“En as hy nie belangstel nie?” vra Tanya en sug moedeloos. “Henk weet wat ek alles vir hom kan gee! My pa het vier plase en ’n hele paar besighede. Henk sal nie ’n plaasbestuurder op ’n ander boer se plaas hoef te word nie. My pa het beloof om vir my ’n plaas present te gee as ek met ’n boer trou.”
“Jy sê Henk weet daarvan?”
“Ek het so gesê,” kom dit onstuimig. “Hy … hy het my so te sê uitgelag. Net gesê dis ’n gelukkige ou wat met my trou, want hy sal in die botter gaan sit. Waarom moet arm mense altyd so trots wees?”
“Arm? Sover ek weet, is Henk se pa skatryk!” antwoord Ilse onthuts.
“O, ek weet, maar sy pa het hom onterf. Hulle is in elk geval nie vriende nie, en dit gaan hom nie in die toekoms help as hy niks anders as ’n geleerde bywoner op ’n ander man se plaas is nie. Ek dink Henk is kinderagtig.”
Ilse weet dis gefrustreerde drome wat so praat. Sy glimlag begrypend. “Dalk besluit hy anders as hy eers klaar is met die eksamen … Wie weet?” sê sy bemoedigend en stap na die tafel. “Wil jy koffie hê?”
Tanya kyk na haar armhorlosie en spring op. “Goeiste, nee, kyk net hoe laat is dit! Ek sal moet spring as ek betyds klaar wil wees vir Janus!”
Sy vlieg by die deur uit en Ilse kyk haar kopskuddend agterna.
Wat ’n deurmekaar wêreld, peins sy. Henk gooi ’n groot kans weg omdat hy te trots is, en sy gaan ’n arm onderwyseres wees omdat sy weier om te trou as sy nie liefhet nie.
Ingedagte drentel sy na buite met ’n bekertjie koffie in haar hand en neem op die wit pilaartjie plaas. Die son glinster op haar goudblonde hare en blink op die punt van haar klein neusie. Sy proe versigtig aan die koffie en daar is ver drome in haar oë.
“Eendag … die eendag anderkant môre,” fluister sy. Sy weet nog nie waar of hoe nie, maar eendag sal sy opkyk en hom sien, daardie man van haar drome anderkant die horison, en sy sal net weet … Maar sy wens dit was al nou, want hierdie vreemde verlange na iets wat nog moet kom, iets wat sy nie ken nie en iemand wat sy nie ken nie, bring ’n onverklaarbare seer in haar.
Sy hoor Henk in sy kamer kug en sy frons. Wat makeer haar? Sy wil dit nie so hê nie, maar dis byna asof Henk deesdae op die rand van haar drome huiwer.
4
Henk stoot sy stoel agteruit en stap met sy pyp in sy regterhand na sy kamerdeur. In die deur steek hy vas. Sy oë rus op die kaalvoetmeisie wat opgekrul op die wit pilaartjie links van hom sit. Hy sien die goud in haar lang hare en die erns op haar fyn gesiggie. Hy voel die verlange in hom kom.
Klein sonnimfie … sý sonnimfie, mymer hy en bly roerloos staan om die oomblikke van sy woordelose bewondering langer uit te rek. Eendag gaan hy haar aan sy arm vasketting en haar nooit weer laat gaan nie. En sy sal daarvan hou, want sy sal hom liefhê. Hoe, weet hy nog nie, maar hy sal haar syne maak. Hy sal nie nee vir ’n antwoord aanvaar nie.
Hy kug om haar van sy teenwoordigheid bewus te maak en stap oor die koel stoep na haar toe. Sy kyk om en hy sien die lag in haar oë kom.
“Haai! Koffie? Ek het vandag vroeër vir my gemaak, maar ek weet jy drink eers teen vyfuur koffie,” sê Ilse en staan op.
“Sal lekker smaak, dankie. Ek dag eers jy het vergeet van my,” verwyt hy en neem op die pilaartjie regs van die trap plaas.
“Jy’s te groot om so maklik te vergeet,” treiter sy hom en stap die hoekkamer binne.
“Waar’s Sonja?” roep hy oor sy skouer.
