nie omgery het nie,” sê Anna beslis en vee die tafel hard af om te wys wat sy dink van mense wat dit doen.
“Ek beter hom maar bel. Weet jy wat sy nommer is?”
Anna bring dit vir haar en sy skakel. Terwyl sy wag, tik haar gesonde vingers senuagtig teen die gips. “Hallo,” sê sy toe sy skeptiese sekretaresse haar deurgeskakel het. “E … luister, ek lyk soos ’n ballon en my tong is dik en ek dink ek is allergies vir die pille.”
“Wat?” vra Pieter.
Sy beskryf haar simptome. “As jy my toegelaat het om gister geld te trek, was dit nie nou nodig om jou lastig te val nie. Ek het net genoeg geld by my vir ’n bus. Loop ’n bus hier verby? Waar is jou naaste dokter?”
Pieter maan haar om net daar te bly, sit die telefoon neer en bel die hospitaal. Hy moet gedwee luister hoe die suster hom kwaai vertel hoe belangrik dit is dat pasiënte inligting en veral mediese agtergrond korrek neerskryf en sê toe hy moet Maja terugbring.
“Jy rits lekker rond,” sê sy sekretaresse toe hy weer uit sy kantoor gehardloop kom. Haar stem is vyandig, want sy het een en een bymekaar getel: dis ’n meisie wat agter sy vreemde optrede sit en sy hou nie daarvan nie. Sy het al vier jaar lank haar oog op hom en haar hand op sy sosiale afsprake. Meisies speel nie ’n rol in sy lewe nie en sy staan ’n kans solank sy dit so hou.
“Ek weet nie wanneer ek terug sal wees nie,” sê hy oor sy skouer.
By die huis wag Maja vir hom, dié keer darem in jeans en ’n bloes omdat die dag wat so sonnig begin het nou bewolk en winderig is.
“Hoekom het jy nie vir hulle gesê jy’s allergies vir penisillien nie?” vra hy toe hulle wegtrek.
“Ek het nie die vorms ingevul nie, jy het.”
“Maar ek ken jou nie! Ek het net jou ID-boekie gehad en dit staan nie daarin nie. Jy behoort een van daardie armbande te dra.”
Sy lyk gekrenk. “Ek het dit ook nie geweet nie. Ek is nooit siek nie, hoe moes ek dit weet? Ek kan nie onthou wanneer ek laas medisyne gedrink het nie en as jy my nie gister so weggeboender het nie, het ek geld getrek en self by ’n dokter gekom.”
Pieter antwoord liewers nie en by die hospitaal moet hulle weer luister na ’n lesing oor die belangrikheid van korrekte inligting voor hulle vir Maja ander pille gee en ’n inspuiting wat die allergiese reaksie sal teenwerk. Hy voel gedaan toe hulle weer in die motor sit.
“Eintlik dood ek nou vir ’n koppie tee,” sê sy vir hom. “Die dokter het my moeg gemaak.”
Hy ry na ’n klein restaurantjie op pad na sy huis en hulle gaan in en bestel tee.
“Ek weet jy’s seker haastig,” sê sy en kyk hoe hy sy verwaaide hare platstryk met sy hande. “Terug na jou groot kantoor met sy lugversorging.”
“Hoe weet jy ek het ’n groot kantoor?”
“Mens kan dit sien.”
“Hoe?”
Sy wys na sy pak en sydas. “Jy lyk só en dan is daar jou huis.”
“Ek het dit laat bou as ’n belegging.”
Sy knik. “’n Goeie een, al daardie beton. ’n Orkaan sal dit nie omwaai nie.”
“Dis nie wat ek bedoel nie.”
