sê sy. “Miskien is dit nie ernstig nie.”
Toe hy voor haar woonstelgebou stilhou, wil sy sommer uitspring, maar hy keer haar en klim ook uit. “Dis nie nodig dat jy verder saamkom nie,” sê sy vinnig en begin ook sommer aanstap na die hysbak.
Hy loop agter haar aan. “Kristien, ek is nie in die gewoonte om meisies in die straat af te laai nie. Ek sal saam met jou tot by jou voordeur stap.”
Sy haal net haar skouers op en kyk uitdrukkingloos voor haar uit tot hulle die gang af stap en sy na haar sleutel begin soek. Voordat sy die sleutel egter nog in die slot kan draai, gaan die deur oop en Lina loer benoud om die deur.
“Ek weet nie wat dit is nie, juffrou,” sê sy. “Hy spoeg net en spoeg.”
Kristien druk by haar verby en storm na die slaapkamer. Frans bly vir ’n oomblik huiwerend staan en stap toe ook binne. Hy het geen begeerte om in die vroumens se lewe in te meng nie, maar aan die ander kant kan hy haar nie sommer so los nie. Miskien kan hy tog van hulp wees. Toe hy die voordeur agter hom toedruk, kom Kristien weer te voorskyn met die baba op haar arm.
“Wat makeer?” vra Frans en sy kyk geskok op na hom.
“Wat maak jy hier?” vra sy.
“Ek wil net hoor of ek nie van hulp kan wees nie.”
“Nee dankie,” sê sy koel. “Jy kan maar huis toe gaan. Dankie dat jy my gebring het.”
Voordat hy kan antwoord, gee klein Neelsie ’n hik en spoeg ’n straaltjie melk oor Kristien se skouer.
“Nou kan juffrou sien,” sê Lina. “Ek het hom al hoeveel keer skoon aangetrek, toe dag ek ek bel liewer vir juffrou.”
Neelsie gee ’n klaende huiltjie en druk sy gesiggie teen Kristien se skouer. Frans staan nader en steek sy hand uit asof hy aan die kind se koppie wil raak, maar Kristien draai weg en probeer onhandig met ’n papiersakdoek die melk van haar rok afvee.
“Hier,” sê Frans en hou sy groot sakdoek uit. Dan verander hy van plan en vee self haar skouer skoon.
“Wat moet ek doen?” vra Kristien vervaard. Sy het blykbaar aanvaar dat sy nie van Frans ontslae kan raak nie en sy lyk vir hom deur die wind geskrik.
“Kristien,” sê hy paaiend, “dis nie so ernstig nie. Sit nou eers dat ons kan uitvind presies wat gebeur het.”
“En wat weet jy nogal van babas af?” vra sy skerp, maar gehoorsaam tog en gaan sit op die bank. Die baba kyk belangstellend van die een na die ander en lyk glad nie asof hy iets makeer nie.
“Niks nie,” antwoord hy onverstoord. “Dus raak ek nie so maklik paniekerig nie.” Hy kyk na Lina. “Wat het die kind vanaand alles geëet?”
“Ek het hom kos gegee voor ons vanaand weg is,” sê Kristien kwaad. “Hy het geëet wat hy elke aand eet. Ek is nie onnosel nie.”
“Ons sal daaroor nog besluit,” sê hy kalm en kyk weer na Lina. “En hy het niks verder geëet of gedrink nie en toe begin hy sommer spoeg?”
Lina lyk verleë. “Nee. Hy het weer wakker geword en hy het gehuil en aan sy kombersie gebyt en toe dag ek die kind is dalk honger. Ek het hom nog kos gegee van die oorskiet van ons middagete – en toe het hy ’n bottel gedrink. Dis toe dat dit begin het.”
Kristien staar na haar. “Watse oorskietkos het jy vir hom gegee?”
“Van die vis,” sê Lina bangerig.
Kristien begin skielik lag en die baba kyk haar verwonderd aan en gee ’n kraailaggie om te wys hy wil ook deel in die pret. “Dit was kerrievis!” sê sy. “G’n wonder dit het hom omgekrap nie.”