“Stad toe saam met Kobus. Hulle sou glo net gou vir hom ’n paar sporthemde gaan koop en dadelik teruggekom het, maar dis al byna twee uur gelede.” Sy kom op die stoep sit en hou ’n bekertjie koffie na hom toe uit. “Hier, pas net op, dis warm.”
“Dankie, mooi meisie,” terg hy. Hy sien die blos oor haar wange kruip. “Ek dag jy weet jy is ’n mooi meisie.”
“Ek weet, ja, maar ek is nie gewoond dat iemand dit hardop vir my sê nie,” lag sy.
“Jy gaan met die verkeerde manne uit … Voor ek vergeet, ek het vir jou werk gekry, en dit net omdat jy ’n mooi meisie is.”
“Waar? Wanneer?” vra sy gretig.
“Al van die bekende skilder Tobias Meiring gehoor?”
Sy knik heftig en die vrae is donker in haar oë. “Tannie Nicky ken hom goed. Maar wat …?”
“Hy is ’n ou vriend van my ouers,” verduidelik Henk. “Hy was mos ’n geruime tyd lank oorsee, maar hy het ’n maand of wat gelede teruggekom. Ek het oom Tobias vanmiddag gebel en hy soek modelle. Stel jy belang om deur hom geskilder te word?”
Ilse kyk verward na hom en vra onseker: “Met klere aan?” Sy bloos gloeiwarm. “Ek bedoel …”
Henk lag en skud sy kop. “Klein domkop, dink jy ek sal jou na ’n man toe stuur wat jou sal vra om die rol van ’n ontkleedanseres te speel? Hy stel in jou gesiggie belang, en as hy ’n naakskildery wil maak, kan hy genoeg ander modelle kry. Maar oom Tobias is eintlik ’n portretskilder, daarom dink ek hy sal van jou hou. Ons moet môreoggend teen tienuur by sy huis in Brooklyn wees. Kom jy saam?”
“Natuurlik!” roep sy opgewonde uit. “Net die eer om Tobias Meiring te ontmoet … Tannie Nicky het my al dikwels van hom vertel, want as jong mense het hulle saam studeer. Ek weet selfs waar sy huis is, hoewel ek nog nooit daar gekuier het nie.” ’n Fronsie kruip tussen haar wenkbroue in. “Maar as hy nie van my gesig hou nie? As hy my nie wil skilder nie?”
“Dan gee ek hom ’n opstopper!” skerts Henk en glimlag gerusstellend. “Ek glo nie jou ma het jou ooit vertel hoe ’n mooi meisie jy werklik is nie, Ilse. Oom Tobias sal in sy noppies wees om jou te skilder.”
“Ek’s bly … Maar is dit regverdig om vir hom geld te vra om my te skilder? Dis mos nie harde werk om net stil te sit en –”
“Miskien nie die eerste tien minute nie, maar daarna word dit vermoeiend.” Hy glimlag skeef. “Ek weet, want ek moes vir hom poseer toe ek ’n outjie van agt of nege was. Ek het dae lank ’n pyn in my nek gehad! Maar moenie jou daaroor bekommer nie. Hy sal jou tyd gee om te ontspan, en boonop is jy darem ouer as agt.”
“Hopelik,” glimlag sy. “Baie dankie, Henk. Sal ek net Saterdae moet gaan?”
Hy knik en vroetel sy vuurhoutjies uit toe hy besef sy pyp het doodgegaan. “Dit was my voorwaarde, want ek weet die eindeksamen wag om die draai.” Hy steek sy pyp op, wag totdat dit goed trek en draai met ’n skalkse laggie na haar. “Verbeel ek my, of kom vriend Bruce deesdae minder kuier?”
“Ek het hom gewaarsku dat ek vir die eksamen blok,” antwoord sy gedemp en wonder ergerlik waarom dit haar altyd pla om Bruce met Henk te bespreek.
“Jy lyk nie baie gelukkig daaroor nie, ounooi. Is Bruce se besoeke dan so belangrik vir jou?” vra hy ernstig.
Sy lag eerlik op in sy oë en erken spontaan: “Dit was … maar is nie meer nie. Sien, ek het skielik besef dat ek nie bereid is om met ’n man te trou as ek hom nie werklik liefhet nie, al is hy dan ook skatryk.”