Sy gaap en druk haar hand teen haar mond. “Regtig, ek is nou so vol gif gespuit my kop draai. Ek weet nie hoe ek in hierdie situasies beland nie. Al wat ek uit die lewe wil hê, is ’n mooi kombuis en ’n bed en ’n kruietuin by die agterdeur. Dis mos nie moeilik nie? Ek wil nie die wêreld verower of reis of enigiets doen wat vir ander meisies so belangrik is nie. Ná my ouers se dood het ek by my tante-hulle gaan bly en dit was vir my die wonderlikste ding. Tant Miems het so ’n groot, outydse kombuis met ’n Aga en sy maak net heeldag kos en bak en ek het haar gehelp.”
“Is dit waar jy leer kook het?”
“Nee, ek het ’n kursus geloop ná matriek en toe ek in die Laeveld begin werk, het ek gedink dis waar ek die res van my lewe sal bly, maar aikôna, toe ek weer sien, word die plek so groot en hulle bou chalets en dit word verander na selfversorging en die restaurant word toegemaak en ek besluit om Kaap toe te kom en kyk waar sit ek nou.”
“Hoe oud is jy?”
“Drie-en-twintig.”
“’n Kind,” sê hy en drink sy tee. “Het jy jou tante gebel om te sê waar jy is?”
“Nee, ek gebruik nie sommer ander mense se telefone vir langafstandoproepe nie.”
Hy klik sy tong. “My liewe Maja, natuurlik mag jy bel! Kwel hulle hulle nie?”
“Nee, ek dink nie so nie. Ek het gesê ek sal bel as ek hier gevestig is en ek is nog nie.” Sy knip haar groot oë en vee die dik kuif uit haar gesig. “Buitendien sal dit mos nie werk nie. Ek sal hulle moet vertel wat gebeur het en hulle sal baie kwaad wees. Veral my oom.” Sy weeg hom op. “Hy is ’n groot man. Ek dink hy slaan jou met een hou plat.”
Hy stik in sy tee. “Is hy die soort wat mense slaan?”
“Nee, glad nie, maar hy is nogal beskermend teenoor my. Hulle het nie self kinders gehad nie, sien.”
“Vader tog,” sê Pieter. “Maar ek kan verduidelik. Ek kan …”
“Ek dink dis beter om stil te bly,” stel sy voor. “Jy weet, die bose stad en alles. Hulle wou nie hê ek moet alleen hiernatoe kom nie, en daar loop bewys ek hulle reg in my eerste paar uur hier.” Sy stoot haar koppie eenkant. “Ek hou jou op. Jy moet terug na jou werk.” Sy gaap. “Ek is al weer so vaak, seker omdat ek so min geslaap het gisteraand. Nie die bed of kamer nie, dit was maar die ongemak van die arm en my rou knieë en so.”
“Nou toe, kom,” sê hy en betaal. “My ouma het altyd gesê rampe en ongelukke is drievoudig. Jy kry drie op ’n ry, maar ek hoop van ganser harte ons is nou klaar. Ek weet dis alles my skuld, maar ek hoop dis nou verby.”
“Ons kan my aankoms op die stasie as die eerste ramp beskou,” sê behulpsaam. “Dan is ons by drie en kan ons ontspan.”
“Hoekom was dit ’n ramp?”
Sy gaap dat hy haar kakebeen hoor klik. “Weet nie.” Sy draai haar skeef op die voorste sitplek en raak aan die slaap asof iemand ’n knoppie gedruk het, haar afgeskakel het.
Toe hy voor die huis stilhou, kyk hy na haar. “Ons is hier, Maja. Word wakker.”
Sy roer nie. Selfs toe hy haar aan die skouer vat, beweeg sy nie, sy slaap vas. Hy klim uit, maak die deur aan haar kant oop en stoot sy arms onder haar slap liggaam in. Gelukkig moet Anna hom deur een van die glasgleuwe gesien het, want sy maak die voordeur vir hom oop; iets wat onmoontlik sou gewees het met sy arms vol Maja.
“En nou?” vra sy.
“Sy wil nie wakker word nie,” sê hy kortaf. “Ek dink dis die goed wat hulle haar ingespuit het.”
“Haai, shame,” sê sy en draf