Frans sit tevrede agteroor. “Sien jy nou? Ek het jou mos gesê jy raak te vinnig op hol. Die kind het seker net ontslae geraak van die vis en nou makeer hy niks nie. Hy lyk vir my baie gesond.”
Kristien hou dadelik op met lag en staan op. “Maar hy is seker nou moeg. Ek gaan net vir hom ’n bottel maak.”
Toe sy ná ongeveer tien minute terugkom en die huishulp dankbaar vertrek, sit Frans en lees in ’n tydskrif wat hy langs sy stoel gekry het. Kristien het ’n ander rok aangetrek en staan net na hom en kyk.
“Wil jy koffie hê?” vra sy.
Hy sit die tydskrif neer. “Ja dankie.”
Hy staan op toe sy met die koffie binnekom en wag totdat sy sit voordat hy ook sit. “Slaap hy nou?” vra hy hoflik.
“Ja dankie.” Sy kyk af na haar koppie terwyl sy roer.
Hy sit na haar en kyk. Wanneer sy so afkyk, lê haar donker wimpers soos twee sagte besempies op haar wange en in die lamplig lyk sy so pragtig dat hy hom opnuut verwonder oor die feit dat sy nog nie getroud is nie. Watter soort man sal so ’n mooi meisie alleen met ’n baba opsaal en hoe het so iets ooit met haar gebeur? Sy lyk asof sy niemand naby haar sal toelaat nie en tog: waar kom die kind vandaan? Hy wil nie uitvra nie en sy lyk ook nie asof sy daaroor wil praat nie.
Toe hy klaar gedrink het, staan hy op. “Dan gaan ek maar huis toe. Is jy seker jy het niks verder nodig nie? Kan ek nie vir jou iets by die apteek gaan haal nie – net om doodseker te maak?”
“Nee dankie,” sê sy en kyk op na hom. “Ek is jammer oor die moeite. En dat ek jou aand bederf het.”
“Dit is nie bederf nie,” sê hy en stap na die deur. “Goeienag. Ek hoop nie daar is verder probleme nie.”
“Tot siens,” sê sy en bly sit totdat hy die deur agter hom toegedruk het.
Sy bly lank nog so sit en staar in die niet voordat sy sugtend opstaan en die ligte begin afskakel. Frans Fourie, dink sy, is anders as Pierre, en tog vertrou sy hom nog minder. Pierre is ’n openhartige, joviale, mensliewende mens – so het hy voorgekom – en kyk net hoe het hy verander. Frans Fourie is die teenoorgestelde. Hy is geslote en in homself gekeer. ’n Mens weet nie wat hy dink of voel nie en tog was hy bereid om te help – te help met ’n situasie wat vir hom seker uiters vreemd en onbegryplik moet wees …
Teen die tyd dat Frans sy eie voordeur oopsluit, is hy helder wakker en skink vir hom ’n drankie voordat hy een van die lampe in die sitkamer aanskakel en in ’n leunstoel wegsak.
Sy is die teenoorgestelde van Elaine, dink hy, en hy het Elaine nooit verstaan nie. Hoe kan hy hoop om te begryp wat in Kristien se donker kop aangaan? Maar dis die eerste keer dat hy nié wegskram van gedagtes oor Elaine nie. Dis asof Kristien se kalmte die spook van Elaine een aand lank verjaag het.
Hy was nog altyd populêr onder die meisies en hy het dit geweet. Op universiteit het hy geen tekort aan vriendinne gehad nie en tog het hy nooit ernstig geraak oor een nie. Dit was eers toe Elaine ’n paar jaar gelede op die toneel verskyn het dat hy al sy aandag by een meisie bepaal het. Hy onthou dit nog goed. Hy was op ’n partytjie en hy het die blondekopmeisie alleen in ’n hoek sien sit. Sy was eksoties aangetrek en haar polse was belaai met armbande en kettings.
“My naam is Frans Fourie,” het hy gesê en by haar gaan sit.
“Ek is Elaine,” het sy gesê, asof dit al is wat
