?”
“Die huishulp. Sy sit my aandete reg voor sy loop. Kan ek vir jou iets bring om te drink?”
Sy glimlag skewerig. “Jy gaan seker ’n sterk whisky drink.”
“Nee, hoekom sal ek?”
“Het jy nie ook geskrik nie?”
“Nee. Ja, natuurlik het ek.”
“Nou ja?” vra sy.
“Wat drink jy?” ontwyk hy haar. “Wil jy ’n whisky hê?”
“Nee! Ek drink net wyn. Net somtyds.”
“Wit of rooi?”
“Wit, dankie.”
Hy draai weg. “Ek bring vir jou ’n glas, dan kan jy dit drink terwyl jy bad.”
Toe hy dit vir haar bring, is sy besig om verkreukelde kledingstukke uit die rugsak te trek, ’n gesukkel met net die een hand. Sy lyk moedeloos. “Dink jy ek sal kan bad met die gips aan?”
“Jy sal die arm buite die bad moet hou,” sê hy. “Ek dink nie dit moet nat word nie.” Hy onthou van die pille en haal dit uit sy sak. “Hier, ek dink jy moet nou een van elke soort drink. Die een is bloot vir pyn. Het jy baie pyn?”
“So effens.”
“En sal jy regkom?”
“Ek
