my klere skielik ook nie goed genoeg nie?” het sy koud gevra.
Hy het afgebuk en haar versoenend op die voorkop gesoen. “Nee, jy trek baie mooi aan,” het hy gevlei. “Dis net … ek dink jy moet ’n bietjie wegbreek van die snyerspakke en die donker kleure.”
“Maar dit pas my,” het sy probeer wal gooi. “Ek is lank en skraal en ek weet uit ondervinding dat eenvoudige, goed gesnyde klere my die beste pas. Die mense op kantoor reken ek is baie deftig,” het sy katterig bygevoeg.
“Té deftig,” het hy gesê. “Ek dink as ons jou deftige klere uitgooi, sal jou persoonlikheid ook minder styf word.”
Sy het opgestaan en hom kwaad aangekyk. “Nou is my persoonlikheid ook nie goed genoeg nie! Miskien moet jy dan liewer ’n ander meisie soek wat meer na jou smaak is.”
Hy het gepaai en mooigepraat en nooit weer daarna verwys nie. Om te wys dat sy ook spyt was oor haar uitbarsting, het sy regtig moeite gedoen om ander soort klere te koop, maar keer op keer het sy na haarself in die spieël gekyk en besef dat dit nie haar styl was nie, dat sy nie tuis voel in die soort klere waarvan hy hou nie. Sy het selfs haar hare korter laat sny en dit in ’n ander styl probeer dra, maar sy het soos ’n vreemdeling gevoel en Neels was verontwaardig toe hy haar sien.
“Hoekom het jy jou pragtige hare gesny?” wou hy weet. “Die nuwe styl pas jou glad nie!”
Sy moes saamstem en het haar hare maar weer laat groei. Sy het ook besef dat sy gelukkig was met haarself en dat Pierre nie was nie.
So het die maande verbygegaan en Pierre het al haastiger geword om te trou. Sy het maar geskerm en verskonings gemaak en net toe sake ’n dooie punt bereik het, is Marie dood en het haar lewe heeltemal verander.
Kristien staan op en sit haar tikmasjien op die eetkamertafel neer. Net voordat sy begin werk aan die verslag, gaan loer sy in die slaapkamer en glimlag toe sy sien hoe rustig klein Neelsie slaap.
Toe sy agter die tikmasjien gaan sit, staar sy net vir ’n oomblik teen die muur vas. Sy het mans nie meer nodig nie. Sy het nou haar les geleer. Mans wil haar nie aanvaar soos sy is nie en sy is nie meer bereid om te verander net om hulle te plesier nie. Pierre het uit haar lewe verdwyn asof hy nooit bestaan het nie en ná haar aanvanklike bittere teleurstelling, het sy dit aanvaar. Sy het gehoor dat hy nou met ’n ander meisie uitgaan en dat hulle blykbaar op troue staan en dit het haar verstommend min geraak. Sy het Neelsie en hy hou haar besig genoeg. Sy sal haar bes doen om haar tante se pos te vul totdat die ou dame weer op die been is en daarna kan sy weer vreedsaam by die huis bly en haar lewe aan die kleinding wy.
Gelukkig lyk meneer Fourie na ’n afsydige man wat niks meer van ’n mens vereis as dat jy jou werk goed doen nie. En sy weet sy kan dit doen. Haar vorige baas was ’n liewe, ouer man wat baie in haar persoonlike lewe belang gestel het. Hy het altyd raad gegee, getroos en uitgevra as dit nodig was, maar daardie dae is verby. Hoe onpersoonliker haar nuwe baas is, hoe beter. Hoe minder hy van haar wil weet, hoe beter.
Sy begin tik en dink nie verder aan die saak nie. Werk en Neelsie – dis al waarin sy nou belang stel.
Hoofstuk 3
Die volgende week verloop baie kalm. Frans is daagliks meer tevrede met sy nuwe sekretaresse. Sy is altyd onberispelik versorg, die donker hare blink en sag om haar gesig, haar hande stil en netjies, haar gesig uitdrukkingloos. Sy giggel en vroetel nie. Sy sit nie met die ander meisies en gesels nie – sy doen bloot haar werk en sy doen dit vinnig en korrek. Meer as dit kan hy nie verwag nie.
