se oë lees. “Sy sal dit nie regtig geniet om saam met ’n leeglêer uit te gaan as sy eers haar eie geld verdien nie.”
“As jy so sê, Sonja … Maar ek weet nie so mooi nie. Dis darem nou al vier jaar wat jy met hom uitgaan, hè, Ilse? Jy is nie dalk van plan om einde van die jaar met hom te trou nie?” vra tant Truia bekommerd.
“Hoekom nie, tante? As hy genoeg geld het …” treiter Ilse haar en stoot haar stoel agteruit. “Ek weet dis Vrydag, maar ek wil nog ’n hele paar dingetjies doen voordat ek vanmiddag begin studeer. Verskoon my, asseblief.”
“Ons kom,” sê Henk en staan op. “Los nou daardie murgbeen, Sonja. Dankie vir die ete, tante. Dit was heerlik.” Hy volg Ilse na buite.
Ilse talm langs Henk toe hy sy kamerdeur bereik en omdraai om die deur oop te sluit.
“Meneer!”
Hy hoor die stout lag in haar stem en draai om. ’n Glimlag lê vlak in sy oë. “Ek ken daardie ‘meneer’ van jou, en ek kan raai wat gaan volg. Wil jy hê ek moet jou gou dorp toe neem?” Hy kyk na sy motor onder die peperboom.
“Jy ken my te goed!” lag sy oorwonne en skud haar kop. “Nie vandag nie, dankie, Henk, maar ek wil jou ’n guns vra. Kan jy weer vir my tikwerk kry om te doen? Of enige ander werk. Ek móét geld verdien om daardie aandrok te koop. En ek wil baie geld verdien, want dit moet die mooiste aandrok in die stad wees – net vir een keer wil ek ’n aandrok koop, nie weer met sente plooi om ’n goedkoop aandrok te maak nie.”
“Ek wens ek kon dit vir jou koop. Nee, moenie baklei nie, want ek weet jy sou my nie toelaat nie, en boonop het ek nie nou die geld nie.” Hy hou sy ken in sy regterhand, vryf met sy wysvinger langs sy mondhoek. “Ek wonder … Laat ek sien wat ek vanmiddag kan uitrig, Ilse, en dan kom sê ek jou. Reg?”
“Reg, meneer!” lag sy dankbaar. “Ek het geweet ek kan op jou staatmaak.”
“Ek wens jy wil dit meermale doen,” verwyt hy, trek sy asem skerp in en kyk na die pakkie wat op sy skryftafel lê. “Mintag, ek het so byna weer daarvan vergeet. Tannie Nicky het gisteraand hierdie pakkie vir jou afgelewer. Dit was net voordat jy saam met Bruce teruggekom het.” Hy stap met lang treë die kamer binne en keer met die pakkie terug.
“O, dankie.” Ilse loer in die plastieksak en glimlag tevrede. “Dis my blou blommetjiesrok. Tannie Nicky het vir my ’n nuwe ritssluiter ingesit. Was sy lank hier?”
“Nee, sy het eintlik net die pakkie gebring. O, ja, ons is uitgenooi om weer ’n slaggie te gaan kuier. Jy kan gerus met tannie Nicky oor jou nuwe aandrok gesels, ounooi. Sy is altyd so deftig geklee en sy sal wel raad hê.”
“En daarvoor betaal ook,” sê sy somber en skud haar kop. “Ek is nie ondankbaar nie, Henk, want ek weet tannie Nicky koop graag vir my iets, veral omdat Leana nou in die buiteland studeer – en Heinrich ook vanaf volgende jaar. Ek dink dit troos haar as sy vir my dingetjies kan doen, want ek weet sy is baie geheg aan haar oudste dogter, maar dit … help my nie regtig nie. Kan jy dit verstaan, Henk? Sy is my eie tannie, maar ek voel nooit so miserabel armoedig as juis wanneer tannie Nicky geskenke in my arms druk nie.”
“Ek glo nie dis hoe tannie Nicky daaroor dink nie,” sê Henk rustig. “Sover ek weet, is sy geweldig trots op haar jong niggie wat eers as joolprinses en toe as joolkoningin gekies is, en boonop akademies besonder goed presteer. Ek dink sy beskou jou meer as een van haar kinders, want sy spog net so graag oor jou as oor Leana of Heinrich. Miskien is sy werklik lief vir jou, ounooi.”
Ilse byt op haar onderlip, haar blik skerp op Henk se ernstige gesig. “Jy meen sy gee vir my dinge omdat sy … lief is vir my? Omdat sy trots is op my?”
