hond blaf vir die mies erger as vir ons? Dalk is dit die swart rok?
Haai! My ore kan soet próé! Of is dit net die bekertjie koffie van mies Ralie wat so lekker is? Nou weet ek hoekom Ma altyd gelag het oor wit mense dink ons drink almal dubbelsuiker. Kry ons seker jammer oor ons swart is. Maar hoor net daar . . .
“. . . een Roosje van Saron . . .
“. . . een lelie der dalen . . .
“. . . nardus sijnen reuk . . .
“. . . mijn Liefste is my een bundelken myrrhe, tusschen mijne borsten vernacht . . .
“. . . my énigste Fourie, Fourietjie, Vúúrhoutjie . . .”
Ek sien hoe vat-vat die oubaas aan mies Ma-Ria.
Mies Ralie, ek sién Mies sien waar die baas vat.
Marja kyk ook. Vir wat tel sy so?
Eerwaarde Baas se gesig is so rooi soos ’n brons volstruismannetjie se skeen. Lyk my hy loer skelmpies vir mies Ma-Ria. Hoor hoe diep brom hy . . .
“Ek vermoed ’n Hoër Hand het u dit op die hart gelê om oor die jare Hooglied so mooi te memoriséér.”
Die eerwaarde baas se “seer” was harder as sy ander woorde. Sou “memori-seer” baie seer wees? Seerder as ’n rooimier se byt?
Mies Ralie dink seker Marja se ore pyn. Sy vat kort-kort aan hulle. Warm klapperolie help vir seer ore. Ma het altyd ’n botteltjie in die huis gehad.
Sarel lyk so alleen daar onder in die land.
Die ander is nou almal op die stoep. Wie sal laaste gaan sit? Almal sit vandag langs mekaar. Ek sien hoe mies Ralie ook land toe kyk.
Hierdie mense praat sonder om hulle koppe te draai. Die eerwaarde baas draai ook nie sy kop nie; sy oë rol darem diékant toe, daai kant toe. Wanneer hy met een praat, praat hy met almal.
Lyk my hulle almal kyk net vir Klein-Sarel en die volstruise. Sou hy my mis? wonder ek. Hy kyk mos heeltyd net vir die voëls.
Daar kyk hy tog nou op, stoep se kant toe. Laat ek nader aan die venster staan.
“Nou hoor nou net ’n bietjie daar. Hoor net hoe vloek –”
“Kinners praat ma’ net wat hulle by grootmense hoor, gehoor, ou man.”
“Broer. Suster. Hóé moet die seun dan nou ook rein bly as hy hééldag met onreine diere werk?”
“Oom . . . Dominee, volstruise is nié onreine diere nié.”
Dit lyk of die grootmense Marja nie hoor nie.
“Dominee, so tussen ons twee Ou Testament-manne, dink dominee Fourietjie sal darem die hemelpoorte in dese omstandighede mog ingaan? Ek meen nou maar, hy’t mos darem nie van ’n onreine dier geëet nie, al het hy dan ook nou gekies om deur een die ewigheid ingeskop te word.”
“Nee, broer Sarel, jy het gelyk. Solank Fourie van sodanige dier nie geëet het nie, voorsien ek nie te groot probleme nie.”
Mies Ralie bly Marja se ore vryf. Dit hou hulle seker warm. Koue is nie goed vir ’n seer oor nie. As my oor die dag geloop het, het Ma my binne gehou.
“Kom, die kos is klaar, als is klaar, alles reg. Kom in, kom tog nou maar in.”
Mies Ralie wys so skeef-skeef hulle moet kom aansit, nes ’n dikkop wat vlerksleep en raas om die honde van haar kuiken weg te keer. Dan draai sy in haar spore om.
“Of nee, nee-nee, wag, ek bring stoep toe, sommer als. Glattie moeite nie; buite eet is ok mos lekker. Nou kan ons mos nie daar binne nie. Waar’s my gedagtes tog?”
Almal het nou klaar geëet. Hulle vat hande. Hoekom sit die eerwaarde baas ’n servet op Marja se kop?
Mies Ralie maak nie haar oë toe nie.
Eerwaarde Baas klink nog snaakser as hy bid.
Mies Ralie vat-vat aan haar kop, asof sy ’n hoed regtrek.
Mies Ma-Ria se hoed sit skuins. Dit lyk nogals mooi so.
“Amen. Amen.”
Hoekom sê die eerwaarde baas twee keer amen?
Daar haal mies Ralie nou die servet van Marja se kop af. Sy vee saggies daarmee oor Marja se mond. Ek dink nie Marja se mond was vuil nie. Dit het nie vir my so gelyk nie.
Die mies pak die leë skottels een vir een opmekaar. Sy gee hulle vir Marja aan. Skottelgoed kom kombuis toe. Na my toe.
“Raai Dominee, net Ralie se koppies is swarter as daardie nuwe kombuismeidjie van ons. Net haar ou ma was swarter as hierdie stel.”
Die baas lag hard, maar dit lyk dan nie of hy lag nie.
“Kan Dominee vandag vir Dominee indink wat van ons sou geword het, as al daai honger skepsels uit die Oos-Kaap destyds hiernatoe afgedraai het? Erger as sprinkane, sê ek vir Dominee. Hulle sou ons hier uitgevreet het. En dit van luister na ’n kli’meid wat haar lyf profetes probeer hou het. Nee kyk, dankie vader Vrede se poort is so nou.”
Dit help nogal as mens mens se hande oor jou ore bakhou, soos mies Ralie met Marja maak. Mens kan lekker speel so: Ek hoor, ek hoor nie . . .
“. . . swart golf . . .”
“. . . oor ons land spoel . . .”
“. . . indring . . .”
“. . . verdring . . .”
“. . . soort by soort . . .”
“. . . grond . . . grond . . . grond . . .”
“. . . Wat van onse kinders? . . .”
“. . . Dankie vader Vrede het ’n poort . . .”
“. . . een swarte . . . een te veel . . .”
“. . . Ek is dalk ’n Vos, maar my ma was ’n nooi Wittemaekers . . .”
Waarom druk mies Ralie nou die kombuisvenster sommerso van buite af toe? Die hortjies ook? Nou gaan ek niks kan hoor nie. Niks sien nie.
Wat het Ma nou weer vertel? Van toe sy die eerste dag hier, onder hierdie selfde stoep gestaan het? Wat het die baas nou weer eerste gevra? Ma het dit mos soos ’n gedig kon opsê.
Ken jy Jesus?
Ek mors nie met kinders nie.
Sal jy kan werk as jy die kind aflaai?
Ek kom vra nie genadebrood nie.
Wie’t jou geleer praat?
Die landdros wat my op sy wa gelaai het.
Is dit waar dat julle ’n paar Engelse soldate
