Sy ry van die pad af en hou stil. “Fransie!” sê sy flou geskrik. “Jy kan dit mos nie doen nie. Jou pa en Mieta sal jou soek.”
“Nee.” Hy skud sy blonde koppie. “Hulle sal nie. Ek wil saam met jou gaan.”
“Ek kom weer,” sê sy hulpeloos. “Ek kom by julle bly. Dit was nie nodig dat jy in my motor klim nie.”
“Dan kom ek weer saam met jou terug,” sê hy redelik, asof dit die maklikste oplossing is. “Wat is jou naam?”
“Elizabeth.”
Hy probeer dit sê, maar sy tongetjie knoop om die lettergrepe. “Liesbet,” sê hy tevrede.
Sy skakel die motor weer aan en besef hulle is nou baie naby aan haar woonstel. Sy sal die kind maar saamneem en sy pa bel. Sy besef ook dat die kind nou die besluit namens haar geneem het. Sy sal buitendien nou moet teruggaan na die huis toe.
By haar woonstel help sy hom uit die motor, en hy stap saam met haar boontoe. Sy sluit die deur oop, en hy stap verwonderd in.
“Dis ’n mooi huis,” merk hy op, “maar dis baie klein. Het jy nie ’n tuin nie?”
“Nee. En nou moet ek eers jou pa bel. Hy is seker baie bekommerd.”
Sy skakel die nommer en hoor weer die vermoeide stem. “Ek is baie jammer, dokter Nel,” sê sy senuagtig. “U kind het in my motor geklim, en ek het dit hier by die woonstel eers agtergekom. Ek sal hom saam met my terugbring.”
“Ja,” sug die man en sit die telefoon neer. Geen skok, geen verbasing en beslis geen bekommernis nie.
Sy kyk met nuwe meegevoel na die seuntjie waar hy in die kamer rondloop en na alles kyk. “Luister,” sê sy, “ek het baie om te doen. Gaan jy my help, of wil jy hier sit en teken? Ek kan vir jou papier en potlode gee.”
“Ek sal jou help,” sê hy en loop agter haar kamer toe.
Sy haal tasse af en begin klere opvou en inpak, en sy besef dat sy dit nie alles vandag sal kan afhandel nie. Sy sal weer moet ry, want daar is soveel klein goedjies wat in dose gepak sal moet word.
Die kind help nie regtig nie, en voordat sy vir Karel bel, en die ander vrou wat moontlik die woonstel wil hê, gee sy eers vir Fransie kos. Al wat sy in die yskas het, is koue vleis, maar hy eet dit doodgelukkig.
Karel is openlik verlig, kan sy hoor toe sy hom skakel, en die huishoudstervrou sê sy hoef nie eers na die woonstel te kom kyk nie, sy sal dit neem.
Elizabeth draf af na die opsigter toe om met hom te reël, en sy kan skaars glo dat sy vanoggend nog verveeld en ontevrede met haar huidige omstandighede was. En kyk nou, dink sy toe sy weer met die trap opspring boontoe. Hier is sy besig om in te pak, en sy het klaar ’n kind onder haar sorg.
Toe sy bo in haar woonstel kom, lê Fransie op die sitkamermat, vas aan die slaap. Sy staan op hom en afkyk en haar hart word warm en sag. Sy hurk by hom en vee die natgeswete haartjies van sy voorkoppie weg. Hy lyk soos ’n straatkind, dink sy. Hy is maer en sy klere is onversorg. Die hempie is te klein vir hom, en sy maer lyfie steek tussen broek en hempie uit. Hoe versoen ’n mens die verwaarloosde kind met die deftige huis? wonder sy afgetrokke. Sy is verbaas oor die gevoelens wat die kind in haar wakker maak. Sy ken geen klein kindertjies nie, want sy is die jongste van twee dogters, en alhoewel haar ouer suster lank reeds getroud is, het hulle geen kinders. nie. En sy onthou, toe al haar skoolmaats onderwyseresse wou word, hoe geskok sy was omdat sy haar net nie kon voorstel hoe dit moet wees om dag ná dag met ’n klomp kinders opgeskeep te sit nie.
Terwyl Fransie slaap, pak sy klaar in en dra die tasse af na haar motor. Daar is soveel om te doen, en sy is uitasem toe sy weer in die woonstel kom en die kind wakker maak.
Hy knip sy mooi oë en kyk fronsend na haar. “Wat doen ek hier?” vra hy klaend.
“Jy het saam met my gery, maar ons kan netnou huis toe gaan. Wil jy nou huis toe gaan?”
“Nee,” sê hy, en sy gaan haal vir hom ’n glas lemoensap en sit by hom terwyl hy dit drink.
“Hoekom nie?”
“Dis lekkerder hier by jou.”
“Maar ek moet nou ry. Môre sal ons weer terugkom sodat ek die ander goed kan kom haal.”
“Ek wil nie huis toe gaan nie,” sê hy koppig. “Dis nie lekker by die huis nie.”
Sy kyk hulpeloos om haar rond en sê dan op ’n skielike ingewing: “Kyk, hier is geen tuin nie. Waar sal Bees bly?”
Hy kyk ook om hom rond en sug gelate.
“Ek weet nie. Waar bly jóú monster?”
Sy moet vinnig dink. “Hy bly in my kas, maar hy hou nie daarvan nie. Hy sê al lank vir my hy wil in ’n huis gaan bly waar daar ’n groot tuin is sodat hy kan speel.”
“Sal hy met Bees speel?”
“Ja,’’ sê sy desperaat. “Ek is seker hy sal.”
Hy staan op van die mat en loop badkamer toe. Sy tel solank haar handsak en die laaste klein tassie op.
“Wat is jou Bees se naam?” vra hy toe hy weer by haar aansluit.
“Sy naam is … sy naam is …” Sy kyk in die kamer rond, en haar oë val op ’n tydskrif met ’n akteur se naam buite-op. “Sy naam is Richard,” sê sy verlig.
“Richard?”
“Ja. Is dit vir jou ’n mooi naam?”
“Dis my pa se naam,” sê hy en kyk fronsend na haar.
Sy byt op haar lip en wonder wat sy nou kan doen. Dit is ook net haar geluk om ’n naam uit ’n hoed te gryp en dan te hoor dis die kind se pa se naam. “Nee,” probeer sy die saak red. “Ek is nou sommer deurmekaar. Natuurlik is sy naam nie Richard nie; sy naam is Wollie.”
“O,” sê hy tevrede. “Hoekom is sy naam Wollie?”
“Hy is wollerig. Sal jy my handsak vashou sodat ek die deur kan sluit?”
“En jou bed?” vra hy en kyk terug.
“My bed bly hier. Ek gaan op ’n bed in julle huis slaap.”
Hy stap saam met haar uit, maar sy vrae hou nie op nie. “Kan ek by jou slaap?”
“Hoekom? Hou jy nie van jou eie bed nie?”
“Nee.” Hy kyk na die tasse op die agterste sitplek en klim voor in. “Sal jy die band vir my vasmaak?”
Sy maak die veiligheidsgordel vas en skakel die motor aan. Sy moet haar kop ’n slag skud om seker te maak dat dit sy, Elizabeth Benade, is wat hier in die motor sit en nou vertrek om met ’n vreemde nuwe lewe te begin. Sy weet nie of haar ouers hierdie stap sal goedkeur nie, maar aan die ander kant weet hulle sy is oud genoeg om te weet wat sy doen, en hulle het nooit van Karel gehou nie. Haar ma het altyd gesê hy is kinderagtig en skoolseunagtig. Sy glimlag toe sy dink wat haar ma sal sê as sy hom