“Natuurlik, klein domkop. Maar sy weet ook hoe sensitief jy is, daarom gee sy minder as wat sy graag wou. Sy het dit eendag vir my gesê. Ek dink as jy ’n rykmansdogter was, sou tannie Nicky jou baie meer bederf het, want dan sou jy nie soos ’n bedelaar gevoel het elke keer as sy vir jou ’n geskenkie gee nie.”
Ilse luister stom na hom en knik stadig met haar kop. “Ek is seker ’n bietjie laf om so oorgevoelig te wees, maar … Jy’s darem ’n slim ou, Henk, want ek het nooit voorheen so oor die saak gedink nie. Miskien sal dit van nou af makliker wees om ’n geskenk van haar te aanvaar.” Sy lag op in sy oë. “Jy’s die enigste mansmens wat weet hoe om my deurmekaar binnekant reg te pak sodat ek alles in ’n beter perspektief kan sien – seker omdat jy amper middeljarig is, nè, Henk?”
“Snip! Die vyf jaar voorsprong maak my nou wel twee keer slimmer as jy, maar dit maak my nog nie jou oupa nie. Sal ons Saterdagmiddag by tannie Nicky-hulle gaan inloer?”
“Graag. Eers so teen vyfuur se kant, want ek en Sonja wil die middag nog ’n bietjie werk doen. En nou moet ek eers weg wees. Tot later, Henk.”
“Sien jou, ounooi,” groet hy en stap sy kamer binne.
Ilse stap stadig terug na die hoekkamer en daar is ’n peinsende uitdrukking op haar gesiggie. Tog vreemd dat dit juis altyd Henk is wat vir haar nuwe deure oopmaak, wat haar help om nugterder na die lewe te kyk. En dis ook hy na wie sy hardloop as sy hulp nodig het, wat altyd raad het …
“Haai, kom terug, dromer!” praat ’n diep manstem langs haar. Sy ruk om en haar oë is groot van die skrik. Kobus Krynauw lag openlik in haar gesig. “En toe skrik jy tog! Ek het amper ‘Boe!’ geskree, maar ek was bang jy breek in stukkies as ek dit doen. Jy lyk altyd asof jy sal verkrummel as ’n mens te hard na jou kyk.”
“Ek lyk net so klein omdat jy so skandelik groot is,” sê Ilse blosend. “Maar kom binne, Kobus. Sonja sal nou hier wees.”
Kobus gehoorsaam en vleg sy lang bene en arms oor die rusbank, sy donker oë nog tergend op haar. Dié regstudent in sy finale jaar staan byna twee meter in sy sokkies en het besonder groot hande en voete. Sy hare en oë is donker, sy mond groot, met ’n glimlag huiwerend om sy mondhoeke. Sy neus is groot en reguit en sy ken is breed. As hy glimlag, keep twee diep kuiltjies in sy wange en verleen ’n ruwe aantreklikheid aan sy gesig.
“Eet my meisie nog? Ek sal sowaar ons troue nog ’n jaar moet uitstel, want daardie meisiekind sal my bankrot eet,” terg hy.
“Nie die helfte wat jý kan eet nie,” terg Ilse hom. “Ek sal nooit vergeet toe ek en Sonja ’n vleisbraai gehou het en jy al ons tjops opgeëet het nie … al ses, en ons het nogal gedink daar sal twee vir elkeen van ons wees. As tant Truia nie vir ons ’n stukkie boerewors gegee het nie, het ek en Sonja daardie aand honger gaan slaap.”
Kobus gooi sy kop agteroor en lag hartlik. “Ses tjops op ’n vleisbraai! Mens, ek eet twaalf sonder om ’n oog te knip!”
“Dan beter jy maar julle troue nog ’n jaar uitstel, anders eet jy vir jou en Sonja bankrot!”
“Wie wil my troue uitstel?” vra Sonja van die deur af en gewaar Kobus op die rusbank. “Jy! Wat knoei jy agter my rug, jou yslike mansmens?”
“Ek betreur jou eetlus en Ilse betreur my vleislus,” grinnik hy en trek Sonja langs hom op die rusbank neer. “Nee wat, jy het nog nie ’n halwe kilogram swaarder geword vandat ek jou ken nie. Nie dat ek sal omgee nie. ’n Bietjie vet op die regte plekke pas enige vroumens.”
“Op die regte plekke, maar die vet vra nie jou mening nie,” sê Sonja en kyk byna verlig na haar lang, slanke bene. “Het jy my kom haal om saam stad toe te gaan?”
Kobus
