mond hou en nie oor ’n hoofpyn kla wanneer daar nie ’n hoofpyn naby is nie. Of anders ’n pilletjie sluk op die tye dat ’n hoofpyn pret in die bed wil staan en bederf.
Ek het heeltemal verlore geraak in my gedagtes en skrik my dinges af toe Bongani sy kop lig en regop in sy bank skuif. My oog vang syne en ek sien die spot daarin. O flip! Dis ék, dis nog steeds oor mý wat daar onderlangs gepraat word. My maag draai. Fokkietoggie! Daar is iets ernstigs verkeerd met hierdie prentjie. ’n Onderwyseres behoort nie so bang vir haar leerders te wees nie. Maar ek is.
Ek trek-trek aan my romp, probeer die ding effens langer kry sodat daar minder van my mooi bene te sien sal wees. Spog mos jare lank al met my bene, glo graag die mense wat sê ek het ’n paar bene met kunstenaarskurwes. Maar vandag sou ek nie omgee as die einste twee bene beter bedek kon wees nie. Ek’s ’n dapper muis, sing ek in my kop toe ek dit waag om op te staan. Kyk hoe stap ek deur die huis … e, die klas. Voetjie vir versigtige voetjie in die gangetjies af, kamma om te kyk hoe ver hulle al gevorder het met die werk wat ek uitgedeel het. Of hulle al enigsins daarmee begin het. Window dressing soos gewoonlik. Ek weet mos die arme goed het tyd nodig om net eers te akklimatiseer by ’n Maandagoggend. Maar ek moet probeer vasstel waarom ek die middelpunt van die spot en onrus is.
Dinge het verander, in die land en noodwendig ook in die skool. Dis nie net die naam wat van Hoërskool Simon van der Stel na Hoërskool King’s Court verander het nie. Die omgewing se demografie is nou anders en so ook die samestelling van die skool. Dis ’n interessante mengelmoes mense wat hier in skoolbanke vasgevang sit. Interessant en ook ietwat van ’n uitdaging. Kapenaars, sommige van hulle, maar nie almal nie. Sowat die helfte kom uit die noorde. Trek agter ’n pa aan wat in die parlement is en Kaapse kant toe moes kom. Geld is nie ’n kwessie nie. Word in blink motors voor die skool afgelaai, dra die beste klere, die etikette wat saak maak, die duurste skoene. Soms is daar ’n merkbare poging van die ouers se kant af om geesdrif vir skoolgaan aan te blaas, en dra hulle selfs meer by as die afdwingbare skoolfonds. Dié wat genoeg het om uit te deel, is nie suinig nie en dra die enkele armes wat van woonbuurte verder suid ook hier geland het.
Dis ’n kakofonie van kleur en kultuur en ek herken nie al die tale wat op die skoolgrond gepraat word nie. Soms is dit Jood en Mohammedaan wat mekaar aan die keel gryp, maar net so dikwels is dit broer wat teen broer opstaan. Niks snaaks daaraan nie. Daar is in die jaar toet ook pouses op die speelgrond baklei.
Ek spits my ore, probeer hoor waaroor die onderlangse gebrom gaan. Kyk, die outfit wat ek vanoggend inderhaas saamgegooi het, ís out of this world, ek erken dit. Maar dis wat ek doen – ek trek aan om raakgesien te word hier waar onderwyseresse praktiese rokke met ewe praktiese plathakskoene dra. Die klere wat in my kas hang, kan seker as eklekties beskryf word. Elke huis het sy kruis, elke vrou het ’n hang-up. Ek het ook ’n paar demone wat saam met my voor die klerekas staan wanneer ek moet besluit wat om aan te trek.
“Jy’t ’n issue daarmee,” verseker Karel my gereeld.
“Ek hou van mooi klere. Wat is verkeerd daarmee?”
Dit was een van daardie “all dressed up and nowhere to go”-dae, want Karel het jeans en ’n T-shirt aangehad wat sleg afgesteek het by my Troy Exclusive-ballonromp.
“Mooi klere? Noem jy daardie lappe wat jy om jou woel mooi? Jy lyk soos ’n pakkie wat oorhaastig toegedraai is.”
Tydmors, dis wat mens doen as jy jou ordentlik wil aantrek om saam met Karel uit te gaan. Hy’s heeltemal clueless as dit by aantrek kom.
“Geen man sal weet hoe om jou kaal gestroop te kry nie,” het hy gekla.
Dis ook al waarin Karel belangstel, om my kaal gestroop te kry.
“Dis ontwerpersklere, Karel. Dit lyk anders as die gewone goed wat ’n mens van die rak af by Pick n Pay of Woolworths koop.”
“Ontwerp? Ontwerp waarvoor? Om die lug in te styg?”
