af na sy bruin toerygskoene, sy hande diep in sy baadjiesakke. ’n Koue wind roer sy reguit grysblonde hare.
“Ek het probeer bel, maar Adriana sê jy’t jou foon by die huis gelos ná jou … Jammer oor jou pa.”
Een punt teen hom. Vir die jammer. Nee wag, twee. Die polisieding tel ook, al is hy afgetree. Ek is immers ’n veroordeelde hacker.
“Waar’s Ranna?” vra hy. “Ek dog sy sou ook hier wees.”
“Sy’s in Mosambiek. Sy en Alex gaan vir die volgende paar maande daar werk. Net tot kaptein AJ Williams bietjie van haar vergeet het.”
Hy skud sy kop. “Ek kan nie glo die vrou wil nie laat los nie. Pas sy nog steeds hierdie paleis van jou op?”
“Ek weet nie, ek was mos weg. Maar ek hoor Adriana loop nog steeds deur. Almal wat Ranna ken, loop deur.”
Hy fluit deur sy tande. “Praat van toewyding. Of obsessie. Ranna het haar stalker van die gras af gemaak omdat niemand wou help nie. Hoekom vind AJ Williams dít nie uit nie?”
Ek onderdruk ’n gaap. Hierdie gepraat is sommer nonsens. “Wat soek jy hier, Jaap? Ek’s moeg en vuil en ek wil gaan slaap, nie chit-chat oor Ranna nie.”
“Het julle stry gekry?”
“Jaap, wat soek jy hier?”
“Ek het jou hulp nodig.” Hy tree vinnig nader en bedink hom dan, asof hy onthou ek hou nie daarvan as vreemde mense te naby aan my staan nie.
“Watse hulp?”
“Dis belangrik. Ek het R35 000, ek kan jou betaal.”
Dis baie geld vir ’n afgetrede polisieman. ’n Eerlike een – as ek Adriana kan glo.
“En as ek nie lus is nie?”
“Dan slaan ek my tent hier voor jou deur op saam met kaptein Williams.” Hy lag effens.
Klink nie juis asof ek ’n keuse het nie. Ek sug hard, haak die valhelm oor my voorarm en beduie vir hom om my by die hek in te volg.
Miskien is ek net moeg. Miskien het die maande saam met Ranna my sag gemaak. Of dalk is dit die twee keer wat ek hárd geval het. Of miskien is ek stupid.
Ek klim op die KTM en skakel dit aan. Voel die gerusstellende dreuning onder my sitvlak. Wonder vir ’n oomblik of ek moet wegjaag, maar ry dan gedweë by die hek in, Jaap se stokou, vuil Corolla kort op my hakke.
Stupid, besluit ek. Dis die regte antwoord. Stupid.
2
“Sit.”
Jaap kyk eers nuuskierig rond voor hy stywebeen gaan sit.
Die woonstel is stowwerig en benoud. Ek loop kombuis toe en sit die geiser en kragproppe aan. Maak die vensters oop vir vars lug en laat daarmee saam die Woensdagaand se geraas in.
Ek sit my rugsak op die koffietafel neer en haal die melk en tee uit wat ek by Spar gekoop het. Dis wat ek die meeste gemis het die afgelope maande: melk. Yskoue, vars volroommelk.
Ek konsentreer om nie na die ry rekenaars teen die muur te kyk terwyl ek yskas toe loop nie. Kyk eerder by die vensters uit, na die helder ligte van die middestad en die ander woonstelblokke hier naby die Pilditch-stadion in Pretoria-Wes. Die kafee op die hoek waarvan mens net-net die rooi Coca-Cola-teken kan uitmaak as jy in die hoek van die kombuis staan.
“Maak solank tee,” sê ek vir Jaap. “Ek het nie koffie nie. Ek gaan stort.”
Ek loop kamer toe, maak die deur toe en bel vir Adriana.
“Sarah. Uiteindelik. Waar’s jy?”
“By die huis.”
“Wie s’n?”
“Myne.”
“Het jy jou ma gebel?”
“Nee. Sy’s kwaad vir my oor ek so lank weg was. Op ’n motorfiets en sonder my foon. Sê Ranna.”
“Het jy haar al ten minste die kans gegee om die foon in jou oor neer te sit?”
“Ha-ha. Hoekom sit Jaap Reyneke hier voor my woonstel en wag?”
“Hy’t jou hulp nodig.”
“Ek kan nie glo jy’t hom hiernatoe gestuur nie. Ek dog jy hou nie van hom nie. En maak polisiemanne jou nie senuweeagtig nie?”
Sy lag. “Ek dink sy storie het meriete, maak nie saak hoe ek oor hom voel nie.”
“Julle wil my besig hou. Het Ranna by jou kom skinder?”
“Nee. Jy’s paranoïes. Jaap … hierdie saak is belangrik vir hom. Ek kan dit sien.”
“Jy’s reg, ek is paranoïes. As jy weet wat ek weet, sal jy ook wees.” Ek trek die gordyne oop, vee met ’n vinger deur die stof op die bedkassie. “Ek dink nie ek weet meer waar om ’n rekenaar aan te sit nie.”
“Jy’s in jou woonstel?”
“Ek sê mos.”
“Sê dan vir my hulle’s nie aan nie, daai ry rekenaars teen die muur? Sê vir my dis nie die eerste ding wat jy gedoen het toe jy by die woonstel ingeloop het nie.”
“Dit was nie,” stry ek.
Ek onthou die presiese volgorde: ligte, geiser, kragproppe. Dit was die dérde ding.
’n Groot, growwe, droë handdoek wat my hele lyf toevou. Salig. En water uit ’n kraan. Warm water wat nie opraak ná ’n paar minute nie.
Maar die mure is te naby. Te veel.
Ek gaan sit op die bed en kyk na die vrou in die spieël. Bruingebrand en seningrig ná die lang maande op die pad. Jy moet sterk wees om jou motorfiets op te tel as hy val. Kan nie iets ry wat jy nie kan optel nie. Kan ook nie iets saamvat wat jy nie self kan dra nie. Ranna se reëls.
Ek woel my vingers deur my hare wat steeks in alle rigtings staan. Vryf moeg oor my oë. Hulle lyk groener teen my sonbruin vel. Ek het my pa se oë en Adriana se diep stem geërf. En my ma se onwrikbare logika. Sê my pa.
Hét hy altyd gesê.
Ek moet anders lyk ná sy dood, dan nie? Maar ek lyk nog dieselfde. Kort. Rooi hare. Vyf-en-twintig. Of het daar dalk ’n paar plooie bygekom?
Dalk is ek net moeg.
“Tee is reg!” roep Jaap uit die kombuis.
Ek staan op en trek vinnig aan, T-hemp en jeans. Dis tyd om te hoor watter duiwel die afgetrede speurder tot hier gejaag het.
“Janien was my peetkind.” Jaap sit ’n foto voor my neer.
Ek kyk na die vrou in die kort swart rok en weermagstewels. Swart-en-rooi