Die Donderdag eet hy en Ben weer saam en terwyl hulle sigarette aansteek en wag vir hulle koffie, vra Ben: “Jy kom nog Saterdagaand, nie waar nie? Elsa het gesê ek moet jou net herinner.”
Frans sit agteroor in sy stoel. Hy voel tevrede met die wêreld en sy vriend kan dit sien. “Dankie, ja. Ek het nie vergeet nie.”
“Wil jy nie ’n meisie saambring nie?” vra Ben en sy oë vonkel. “Sy sal baie welkom wees, dit weet jy tog.”
“Nee dankie.” Frans se stem is koel. “Is julle moeg vir my vervelige geselskap?”
“Nee, natuurlik nie. Ek het net gedink as jy ’n vriendin wil saambring, is jy baie welkom. Wat van jou nuwe sekretaresse?”
Frans staar onthuts na hom. “Nee!”
“Goed, goed,” paai Ben. “Dit was net ’n voorstel. Sal ons maar teruggaan?”
Maar toe Frans weer agter sy lessenaar sit, knaag sy vriend se woorde aan hom. Dis seker al ’n jaar sedert hy en Elaine van mekaar afskeid geneem het. Miskien moet hy vir juffrou Nel vra. Net die een keer. Sy lyk nie na die soort meisie wat die verkeerde idees sal kry nie. Sy lyk nugter en saaklik en hy hou daarvan. Elaine se histerie en dramatiese uitbarstings het hom heeltemal sy smaak vir meisies laat verloor.
Toe Kristien dus weer die kantoor binnekom, kyk hy op en glimlag strammerig. “Juffrou Nel,” sê hy en verwonder hom dat hy so verleer het hoe om ’n meisie uit te nooi. “Doen u Saterdagaand iets?”
Sy kyk hom waterpas in die oë. “Nee, meneer.”
“My vennoot, Ben … e … meneer Louw, hou Saterdagaand ’n vleisbraai by sy huis en ek het gewonder of u nie dalk saam met my wil gaan nie?”
Sy kyk hom deurdringend aan en ’n vlugtige trek van teleurstelling wys op haar gesig. “Nee dankie, meneer. Dit is vriendelik van u om my te vra, maar nee dankie.”
Hy kyk haar oorbluf aan, maar ruk hom vinnig reg en hou sy gesig net so uitdrukkingloos soos hare. “Dis in orde … Is u klaar met die briewe?”
Sy gee die briewe vir hom en hulle gaan voort met hulle werk asof die klein persoonlike insident nooit plaasgevind het nie. Hy sit nietemin en wonder waarom sy teleurgestel gelyk het toe hy haar gevra het en sy sit en dink dat sy hom verkeerd opgesom het – hy is maar net soos alle ander mans wat sommer binne die eerste week hulle werksverhouding wil verander na iets meer intiem. Sy is regtig jammer hieroor, want met hom as werkgewer is sy tevrede.
Die Vrydag net voor middagete bel Ben hom om verskoning te maak dat hy nie soos gewoonlik saam met Frans sal kan gaan eet nie omdat hy ’n kliënt moet spreek.
“Terloops,” voeg hy by, “ek hoop nie jy neem my kwalik nie, maar ek het jou juffrou Nel genooi om ook môreaand te kom. Sal jy haar kan gaan oplaai?”
Frans kyk na die gehoorstuk asof hy sy ore nie kan glo nie. “Jý het haar gevra?”
“Ja,” sê Ben. “Hoekom klink jy so geskok? Ons het ’n hele paar mense genooi en ek het gedag sy is nuut en miskien eensaam en …”
“Het sy gesê sy sal kom?” vra Frans verbysterd.
“Natuurlik. Maar blykbaar het sy nie ’n motor nie en … jammer, ek moet nou aflui. Sal jy sommer self met haar afspreek?”
Frans hoor die klikgeluid en sit die gehoorstuk stadig neer. Wat is die vroumens se speletjie? Waarom het sy vir hóm nee gesê en vir Ben ja? Hy kners op sy tande. Dis ook sy eie skuld. Ná Elaine moes hy geweet het om nie weer ’n vroumens te vertrou nie. Hulle is almal eenders: hou jou aan ’n lyntjie, speel met jou asof jy ’n vis aan ’n hoek is en geniet niks meer as om jou in die verleentheid te plaas nie.
Toe Kristien ’n ruk later klop