Daardie spesifieke styl ballonromp wás baie lank laas in die mode en is eintlik donners ongemaklik om te dra. Ek het swaar gedra daaraan. Totally weird en anders, heeltemal anders as wat enigiemand normaalweg sal dra. Hier op aarde óf op ’n ander planeet, as ek moet raai. Dis wat ek doen. I am, therefore I dress. En ek doen dit met panache. Hoop ek.
Ek dra klere met name, etikette om mee rekening te hou. Diesel-jeans en -toppies, ’n Jay Jays-baadjie, ’n paar T-shirts van Deck Star. Soms, as ek gelukkig is, selfs ontwerpersklere van die Groot Name. Ek het eenkeer selfs ’n Errol-rok opgetel. Dit was steeds hopeloos te duur vir my sak, maar ek kon dit nie laat verbygaan nie. Het die rok met die tiervelmotief vodde toe gedra en gesorg dat almal wat my daarin sien, goed weet waar dit vandaan kom.
Die matrieks wéét ek dra nie die klere van ’n gemiddelde onderwyseres met ’n beperkte begroting nie. Die meisies in elk geval. Die bevoorregtes se ma’s en hul ma’s se vriendinne dra ook klere wat eksklusief is. Ladies who lunch, dis wie hulle is, die meeste van hulle. Ladies who lunch wie se klere spesiaal vir hulle en hul lywe deur van die bekendste Suid-Afrikaanse ontwerpers geskep word. Rokke met die middeltjies ingegord, rokke met flair, rokke met detail, met persoonlikheid. Rokke wat van ’n diensmeisie ’n prinses kan maak.
Maar daar is ’n groot verskil tussen die ladies who lunch se klere en myne. As jy my sien verbyloop in ’n rok met ’n kraag wat tot by my ore kom en moue wat soos sterk arendsvlerke ewe windmakerig verby my boarms strek, kan jy maar weet – dis tweedehands, dis ’n ander vrou se rok wat aan my lyf pryk. En … en as jy mooi kyk, sal jy sien ek dra altyd ook iets wat lekker zef is. Want dis eintlik maar wat ek is – ek is zef!
“Jy gaan deur ’n eksistensiële krisis,” is hoe Karel hierdie afwykende gedrag van my verduidelik het, met daardie hoogdrawende uitdrukking op sy gesig wat my gewoonlik die creeps gee. Want sien, hy het mos jare gelede Sielkunde 1 op varsity geswot. Dit maak van hom ’n kenner van die menslike psige, veral myne, het jy nie geweet nie? “Jy probeer nog jou ware identiteit bepaal, jy is so verward soos ’n tamatie in ’n vrugtebak.” Só het hy my verder ontleed, gratis en verniet nogal en sonder dat ek hom daarvoor gevra het.
As pop psychology ’n erkende terrein van expertise was, was Karel ’n wyse man, ’n professor en ’n mentor. Dan het ek aan sy voete gesit en alles ingedrink wat hy kwytraak. Ek wil vir hom lag, maar … dis nie so maklik nie. Dalk weet Karel, die breedsprakige, iets wat ek nie wíl weet nie. Dat ek eintlik maar net ’n tamatie is wat ’n mooi rooi gesig na buite wys, maar ’n vrot kol aan die onderkant verberg.
“Ek is nie ’n modepop nie,” het ek hom probeer oortuig. “Couture is nie mode nie, couture is a lifestyle, my dear.” Karel was nie beïndruk nie.
Die onderlangse gebrom duur voort, die gegiggel, die koppe wat na mekaar toe buig, maar ek kan steeds nie vasstel waaroor dit gaan nie. Ek vat-vat aan my top, voel of daar dalk ’n naat losgetrek het. Dit gebeur partykeer met die “Made in China”-klere wat die zef deel van my klerekas uitmaak. Die top is vandag al kledingstuk wat nuut is aan my, behalwe my undies. ’n Innige swart top met op die bors ’n embleem van ’n meermin wat op ’n rots sit. Ja, ek weet, lekker zef, en cheap, maar ook beau-ti-ful.
Eintlik is ek vandag, vergeleke met ander dae, taamlik gemaklik aangetrek. Daar is nie ’n beduidenis van skouerkussings uit die tagtigs of ’n stuk kant iewers wat my vel so irriteer dat dit na help-my-krap voel nie. Dit was veronderstel om ’n maklike dag te wees, maar selfs Ouma Betta het my vanoggend beetgehad. Het mos die neus van ’n windhond, ruik dadelik wanneer ek iets nuuts aan die lyf het. Wel, nuut volgens mý boek.
Ek kon dink ek gaan raakgesien word in hierdie klere, maar ek het nie verwag om die traffic te stop nie. Verstaan mooi, ek hou daarvan as die personeel my aangaap,
